در این روزهای پرهیاهو و زندگی شلوغ شهری و آلاینده های صنعتی و ماشینی که پاشنه فشار را بر گلوی ما گذاشته تا راه نفس کشیدنمان بند بیاید و روزانه خبر هشدار گرم شدن زمین را می شنویم و افزایش بیماری های تنفسی و دیگر بیماریها که مسبب اصلی آن نبود هوای پاک و کم شدن درختانی است که در شهرها بجای آن آپارتمانهای سرو قامت روییده اند و خانوادها را به دور خود جمع نموده است و به نوعی در مرکز آلودگی شهری اتاق حبسی ساخته و خود را زندانی کرده‌ایم و آنقدر اسیر مشاغل و مادیات دنیوی شده‌ایم که حتی فرصت کشیدن یک نفس عمیق را هم نمی‌یابیم که بنابراعلام سازمان بهداشت جهانی از هر هشت نفر مرگ و میر در جهان یک نفر به دلیل آلودگی هوا می باشد.
اگر از این چهره تعریف شده فرار کنیم اولین جایی که به آن فکر می کنیم درختان سر سبزی است که نسیم خنک برگ هایشان را نوازش می کند وجوی آب روانی که از زیر آن می گذرد و فضا را پر از اکسیژن خالص ونشاط می کند و آنجا بی شک قطعه ای از بهشت الهی محسوب می شود تا برای چند لحظه بتوان از عمق وجود نفس کشید تا بلکه ریه هایمان معنای نفس کشیدن را لمس کند و این آرامش ها در زیر سایه درختانی است که لذت زندگی را به انسان میدهد و روح و جسم آدمی را جلا می بخشد که آوردن این فضا به محل زندگی خود این روزها تبدیل به رویا شده است.
وظایف ما در مقابل این نعمت بی نظیر الهی که بزرگترین رمز زنده بودن همه موجودات عالم و ما انسانهاست و ذره ذره وجودمان به آن وابسته است و سلامتی که بزرگترین سرمایه هر انسانی محسوب میشود آیا شایسته است با دستان خود در حین هوشیاری و عاقل بودن تنها منبع تامین اکسیژن این کره خاکی را که جنگل و درختان می باشند به سوی نابودی بکشانیم اگر کمی ثروت و مال داشته باشیم آنچنان با جان و دل از آن مراقبت می کنیم و همیشه به فکر تامین امنیت آن هستیم اما این ثروت بی نظیر خدادای را ناشکری کرده و نسبت به تامین امنیت و حفظ و مراقبت از آن کاملا بی توجه هستیم.
حالا که نعمت هوای پاک را در شهر خود از دست داده ایم حداقل با فرهنگ سازی عمومی همه دست در دست هم مراقب مابقی ثروت باقیمانده باشیم چرا که جلوی ضرر را هر وقت بگیریم به نفعمان است.
وظیفه انسانی و عقلی حکم میکند که از ریختن زباله ها که حاصل تفریحمان در این جنگل هایی که باید برای خود و آیندگان که وارث این نعمت هستند بصورت جدی خود داری نماییم و به این عمل زشت به چشم یک گناه بنگریم که عذاب آن در این دنیا دامن گیرمان خواهد شد، چرا عاقل کند کاری که تا آورد پشیمانی.
این یک هشدار جدی ست، ، بیایید با طبیعت مهربان باشیم .
1001/ت30/ب
