به گزارش خبرگزاری بسیج از اهواز، قلم را در دست می‌گیرم و برای معلم خود انشاء می‌نویسم این جمله ورودی انشاءهای اغلب دهه شصتی‌ها بود که موضوع انشاء آن در مورد هر چیزی باشد این‌طور شروع می‌شد تا شاید با این جمله نظر معلم خود را به سمت خودشان جلب کنند.
برخی کودکان انشاء نویس دیروز شاید همان خبرنگاران امروز باشند!اما قلم را در دست گرفتن که، نه تریبون مدیر، مسئول والا مقام و عالی رتبه باشند بلکه قلم را در دست گرفتند تا از دردهای کف اجتماع گرفته تا نقد و تحلیل مسائل و مشکلات جامعه خود بنویسند.
شاید رویه و صداقت قلم خبرنگار به مزاج خیلی از کرسی‌نشینان، متعصب بر کرسی ریاست خوش نیاید اما قلم به یمن صداقتی که دارد خیانت نمی‌کند.
بد نیست «خدا بیامرزد شهید محمود صارمی» را با صدای بلند و مکرراً بگویم چرا که پس از شهادت این بزرگوار در سال 77،خبرنگاران ایرانی بالاخره یکی از روزهای تقویم شمسی را توانستند به خود اختصاص دهد.
بزرگداشت روز خبرنگار در شهر و استان ما حال و روز دیگری دارد، 17 مرداد یعنی اوج گرما و شرجی خوزستان که هر ساله خبرنگاران به دعوت از سازمان فرهنگ و ارشاد اسلامی استان به عنوان متولی اصلی مطبوعات پس از فارغ شدن از کار روزانه خبر در یک بعد از ظهر تابستان به امید به ثمر رسیدن خواسته‌هایشان در مراسم بزرگداشت روز خبرنگار شرکت می‌کنند.
خبرنگاری که در طول سال تمام حجم انرژی خود را صرف نوشتن از مشکلات و دغدغه‌های مخاطبان و به‌طور کل اجتماع خود می‌کند، اما در روزی که به نامش است هیچ‌کس حاضر نیست به دغدغه‌های او گوش کند و بازهم تریبون در اختیار مدیران و مسؤولان دستگاه‌های اجرایی است.
خبرنگاران این «میرزا بنویسان» جلسات شاید به‌دلیل همین نوع نگاه مدیران و مسئولان استان نسبت به حرفه خبرنگاری نتوانستند به کار خبرنگاری به عنوان یک شغل که تامین کننده زندگی‌شان و تضمینی برای آینده آنها باشند نگاه کنند.
الحق و النصاف مدیران ما در مقام سخن خوب میدان‌داری می‌کنند و خبر و خبرنگار را چنان به عرش می‌رسانند که خبرنگار پس از پایان صحبت‌های سخنرانان می‌ماند با چه ابزاری خود را از عرش به زمین برساند.
چیزی حدود 18 سال از به رسمیت شناختن روز خبرنگار می‌گذرد اما در استان ما کوچکترین حق خبرنگار مثل بیمه و حقوق ثابت و در برخی موارد حتی داشتن کارت خبرنگار به عنوان هویت شغلی خبرنگار برخوردار نشده‌اند تا شغل خبرنگاری به این دلیل در آینده از جمله شغل‌هایی باشد که متقاضی نداشته باشد.
در کشورهای پیشرفته موسسات بزرگ که به لحاظ سودآوری در رتبه‌های بالای اقتصادی قرار دارند بنا به شرایطی از خبرنگاران حمایت مالی می‌کنند تا به این صورت علاوه بر تامین امنیت شغلی خبرنگار در سرعت اطلاع‌رسانی و آگاهی رساندن به اجتماع گام موثری برداشته باشند حال در استان ما حضور و وجود بنگاه‌های بزرگ اقتصادی با وجود نقش تعیین کننده در بودجه سالیانه مجلس تنها در روز بزرگداشت خبرنگار در نقش اسپانسر مراسم نقش خود را ایفا می‌کنند.
هیچ چیز خطرناکتر از این نیست که صنفی بسازیم که در آن بیشتر افراد صنف حس کنند که هیچ سهمی در آن ندارند، صنفی که افراد آن حس می‌کنند سهمی در آن دارند به طور حتم از آن صنف محافظت می‌کنند، ولی اگر چنین احساسی نداشته باشند، نا خودآگاه شاید بخواهند که آن‌را نابود کنند.
امروز می‌روم گوش جان بسپاریم به تعارف مدیران استان مان شما هم بیاید خوشحال می‌شویم...
=====================
یادداشت از: عاطفه اسماعیلی منش
=====================
