به
گزارش خبرگزاری بسیج از اصلاندوز، آن بزرگوار زمانى كه
با دو گروه در مسجد مواجه شد كه گروه اول عبادت مى‌كردند و گروه دوم به آموزش علم
مشغول بودند، گروه دوم را كه در محضر استادى علم مى‌آموختند، افضل دانست و فرمود:
«اِنَّمَا بُعِثْتُ مَعَلِّما همانا كه من به عنوان معلم مبعوث شده‌ام.»
آن حضرت چنان براى معلمان و مقام ارجمند آنان ارزش قائل بود كه در
دعاهايش مى‌فرمود: «اللّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُعَلِّمِينَ وَاَطِلْ اَعْمارَهُمْ
وَبارِكْ لَهُمْ فى كَسْبِهِمْ؛ خداوندا! معلمان را بيامرز و عمر طولانى به آنان
عطا فرما و كسب و كارشان را مبارك گردان!»
امام حسين عليه‌السلام و تقدير از معلم
بدون ترديد هر انسانى فطرتا دوست دارد تا از خدمتگزار خود تقدير كند و چه خدمتى بالاتر از آموزش علم و دانش به انسان مى‌تواند باشد. در آموزه‌هاى دينى ما براى تقدير از معلم سفارشهاى زيادى شده است و در سيره پيشوايان معصوم عليهم‌السلام اين امر مرسوم و مسلّم بوده است.
ابن شهرآشوب در حالات امام حسين عليه‌السلام مى‌نويسد: در مدينه معلمى به نام عبد الرحمن سلمى به يكى از فرزندان امام حسين عليه‌السلام سوره حمد را آموخت. هنگامى كه فرزند گرامى حضرت آن را در نزد وى قرائت كرد، امام بسيار خوشحال شد و معلم را دعوت كرد و به عنوان تقدير و تشكر هزار دينار و هزار حلّه به او پاداش داد.
وقتى امام حسين عليه‌السلام به خاطر اين پاداش زياد، مورد اعتراض قرار گرفت، فرمود: «وَاَيْنَ يَقَعُ هذا مِنْ عَطائِهِ يَعْنِى تَعْلِيمِهِ؛ اين پاداش كجا و عطاى او، يعنى آموزش سوره حمد كجا!» آن‌گاه امام حسين عليه‌السلام اين ابيات را يادآور شد كه: اِذا جادَتِ الدُّنْيا عَلَيْكَ فَجُدْ بِها / عَلَى النّاسِ طُرّا قَبْلَ اَنْ تَتَفَلَّتْ فَلاَ الْجُودُ يُفْنيها اِذا هِىَ اَقْبَلَتْ / وَلاَالْبُخْلُ يُبْقيها اِذا ما تَوَلَّتْ
يعنى زمانى كه دنيا چيزى بر تو ببخشد، تو نيز دست عطايت را بر همه مردم بگشا، قبل از آنكه از دست تو برود! نه بخشش آن را از بين مى‌برد، اگر به تو رو آرد و نه بخل آن را نگه مى‌دارد، اگر دنيا به انسان پشت كند.
