خبرهای داغ:
حضرت زینب (س) در واقعه کربلا ، با ایثار و شجاعت، دوشادوش امام معصوم (ع) حضور داشت و پس از شهادت او ، با شجاعت تمام، پیام قیامش را به جهانیان ابلاغ کرد.
کد خبر: ۹۲۷۱۱۱۶
|
۱۰ شهريور ۱۳۹۹ - ۱۲:۳۰

به گزارش سرویس بسیج جامعه زنان کشور خبرگزاری بسیج، قیام کربلا پس از واقعه عاشورا نه تنها به اتمام نرسید بلکه با افتادن بار این نهضت الهی بر روی دوش حضرت زینب کبری (س) بخش مهم دیگری از این قیام که همانا گسترش آن به عالمیان بود، آغاز شد. موضوعی که از دیدگان کسانی که به واقعه عاشورا نظری عمیق انداخته اند، پنهان نمانده است و در همین زمینه مصرع « کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود» خود گواهی از آشکارا بودن رسالت عمه سادات (س) است.

با پایان یافتن جنگ و شهادت اباعبدالله الحسین (ع) و یاران باوفای ایشان اهل بیت این امام بزرگوار به اسارت اشقیای دشت کربلا درآمدند. رسالت حضرت زینب (س) حفظ و حراست از بازماندگان قیام کربلا و همچنین ارسال پیام عاشورا به عالمیان بود.

خطبه ایشان در کوفه و نیز در شام در مجلس یزید، معروف است. خطبه حضرت زینب (س) در مجلس یزید، حاضران را تحت تأثیر قرار داد و یزید مجبور شد جنایت و قتل امام حسین (ع) را به گردن ابن زیاد بیندازد و او را لعن کند. این سرآغاز حقانیت قیام امام حسین (ع) بود زیرا تا آن زمان حتی تهمت و افترا به امام می زدند که خارجی است و خروج کرده است. بار مصیبت های قیام عاشورا بر روی دوش این بانوی مکرمه بود از این جهت ایشان را به سبب مصیبت‌های فراوانی که دیده، اُمّ المَصائب لقب داده‌اند.

حتی حضور حضرت زینب (س) در کنار برادر گرامی شان یکی از موضوعات مهم و از سر هوشیاری ایشان است. حضرت زینب (س) می توانست در مدینه بماند و به زندگی زناشویی خود ادامه دهد اما ایشان با علم به اینکه مشکلات مختلفی در این سفر وجود دارد، همراه کاروان نینوا شدند و در ادامه نیز در مقطعی حساس بار این نهضت را به دوش کشیدند.

حضرت زینب (س) هم داغ پدر دیده وهم داغ برادر و از این رو مصیبت های زیادی در این راه کشیده بودند. از همه مهمتر ایشان بعد از شهادت مادر بزرگوارشان به عنوان یکی از ستون اصلی حفظ و حراست از معصومین وظیفه ای خطیر و بزرگ برای خود دید وبه آن عمل کرد. درواقع نه تنها بعد از قیام عاشورا آن حضرت در این عرصه فعال شدند بلکه پس از شهادت مادر گرامی‌شان این وظیفه گران سنگ را بر روی دوش خود احساس کردند.

در تداوم نهضتی که حضرت فاطمه زهرا (س) در حمایت از امام معصوم زمان خویش (ع) و مقابله با باطل در پیش گرفت، حضرت زینب (س) نیز در واقعه کربلا (مرحله نخست؛ مرحله مبارزه، جهاد و شهادت)، با ایثار و شجاعت، دوشادوش امام معصوم (ع) حضور داشت و پس از شهادت او نیز (مرحله دوم؛ مرحله پیام رساني و بیدارگري)، با شجاعت تمام، پیام قیامش را به جهانیان ابلاغ کرد.

تاریخ قافله ای را چنین ناخوش نما همچون قافله اسرای عاشورا در نظر ندارد. در این قافله کودکانی از حسین بن علی (ع) بود که به علت خردسالی از مرگ رسته بودند و برادر دیگری از ایشان که جراحت وی را سخت آزرده کرده بود و زین العابدین فرزند بیمار امام حسین (ع) که عمه وی حضرت زینبت (س) با تلاشی سخت او را از شهادت رهانید و تنها کس از دودمان سید و سالار شهیدان بود که زنده ماند.

از همان زمان رسالت آن حضرت آغاز شد و ایشان در قافله اسرا وقتی از قتلگاه حرکت کردند بانگ برداشت و با خطاب قرار دادن پیامبر اکرم (ص) این وظیفه الهی و دینی را آغاز کردند و فرمودند: «ای محمد (س) درود مسائله بر تو! این حسین است که خون آلود و پاره پاره به روی زمین افتاده، ایشان دختران تو هستند که به اسیری می روند. اینان فرزندان توهستند که آنان را از این سو به آن سو می گردانند.»

کلام حق حضرت زینب (س) در کاخ تزویر و ریا بود که توانست این کنگره ها را در هم شکند و دشمن به خونریزی و خونخواری خود اعتراف کند. ایشان بانوی دانشمندی بودند که با کلام گیرای خود توانستند طی دو خطبه غرا بساط تزویر دشمن را در هم بشکنند و حقانیت راه امام حسین (ع) را نمایان سازند.

طنین یاس - امیرحمزه نژاد

ارسال نظرات