میدانم جواب هر سلامی از جانب شما بی پاسخ نمی ماند و اکنون با گذشت حدود سه دهه از شهادت شما، مفاهیم و معانی برآمده از حکمت ولایی در منظر قاضیان فن و تشنگان سخن راهگشای پنجره ای از نور بود که تنها و تنها به رویمان باز کردی!
امروز چشمه زلال اندیشه شما و افرینش های هنری ات زمزمه دوستان و مخالفین تو نیز هست و این نشانه ها جز با شهادتت به سرانجام نمی رسید و اگر شهید نمی شدی جریان الکتریکی حاکم بر هنر کشور تو را خشک می کرد ولی شهادت شما اتم غنی شده ای از زیبایی های جلوه هنر انقلاب بود که زیستن سبز در تراکم اندیشه های جویده نشده غربی را معنا کرد و تفسیر هنری این ایه مبارکه بود: «کم من فئه قلیله غلبت فئه کثیره باذن الله». مرعوب نمی شود هنرمندی که در خیل غرب پرستان و خود باختگان و بزک کردگان مدعی، هنر را جز برای توحید و جز برای خدمت نمی خواهد.
برخی از شهید آوینی گالیله می سازند و برخی دیگر مرتاض اسلامی
شهید آوینی محصول خودشناسی و خودباوری در نظام فکری انقلاب اسلامی و نماد تفکر هنری ولایت محور بود.
همان کسی که خودش می گفت: پس از آشنایی با امام خمینی کبیر «قدس سره الشریف» همه تراوشات فلسفی خودم را پاره کردم. گویی پس از شناخت امام تولدی دوباره پیدا کرده و حیات طیبه را درک نموده است.
آوینی الگوی مقاومت و استقامت هنری بود و پیام همه کتابهای او مفهومی جز تقوای ستیز ندارد. ستیز برای مبارزه با غفلت و خودباختگی و ستیز برای نفی استثمار فکری و هنری.
او بی قرار بود یک عاشق بی قرار...
و نام و یاد او یعنی بیدارباش. او سالها قبل به نبرد جنگ نرم رفته بود و من و امثال من هنوز پیاله گردان جهان بینی و ایدئولوژی او هستیم و خواهیم بود.
بنیانی که او گذاشت خدایی بود، یک جهش و آفرینش بشری نبود و با قدرت زلزله ای برق آسا سطوح ذرات اوهام را جابجا کرد.
این کار، از عهده فلسفه بر نمی آید، عرفان هم قدش به آن نمی رسد، فقه و اصول بدان راه ندارد، پای استدلالیان نیز معلول است. فقط و فقط از عهده عشق بر می آید و تعریف استثنایی وی همان «شیدایی» است.
نگارنده: محسن کریمی، مسوول بسیج هنرمندان استان قزوین
انتهای پیام
