به گزارش خبرگزاری بسیج از اردبیل، دلنوشته ای از یک دانشجو:
شهادت قسمت ما می شد ای کاش، شهدا خیلی دلم گرفته... دلم از زمینیان گرفته است.
شبی از آسمان صدایم کنید...
کجایید آنان که در صحنه ی پیکار شمشیرهایشان را از غلاف بیرون کشیده، هر گوشه از میدان نبرد را دسته به دسته و صف به صف می ایستادند؟!
آنان جوانمردانی بودند که در پایان هر مصاف از بقاء بازگشته از کارگزار سپاه خود شاد نمی شدند واز بابت مرگ سرخ کشته گانشان از کسی تسلیت نمی خواستند، چشمانشان از شدت گریه خوف بردرگاه جلال ربوبی به سفیدی گراییده، شکم هایشان بر اثر روزه داری لاغر گشته و پوست و لباسشان بر اثر مقاومت بر دعا و ذکر حق خشکیده، رنگ رخسارشان از فرط شب بیداری زرد گشته و غبار فروتنی و تواضع چهره هایشان را پوشانده آنان برادران من هستند که از این سرای فانی پس سزاوار است که تشنه ی دیدارشان باشیم و از اندوه فراغشان انگشت حسرت بر لب بگذاریم.
شهداء...
ما جز گنه چیز دیگری در کوله بارمان نداریم و شرمنده ی امام زمانیم
ای شهیدان، از قول ما به آقا بگویید جنگی که با شیطان داریم جنگ سختی است و شما ما را کمک کنید.
شادی ارواح شهداء صلوات
دلنوشته:
زهرا قربانپور
