نگاهی گذرا به رسم «خیمه دوزی اباعبدالله الحسین» در مهریز
به گزارش خبرگزاری بسیج از مهریز: سال ها است که از حادثه کربلا میگذرد، اما هنوز داغ غم کشتگان آن قلوب شیعیان را می آزارد و هنوز داغ به آتش کشیدن خیام حرم نبوی، دلهای شیعیان را به آتش میکشد، خیمه هایی که پاسبان آن مردان بزرگی بودند که بی گناه و مظلومانه به شمشیر قساوت یزیدیان، بدنهایشان قطعه قطعه شد. قرنهاست که شیعه برای زنده نگاه داشتن این حادثه عظیم، به عزا و ماتم میپردازد و شبیه خوانی و تعزیه داری میکند، بر آنیم از چگونگی خیمه دوزی و سابقه آن قلم فرسایی کنیم
در گذشته رسم بر آن بوده چند روز قبل از محرم، زنان به عشق امام حسین(ع) خیمه ای
بدوزند تا آن را در روز عاشورا در مراسم شبیه خوانی بر پا کنند.
معمولاً، اواسط دهه اول محرم، روزی را برای این امر اعلام میکنند، زنان با شور و
اشتیاق فراوان و با وضو و نیت خالصانه همراه با نذوراتی گوناگون و با قلبی آکنده
از غم و اندوه به بیت الحسین می آیند و هر یک مقداری از خیمه را با دست میدوزند.
هر کوکی که به خیمه میخورد با اشک و ناله آمیخته میشود و فضا با عطر دعا، صلوات
و زیارت عاشورا معطر میشود.
نقل میکنند، کسانی که از این مراسم سراسر معنوی حاجت گرفتند و به حاجت خود
رسیدند. همه در دوخت خیمه، از این که شرکت کردند احساس خوشی دارند و رضایت قلبی
خود را با سپاسگزاری از خدا اعلام میکنند.
در این مراسم نذورات مردم که به شکلهای مختلف (پخش رطب، شیرینی، حلوا و …) است، با صلوات و دعا
انجام میگیرد و پس از پایان خیمه دوخته شده، تحویل متصدبان میشود که در روز عاشورا
در حسینیه ها برپا شود، تا در پایان مراسم تعزیه و شبیه خوانی توسط لشکریان یزید
به آتش کشیده شود.
آنان که طبل خاتمه جنگ میزنند از چه روی، به خیمه های ما سنگ میزنند
