غنا وموسیقی حرام دام شیطان برای انسان است/کنسرتهای موسیقی مبتذل مثال بارز آیه 6سوره مبارکه لقمان

نخست مى فرماید: «بعضى از مردم، سخنان باطل و بیهوده را خریدارى مى کنند تا خلق خدا را از روى جهل و نادانى، از راه خدا گمراه سازند» (وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَشْتَرِی لَهْوَ الْحَدِیثِ لِیُضِلَّ عَنْ سَبِیلِ اللّه بِغَیْرِ عِلْم).
«و آیات خدا را به استهزاء و سخریه گیرند» (وَ یَتَّخِذَها هُزُواً).
و در پایان آیه اضافه مى کند: «عذاب خوار کننده از آن این گروه است» (أُولئِکَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِینٌ).
خریدارى کردن سخنان باطل و بیهوده، یا به این گونه است که: به راستى افسانه هاى خرافى و باطل را با دادن پول به دست آورند.و یا از این طریق است که: براى ترتیب دادن مجالس لهو و باطل و خوانندگى، خواننده خریدارى می کنندو یا صرف کردن مال، به هر صورت و به هر طریقى که به وسیله آن به این هدف نامشروع، یعنى سخنان باطل و بیهوده برسند. مانند برگزاری کنسرتهای موسیقی مبتذل ومختلط که متأسفانه امروز کم وبیش در بعضی شهرها ودانشگاها برگزار می شود.
عجب این که: این کوردلان، مطالب باطل و بیهوده را به گرانترین قیمت خریدارى مى کردند، اما آیات الهى و حکمت را که پروردگار، رایگان در اختیارشان گذارده، نادیده مى گرفتند.
این احتمال نیز، وجود دارد که خریدارى (اشتراء) در اینجا معنى کنائى داشته باشد و منظور از آن: هرگونه تلاش و کوشش براى رسیدن به این منظور است.
ایشان در ادامه  با بیان اینکه « لهوالحدیث»،مفهوم وسیع وگسترده ای دارد افزودند:
«لَهْوَ الْحَدِیْث» ،هرگونه سخن یا آهنگ سرگرم کننده و غفلت زا که انسان را به بیهودگى یا گمراهى مى کشاند، در بر مى گیرد، خواه از قبیل «غنا» و الحان و آهنگ هاى شهوت انگیز و هوس آلود باشد، و خواه سخنانى که نه از طریق آهنگ، بلکه از طریق محتوا انسان را به بیهودگى و فساد، سوق مى دهد.
و یا از هر دو طریق، چنان که در تصنیف ها و اشعار عاشقانه خوانندگان معمولى است که هم محتوایش گمراه کننده است و هم آهنگش!
و یا مانند داستان هاى خرافى و اساطیر که سبب انحراف مردم از «صراط مستقیم» الهى مى گردد.
و یا سخنان سخریه آمیزى، که به منظور محو حق و تضعیف پایه هاى ایمان مطرح مى شود، همانند چیزى که از «ابوجهل» و یارانش نقل مى کنند، که رو به «قریش» مى کرد و مى گفت: «مى خواهید شما را از «زقّوم» که «محمّد»(صلى الله علیه وآله) ما را به آن تهدید مى کند اطعام کنم؟!
سپس مى فرستاد و «کره و خرما» حاضر مى کردند و مى گفت: این همان «زقّوم» است!... و به این ترتیب، آیات الهى را به باد استهزاء مى گرفت.
به هر حال، «لَهْوَ الْحَدِیْث» معناى گسترده اى دارد که همه اینها و مانند آن را فرا مى گیرد، و اگر در روایات اسلامى، و سخنان مفسرین، روى یکى از اینها انگشت گذارده شده است، هرگز دلیل بر انحصار و محدودیت مفهوم آیه نیست.
