وی افزود: اتاق همواره در خدمت فعالیتهای تجاری و بخش خدمات بوده و هیچ وقت در حمایت از تولید نقش فعالی از خود نشان نداده است.
راغفر گفت: همواره نقش تولیدکنندگان در اتاق کمرنگ بوده است که البته امیدواریم در دوره جدید تحول جدی در این حوزه رخ دهد.
وی افزود: حداکثر کاری که اتاق بازرگانی در دهه های اخیر کرد حمایت و تلاش برای افزایش نرخ ارز بوده است که منافع بازرگانان و دلالها را تقویت می کند.
این اقتصاددان گفت: در دوره جدید نیاز داریم نقش تولیدکنندگان جدی گرفته شود و نباید از واسطه گریها و دلالیها حمایت شود.
وی افزود: تاریخ و تجارب اقتصادی نشان می دهد در کشوری که به دلال و واسطه ها پاداش می دهند بخش تولید واقعی هرگز شکل نخواهد گرفت در حالیکه کشورها را در بازارهای جهانی با نام صنعت می شناسند.
راغفر گفت: این روند باعث شده است مهاجرت روستاییان به شهرها بیشتر شود و صنعت هم زمینگیر شده است و باید ساختار اقتصادی اصلاح شود.
وی افزود: در دو سال اخیر هم حمایت خاصی از تولید دیده نمی شود و نظام بانکی هرگز در خدمت تولید نبوده است.
این اقتصاددان اظهار داشت: دولت همواره باید نقش نظارتی و حمایتی خود را داشته باشد و بخش خصوصی نمی تواند خود را بی نیاز از حمایت و هدایتهای دولت بداند.
وی گفت: دولت در سالهای اخیر نتوانست از بخش خصوصی حمایت کند و به همین خاطر صنایع کوچک و متوسط در رکود فرو رفته اند که آثار آن در رکود اقتصادی دیده می شود.
این اقتصاددان افزود: این روند باعث افزایش نابرابریهای اقتصادی، کاهش اشتغال و افزایش ناکارآمدی شده است.
وی گفت: البته در دهه های اخیر گروههایی به نام شبه خصوصی که درون قدرت هم ارتباط دارند توانسته اند در فضای مبتنی بر رانت امتیازاتی را بدست آورد که به معنی خصوصی سازی نیست.
راغفر افزود: فضای کسب و کار وضع خوبی ندارد هنوز با فضای رقابتی فاصله داریم و باید علاوه بر ظرفیتهای بخش خصوصی داخلی به فکر استفاده از ظرفیتهای بخش خصوصی خارجی و ایرانی مقیم خارج از کشور باشیم.
این اقتصاددان گفت: نظام بانکی یکی از موانع جدی سر راه توسعه اقتصادی کشور است و در حالیکه از دولت انتظار می رفت در دو سال اخیر در این زمینه بیشتر نظارت کند و دسترسی بنگاههای تولیدی به منابع بانکی راحت تر شود تحقق نیافته است و باید مناسبات کج اقتصادی اصلاح شود.
وی درباره برنامه های توسعه ای نیز گفت: آن چیزی که بعنوان برنامه نوشته می شود بیشتر مشق اداری است و هرگز نمی توان در دوره محدود به همه آرزوهای محدود دست یافت بلکه برنامه توسعه با محوریت صنایع خاص و مزیت دار قابلیت اجرایی و کارآمدی پیدا می کند و با این روند نمی توانیم به جایی برسیم.
