آینده‌نگری، ضرورتی انکار ناپذیر در صیانت از منابع آب زیرزمینی
طالب مرادی‌نژاد /آب یکی از ضروری‌ترین مواد برای زندگی بوده و وجود این منبع طبیعی اغلب یک نقش حیاتی در فرآیندهای اقتصادی و سیاسی بازی می‌کند.
آب زیرزمینی مهم‌ترین منبع آب بر روی زمین است چرا که از طرفی منبع اصلی تأمین آب مورد نیاز شرب و صنعت و از طرف دیگر بیشتر آلودگی‌های تولیدی بشر، اعم از شهری، کشاورزی و صنعتی به طور نقطه‌ای و غیر نقطه‌ای وارد آبهای زیرزمینی می‌شود.
غفلت در استفاده بهینه از منابع آبی موجب تغییرات کمی و کیفی و ناگزیر غیر قابل استفاده نمودن آن‌ها را در مصرف مختلف فراهم نموده است، از این‌رو صیانت از این منابع اهمیت می‌یابد.
امروزه با توجه به رشد روز افزون جمعیت و به دنبال آن افزایش تقاضا و نیز محدود بودن منابع آب و انرژی در کشور و همچنین رشد فعالیت‌های انسانی از قبیل کشاورزی و صنعتی طبعاً باید بیشتر شاهد پیامدهای حضور بشری باشیم، پیامدهایی که خود می‌تواند بزرگ‌ترین چالش و خطر را برای کره زمین به دنبال داشته باشد و با توجه به شرایط اقلیمی خشک و نیمه خشک در اکثر مناطق ایران تنها منبع بهره‌برداری آبهای شرب، کشاورزی، صنعتی و ...، آب زیرزمینی می‌باشد بنابراین با توجه به همه جهات مسئله از جمله خشک سالی‌های اخیر اهمیت منابع آب زیرزمینی و توجه صحیح به این منابع امری بدیهی می‌باشد.
با توجه به اینکه حجم ذخایر آب زیرزمینی استان کهگیلویه و بویراحمد در آبخوانهای آبرفتی حدود 630 میلیون مترمکعب است و همچنین هیدروگراف دشت‌های استان بیانگر روند نزولی میزان ذخایر آبی است که هم اکنون این میزان کسری مخزن سالانه به بیش از 10 میلیون متر مکعب رسیده است، بنابراین عدم صدور مجوزهای جدید، جلوگیری از برداشت‌های مازاد، پر و مسلوب المنفعه کردن چاه‌های غیر مجاز و همچنین ساماندهی و مدیریت بهتر طرح‌های تغذیه مصنوعی در دشت‌ها در قالب اجرای طرح احیاء و تعادل بخشی می‌تواند چشم‌انداز بهتری را در بخش آب زیرزمینی رقم زند.
لازم به ذکر است در دشت‌هایی که آب سطحی بیشتری به مزارع وارد می‌شود چنین مشکلی وجود ندارد که می‌توان دشت‌های لیشتر، یاسوج و دشتروم را نام برد.
هم اکنون بیش از 85 درصد از منابع آب زیرزمینی استان کهگیلویه و بویراحمد در بخش کشاورزی مصرف می‌شود که بخش عمده‌ای از این میزان به دلایل مختلف از جمله نداشتن الگوی کشت و مکانیزه نبودن روش‌های آبیاری هدر می‌رود لذا کشاورزان استان می‌توانند با در نظر گرفتن این مسائل و گذشتن از بخش کمی از سود سالانه خود (با صرفه‌جویی در مصرف آب)، سال‌های آتی کشاورزی خود را تامین کنند.
همه افراد این جامعه وظیفه دارند همانگونه که این منابع خدادادی را از پیشینیان تحویل گرفتند و از آن استفاده کردند، بدون تخریب به فرزندان خود و نسل آینده جامعه تحویل دهند تا علاوه بر تامین زندگی آیندگان، این فرهنگ غنی که مبتنی بر آموزه‌های دینی و ملی نیز هست را به آنان منتقل کنند.
