فیلم‌های کم مایه و مبتذل؛ عامل قهر بسیاری از خانواده‌ها با سینما

 

به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج از قم، از ابتدای امسال تاکنون که نفس‌های سال جاری برای دیدار سال نو به شمارش اُفتاده، فروش گیشه سینمای ایران بیش از ۲۴۰ میلیارد تومان بوده است.

شاید در نگاه اول، این رقم بسیار بزرگ و حتی به نوعی اغوا کننده باشد، اما وقتی بدانیم تنها شش فیلم وارد باشگاه ده میلیاردی‌ها شده اند و در این بین فروش یک فیلم (هزارپا) تنها ۳۸ میلیارد تومان بوده، قضیه فرق می‌کند.

اینجاست که با نگاهی اجمالی به جدول فروش سالانه، متوجه می‌شویم که ۳۴ فیلم از ۷۷ فیلم اکران شده‌ی امسال، کمتر از یک میلیارد تومان فروخته اند که با احتساب هزینه‌های کنونی تولید فیلم، در خصوص این فیلم‌ها که تقریباً نیمی از آثار به اکران درآمده در سال ۹۷ را شامل می‌شوند، تنها باید از یک عنوان بهره بُرد "شکست مطلق در گیشه! "

گرچه مدیران و مسئولان سینمایی کشور اعلام می‌کنند که فروش کل فیلم‌ها در سال رو به زوال، حدود ۶۰ میلیارد تومان بیشتر از سال گذشته است که حرف درستی است، اما باید توجه داشت که این میزان فروش با احتساب افزایش قیمت بلیت و البته فروش خیره کننده پدیده ای، چون فیلم هزارپا به کارگردانی ابوالحسن داودی و بازی رضا عطاران و جواد عزتی حاصل شده و لذا نمی‌توان چندان به این میزان افزایش دل خوش بود و مدعی شد که مردم با سینما‌ها آشتی کرده اند.

از این رو همچنان کارشناسان و سینماگرانی، چون بهروز افخمی هنوز معتقدند که حداکثر ۳ تا ۵ درصد مردم ایران به طور جدی و پیگیر اهل سینما رفتن هستند واین یعنی اکثریت قریب به اتفاق ایرانیان با سینما، ارتباط چندان قابل اعتنایی ندارند.

نکته جالب‌تر در تحلیل آمار‌های فروش این که در بین پنج سینمای پرمخاطب کل کشور، تنها نام یک سینما خارج از تهران است و این سخن یعنی آن که اگر فروش سینما‌های پایتخت را کنار بگذاریم در دیگر نقاط کشور و حتی کلان شهرهایی، چون مشهد، اصفهان و شیراز، وضع کلی فروش سینمای ایران اگر نگوییم بحرانی، چندان مناسب و مطلوب نیست!

با وجود رشد نسبی تعداد تماشاگران در دهه ۹۰، در حال حاضر به طور متوسط هر ایرانی هر پنج سال یک بار به سینما می‌رود و این در حالی است که در کره جنوبی، هر شهروند این کشور به طور میانگین، هر سال پنج بار به سینما می‌رود.

نکته حایز اهمیت دیگر این که هر چند سینما برخلاف غرب، آمریکا و روسیه که از دل توده‌های مردم برآمد و رشد نمود، در ایران از طبقه حاکم و دربار شروع به گسترش کرد، اما با هر حال نمی‌توان کتمان کرد که هنر هفتم چه از منظر سرگرمی و تجاری و چه از منظر مفهومی و ارایه پیام، هنری است یا بهتر بگوییم هنر- صنعتی است برای مردم و لذا برای ادامه حیات خود ناچار به ارتباط گیری با انبوه مخاطبان است.

اشاره به این نکته از این روست که می‌دانیم ادامه بقای سینما به وجود تماشاگر و حضور او برای دیدن آثار بر روی پرده نقره‌ای بستگی دارد، اما مشکل اینجاست که گاهی به بهانه جذب مخاطب، فیلم‌های تولید و روانه چرخه اکران می‌شود که برای فروش بیشتر پا بر روی خطوط قرمز عرفی، ملی و شرعی می‌گذارد و این در حالی است که دلیل قهر بسیاری از خانواده‌های ایرانی با سینما در حال حاضر به خاطر شرم از تماشای این گونه آثار به همراه فرزندانشان است که شرح و بسط این قضیه را به آینده موکول می‌کنیم.

اجمالاً این که برای آشتی مردم با سینما‌ها و مغرور نشدن به فروش‌های فعلی هنر هفتمِ وطنی، می‌بایست زمینه تولید فیلم‌های جذاب، مردم پسند و در عین حال دارای محتوا و مطابق با حداقل مناسبات عرفی و دینی و ملی را فراهم کرد و البته در نگاه به ذائقه مخاطب با عنایت به اصول و محکمات جامعه ایران اسلامی، به ژانر‌های گوناگون و سلایق مختلف توجه نشان داد.