به مناسبت میلاد فرخنده علی بن الحسین، امام زین العابدین(ع)
دعا،آرام بخش انسان در سختی ها
دعا روح انسان را صیقل و جلا داده و جان آدمی را مستعد پیمودن طریق تزکیه و اعتلای نفس، همچنین مهیای عبور از دوره های ترس و نگرانی می کند. از اینرو دعا بخشی از مناسک کلیه ادیان الهی بوده و در بازسازی روح و جان انسان در راستای تحمل وگذراز دوره های مشقت و کاستی دارای آثار شگرفی است.
اسماعیل علوی:دعا روح انسان را صیقل و جلا داده و جان آدمی را مستعد پیمودن طریق تزکیه و اعتلای نفس، همچنین مهیای عبور از دوره‌های ترس و نگرانی می‌کند. از اینرو دعا بخشی از مناسک کلیه ادیان الهی بوده و در بازسازی روح و جان انسان در راستای تحمل وگذراز دوره‌های مشقت و کاستی دارای آثار شگرفی است.
آنچنانکه برای رسیدن انسان به آرامش و تسکین و حفظ تعادل در شرایط بحرانی حکم شاهراهی را داراست که به سرعت آدمی را به مقصد می‌رساند. با آنچه در آثار وضعی دعا ذکر شده، سرّ اینکه چرا خداوند این نعمت را به بندگانش ارزانی داشته، آشکار می‌شود. زیرا کدام نعمت بالاتر و گرانمایه‌تر از فرصت گفتگو با خالق هستی و تجلی آن در جان و روح آدمی است. دعا شرافتی است که خداوند متعال به بندگان نیازمند خود عنایت فرمود: ه تا ضمن آن با حفظ تعادل و آرامش بتوانند در عین کسب تعالی روح، دوره‌های سخت زندگی را پشت سر نهاده و با درک ماهیت پدیده‌های طبیعی و اجتماعی نسبت خود با آن‌ها را نظم و سامان بخشند. براین مبنا قرآن کریم مجموعه‌ای از نیایش‌ها را در فصیح‌ترین عبارات در خود جای داده و طریق بندگی در پیشگاه ربوبی را تعلیم نموده است. پس از قرآن کریم امام علی بن الحسین (ع) بیشترین اهتمام را در تبیین دعا‌های گوناگون به کار بسته که در مجموعه‌ای با نام صحیفه سجادیه گرد آمده است. این مجموعه صندوقچه‌ای از ذخایر معنوی است که از آن با عناوین «زبور آل محمد (ص)»، «اخت القرآن» و «انجیل اهل بیت (ع)» نیز یاد می‌شود. امام سجاد (ع) ضمن دعا‌های مختلف و در قالب شورانگیزترین عبارات، طریق راز و نیاز با خالق هستی و طرح حاجات و کاستی‌ها را آموزش داده و علاوه بر به پرواز درآوردن روح، فرصتی برای تدبیر امور نیز ایجاد می‌نماید، تا آدمی با صبر و شکیب از طوفان شدائد به سلامت درگذرد.
امام علی بن الحسین، زین العابدین (ع) چهارمین اختر تابناک آسمان امامت و هدایت در پنجم شعبان سال ۳۸ (ه. ق) در مدینه منوره متولد و در دامان علم و تقوا و فضیلت پرورش یافت و سرآمد مردمان عصر خویش بود. همعصران آن حضرت، او (ع) را گرامی داشته و بر این مطلب که کسی در فضیلت و علم و تقوا به ایشان نمی‌رسید، اتفاق نظر داشتند و با تعابیری همچون «الگوی زاهدان»، «سرور تقواپیشگان»، «پیشوای مؤمنان» و... از آن حضرت (ع) یاد می‌کردند.
امام سجاد (ع) از بردبارترین مردم بود و افراد ضعیف و فقیر جامعه را گرامی می‌داشت و با آنان نشست و برخاست می‌نمود و مراقب بود به هیچ وجه کرامت انسانی آنان به دلیل فقر و نداری خدشه دار نشود. در همین راستا هنگامی که چیزی به کسی می‌داد با آن فرد مصافحه و روبوسی کرده و با القای روابطی دوستانه و صمیمی میان خود و فرد کمک گیرنده مانع از آن می‌شد که طرف مقابل احساس حقارت کند. همچنین آن حضرت با بیچارگان، درماندگان، ایتام و سایر اقشار با مهربانی برخورد کرده و موجبات خشنودی آنان را فراهم می‌نمود.