ایشان همچنین به احادیثى که از طرق اهلبیت(علیهم السلام)  در این زمینه به ما رسیده،به ذکر حدیثی از امام صادق(علیه السلام)  اشاره فرمودند که حضرت می فرمایند: الْغِنَاءُ مَجْلِسٌ لایَنْظُرُ اللّهُ إِلَى أَهْلِهِ، وَ هُوَ مِمَّا قَالَ اللّه عَزَّوَجَلَّ وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَشْتَرِی لَهْوَ الْحَدِیثِ لِیُضِلَّ عَنْ سَبِیلِ اللّه: «مجلس غنا و خوانندگى لهو و باطل، مجلسى است که خدا به اهل آن نمى نگرد، (و آنها را مشمول لطفش قرار نمى دهد) و این مصداق همان چیزى است که خداوند عزّوجلّ فرموده: بعضى از مردم هستند که سخنان بیهوده خریدارى مى کنند تا مردم را از راه خدا گمراه سازند».
تعبیر به «لَهْوَ الْحَدِیْث» به جاى «اَلْحَدِیْثُ الْلَّهْوِ» گویا اشاره به این است که: هدف اصلى آنها همان لهو و بیهودگى است، و سخن، وسیله اى براى رسیدن به آن است.
جمله «لِیُضِلَّ عَنْ سَبِیْلِ اللّه» نیز مفهوم وسیعى دارد که هم گمراه کردن اعتقادى را شامل مى شود و هم منحرف ساختن اخلاقى، ـ آن چنان که در احادیث «غنا» آمده است ـ .
تعبیر «بِغَیْرِ عِلْم» اشاره به این است که: این گروه گمراه و منحرف، حتى به مذهب باطل خود نیز ایمان ندارند، بلکه صرفاً از جهل و تقلیدهاى کورکورانه پیروى مى کنند، آنها جاهلانى هستند که دیگران را نیز به جهل و نادانى خود، گرفتار مى سازند.
این بى خبران، گاه از این هم فراتر مى روند، یعنى تنها به جنبه هاى سرگرمى و غافل کننده این مسائل قانع نمى شوند، بلکه سخنان لهو و بیهوده خود را وسیله اى براى استهزاء و سخریه آیات الهى قرار مى دهند، و این همان است که در آخر آیه فوق به آن اشاره کرده، مى فرماید: «وَ یَتَّخِذَها هُزُواً».
اما توصیف عذاب به «مُهِیْنٌ» (خوار کننده و اهانت بار) به خاطر آن است که جریمه، باید همانند جرم باشد، آنها نسبت به آیات الهى توهین کردند، خداوند
هم براى آنها مجازاتى تعیین کرده که علاوه بر دردناک بودن، توهین آور نیز مى باشد.

حجت الاسلام محسن زاده در پایان عرایض خود با عنوان اینکه آیه بعد(7)، به عکس العمل این گروه در برابر آیات الهى اشاره دارد خاطر نشان کردند:  : «هنگامى که آیات ما بر او خوانده مى شود مستکبرانه روى بر مى گرداند، گوئى آیات ما را نشنیده، گوئى اصلاً گوشهایش سنگین است» و اصلاً هیچ سخنى را نمى شنود (وَ إِذا تُتْلى عَلَیْهِ آیاتُنا وَلّى مُسْتَکْبِراً کَأَنْ لَمْ یَسْمَعْها کَأَنَّ فِی أُذُنَیْهِ وَقْراً).
و در پایان، کیفر دردناک چنین کسى را این گونه بازگو مى کند: «او را به عذاب دردناک بشارت ده»! (فَبَشِّرْهُ بِعَذاب أَلِیم).
تعبیر به «وَلّى مُسْتَکْبِراً» اشاره به این است که: روى گرداندن او تنها به خاطر مزاحمت با منافع دنیوى و هوسهایش نیست، بلکه از این هم فراتر مى رود و انگیزه استکبار و تکبر در برابر خدا و آیات خدا، که بزرگترین گناه است در عمل او نیز وجود دارد.
جالب این که: نخست مى گوید: «آن چنان بى اعتنائى به آیات الهى مى کند که گوئى اصلاً آن را نشنیده و کاملاً بى اعتنا از کنار آن مى گذرد» سپس اضافه مى کند: «نه تنها این آیات را نمى شنود، گوئى اصلاً کر است و هیچ سخنى را نمى شنود»!
جزاى چنین افراد نیز، متناسب اعمالشان است همان گونه که عملشان براى اهل حق، دردآور بوده، خداوند مجازاتشان را نیز دردناک قرار داده، و به عذاب الیمشان گرفتار مى سازد!