ترکش هایی از عملیات کربلای ۵ و رنج هاي كه پابرجاست
به گزارش خبرنگار خبرگزاري بسيج در آذربايجان شرقي، به مناسبت سالگرد عملیات غرور آفرین کربلای ۵ جمعی از رزمندگان دوران دفاع مقدس از جانباز ۷۰٪ شبستر(علی حاج رضایی) دیدار کردند، ديداري كه زخم هاي تازه را تازه تر كرد!
علی حاجی رضایی در سال 1365، زماني كه 15 سال بيشتر نداشت به جبهه اعزام شد و در عملیات کربلای ۴ و۵ حضور پیدا کرد و در همان ساعات آغازین عملیات، براثر اصابت ترکش خمپاره ۶۰، از نواحي چپ بدن، سر، دست و پاي چپ به شدت مجروح می شود، طوری که خبر شهادتش در شبستر پیچیده بود.
پس از چند روز ماندن در میان شهدا و سردخانه متوجه می شوند که علی زنده بوده و در کماست بنابراين علي را فورا به بیمارستانی در شیراز منتقل می كنند.
پس ازچندين ماه ماندن در حالت کما، به هوش می آید و با وجود تركشي در دوسانتی متری مغز علي، پزشکان از مداوای رزمنده پانزده ساله شبستري عاجز می مانند که باید در آلمان مورد مداوا قرار گیرد.
بنابر گفته پزشكان معالج علي، احتمال مداواي وي ۵۰ به ۵۰ اعلام مي شود بنابراين پس از عمل جراحي یا مداوا خواهد شد و یا باید تا پايان عمرش فلج باشد واز طرفی، هزينه اين عمل به اندازه اي زياد است كه با توجه به وضعيت مالي خانواده، نمي توانند علي را براي مداوا به خارج از كشور منتقل كنند بنابراين منصرف مي شوند.
حاجي رضايي زماني كه مورد بي مهري و بي توجهي مسئولان وقت قرار مي گيرد، پس از مرخص شدن از بيمارستان، تاحدودی می توانست راه برود امورات خود را انجام دهد ولي تقریبا از سال ۸۷ به بعد کم کم توانایی خود را از دست می دهد و علتش نیز همان ترکشی است که در سر دارد.
اوایل اگر زیاد به خود فشار می آورد و یا ناراحت می شد بدنش سنگ کوب کرده و حافظه اش پاک می شد ولی امروز علی چندین سال است که در منزل و روی تخت داراز كشيده و از درد جراحات و یادگاری هاي به جا مانده از جنگ بر روي بدنش، رنج می برد.
به گفته برادر این جانباز که سرپرستی او را به عهده دارد، به دور از همه دردها و دردسرهاي تهيه دارو، هرماه پانصد هزار تومان براي داروهاي وي هزينه مي شود در حالي كه حمايت خاصي از سوي مسئولان ذيربط صورت نمي گيرد.
علی دارای دو فرزند است که محمد حسین در دبیرستان دانش شانجان در رشته هنرهای تجسمی و آتنا در نمونه کوثر خامنه مشغول به تحصیل می باشند.
آری این سرگذشت مختصری از رنج هاي بي پايان جانباز 70 درصدي شبستر است كه دو فرزند نيز دارد، جانبازي كه در راه دفاع از آرمان هاي اين انقلاب و نظام و براي حفظ شرافت ايراني، از عزيزترين دارايي خود گذشت تا ما در آسايش و امنيت زندگي كنيم.
علي حاجي رضايي تنها يكي از هزاران جانبازی است که در جامعه ما زندگي مي كنند، جانبازاني از اين دست كه رهبرمان را در دوران دفاع مقدس تنها نگذاشتند، حال بر ما ننگ است كه آن ها را تنها بگذاريم.
علي در حال حاضر شهيد زنده است و چه بسا روزي توفيق شهادت حاصل شود، اميدواريم مسئولان تا دير نشده فكري براي اين جانباز عزيز انجام دهند تا بيشتر از اين شرمنده علي و خانواده وي نباشيم.
و چه زيبا نيما يوشيج در شعر «آي آدم ها» فرياد زده؛
آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید
یک نفر در آب دارد می سپارد جان
یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید
آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن
آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید
که گرفتستید دست ناتوانی را
تا توانایی بهتر را پدید آرید
آن زمان که تنگ می بندید
بر کمرهاتان کمربند