امام سجاد (ع) با تشخیص نیاز مسلمانان به جنبه‌های معنوی، به رابطه‌ای عاطفی میان مسلمانان و خداوند یکتا از طریق دعا دامن زد و الگوی مناسبی برای آنان بود تا در پیشامد‌ها و مشکلات زندگی همچون تکیه‌گاه امنی به دعا پناه آوردند و از این طریق به عظمت معنوی خود بازگشته و به مجد و اصالت دست یابند. میلاد مسعود برجسته‌ترین روح ستایشگر، حضرت امام سجاد (ع) بر عموم مسلمانان جهان مبارک باد
آنچنانکه برای رسیدن انسان به آرامش و تسکین و حفظ تعادل در شرایط بحرانی حکم شاهراهی را داراست که به سرعت آدمی را به مقصد می‌رساند. با آنچه در آثار وضعی دعا ذکر شده، سرّ اینکه چرا خداوند این نعمت را به بندگانش ارزانی داشته، آشکار می‌شود. زیرا کدام نعمت بالاتر و گرانمایه‌تر از فرصت گفتگو با خالق هستی و تجلی آن در جان و روح آدمی است. دعا شرافتی است که خداوند متعال به بندگان نیازمند خود عنایت فرمود: ه تا ضمن آن با حفظ تعادل و آرامش بتوانند در عین کسب تعالی روح، دوره‌های سخت زندگی را پشت سر نهاده و با درک ماهیت پدیده‌های طبیعی و اجتماعی نسبت خود با آن‌ها را نظم و سامان بخشند. براین مبنا قرآن کریم مجموعه‌ای از نیایش‌ها را در فصیح‌ترین عبارات در خود جای داده و طریق بندگی در پیشگاه ربوبی را تعلیم نموده است. پس از قرآن کریم امام علی بن الحسین (ع) بیشترین اهتمام را در تبیین دعا‌های گوناگون به کار بسته که در مجموعه‌ای با نام صحیفه سجادیه گرد آمده است. این مجموعه صندوقچه‌ای از ذخایر معنوی است که از آن با عناوین «زبور آل محمد (ص)»، «اخت القرآن» و «انجیل اهل بیت (ع)» نیز یاد می‌شود. امام سجاد (ع) ضمن دعا‌های مختلف و در قالب شورانگیزترین عبارات، طریق راز و نیاز با خالق هستی و طرح حاجات و کاستی‌ها را آموزش داده و علاوه بر به پرواز درآوردن روح، فرصتی برای تدبیر امور نیز ایجاد می‌نماید، تا آدمی با صبر و شکیب از طوفان شدائد به سلامت درگذرد.
امام علی بن الحسین، زین العابدین (ع) چهارمین اختر تابناک آسمان امامت و هدایت در پنجم شعبان سال ۳۸ (ه. ق) در مدینه منوره متولد و در دامان علم و تقوا و فضیلت پرورش یافت و سرآمد مردمان عصر خویش بود. همعصران آن حضرت، او (ع) را گرامی داشته و بر این مطلب که کسی در فضیلت و علم و تقوا به ایشان نمی‌رسید، اتفاق نظر داشتند و با تعابیری همچون «الگوی زاهدان»، «سرور تقواپیشگان»، «پیشوای مؤمنان» و... از آن حضرت (ع) یاد می‌کردند.
امام سجاد (ع) از بردبارترین مردم بود و افراد ضعیف و فقیر جامعه را گرامی می‌داشت و با آنان نشست و برخاست می‌نمود و مراقب بود به هیچ وجه کرامت انسانی آنان به دلیل فقر و نداری خدشه دار نشود. در همین راستا هنگامی که چیزی به کسی می‌داد با آن فرد مصافحه و روبوسی کرده و با القای روابطی دوستانه و صمیمی میان خود و فرد کمک گیرنده مانع از آن می‌شد که طرف مقابل احساس حقارت کند. همچنین آن حضرت با بیچارگان، درماندگان، ایتام و سایر اقشار با مهربانی برخورد کرده و موجبات خشنودی آنان را فراهم می‌نمود.
امام سجاد (ع) با تشخیص نیاز مسلمانان به جنبه‌های معنوی، به رابطه‌ای عاطفی میان مسلمانان و خداوند یکتا از طریق دعا دامن زد و الگوی مناسبی برای آنان بود تا در پیشامد‌ها و مشکلات زندگی همچون تکیه‌گاه امنی به دعا پناه آوردند و از این طریق به عظمت معنوی خود بازگشته و به مجد و اصالت دست یابند. میلاد مسعود برجسته‌ترین روح ستایشگر، حضرت امام سجاد (ع) بر عموم مسلمانان جهان مبارک باد
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۰
آخرین اخبار
