به گزارش خبرگزاری بسیج در کرمان ، منصور الهی کارشناس مسائل سیاسی در یادداشتی نوشت :
وقتی سایه جنگ بالای سر کشور نبود، یک عده مدعی شدند آمده اند تا سایه جنگ را دور کنند. بعد هم با این توجیه که می خواهند آن سایه موهوم را دور کنند، کلی امتیاز به دشمن دادند.
چند سال گذشت و وعده ها وارونه از آب در آمد. حالا همین آقایان برای توجیه سوء مدیریت خود می گویند کشور قبل از ما، در شرایط “تحریم اقتصادی” بود، اما اکنون در وضعیت “جنگ اقتصادی” است. با شنیدن این سخن، فکر می کنید آنان عبرت آموخته و می خواهند مهیای مقاومت شوند. اما متأسفانه خوش بینی شما واقعیت ندارد.
اصطلاحا بازی خود را کرده و ظاهرا نوبت پرسشگری مردم و کارشناسان است؛ چرا به اسم صلح، موجب افزایش تهدیدها شدید؟ چه معامله ای کردید و چه اشاره ای و چراغ سبزی به اشتباهی فرستادید که دشمن، به دشمنی بیشتر تشجیع شد؟!
البته اینان منتظر پرسش مردم نمی مانند. اصلا خود را مسئول و پاسخگو نمی داند. در اوج بی تدبیری، ژست عقلانیت می گیرند و با مصادره به مطلوب تاریخ (حذف خیانت خواص) می گوید “امام حسن(ع)، امام صلح بود… اگر در روز صلح، جنگیدیم و در روز جنگ، صلح کردیم، هر دو اشتباه است. به موقع باید بایستیم و بجنگیم و به موقع باید صلح کنیم”.
شما بگویید. رصد گران اطلاعاتی دشمن، باید چه برداشتی از این ساختار ذهنی پریشان، بکنند؟ او آماده جنگیدن است، یا نجنگیده، آماده تسلیم شدن است؟ دشمن با شنیدن این سخنان، به چه نتیجه ای می رسد؛ این که برآورد خودش درباره ناکامی فشارها درست است و باید تغییر مسیر دهد؟ یا این که فشار موثر بوده و باید ادامه پیدا کند؟! آیا دامنه خسارات این پالس غلط، قابل محاسبه است؟
خوش بین و سهل اندیش اگر باشیم، باید بگوییم این اعتراف دور از هنگام پر غلط، از سر تصلب ذهن و عجز در عبرت آموزی است. اما یک احتمال هم هست که نفوذی های چنبره زده در اطراف وی، اجازه آزاد اندیشی و درک صلاح از فساد، و خدمت از خیانت را نمی دهند.
صاحبان چنین روحیاتی، خودشان “سایه جنگ” هستند. اشعث بن قیس سردسته سازش طلبانی بود که جنگ پیروز صفین را به صلح تحمیلی و شکست کشاند. امیر مؤمنان (ع) پس از جنگ، او را در زمره کسانی معرفی کرد که شمشیر دشمن را به سوی قوم شان می کشانند.
ابوموسی اشعری حین مذاکرات حکمیت در جنگ صفین، نامه‌ای به محضر امیر مؤمنان (ع) فرستاد. امام در پاسخ، هشدار داد؛ «أِنّ الشَّقی مَن حُرِمَ نَفعَ ما اوتی مِن العَقلَ و التَّجرِبهًْ. همانا بدبخت کسی است که از سود عقل و تجربه داده شده به او، محروم بماند». (نامه ۷۸ نهج البلاغه).
