مادر شهید فتنه ۸۸: "از بچگی برای شهادتش دعا می کردم"

به گزارش سرویس بسیج مساجد و محلات خبرگزاری بسیج، سالروز ۹ دی یادآور حماسه ای تکرارناپذیر است. حماسه ای مردمی که فصل الخطابی شد بر تلاش های واهی فرصت طلبان و سودجویان. حرکتی انقلابی که هرچند ثابت کرد توهمات ضد انقلاب بی پایه و اساس است و نه تنها عمر انقلاب بسر نیامده بلکه مادامی که سایه رهبری با درایتی بر ایران گسترده شده، به احد الناسی اجازه تعدی نخواهد داد اما برای برقراری این آرامش بهای سنگینی پرداخته شد. چه بسیار بغض ها که در گلو ماند.چه بسیار حرف ها که گفته نشد و چه بسیار دردها که بی مرهم ماند و رشادت هایی که دیده نشد و خون هایی که به ناحق ریخته شد. سید علیرضا ستاری یکی از این دلاورمدانی است که در عاشورای سال ۸۸ توسط منافقان کوردل، (همانان که غائله ۸۸ را بیا کردند)، به قصد کشت مورد حمله قرار گرفت و پس از چهار سال دست و پنجه نرم کردن با آثار جراحت، سرانجام در۱۵ بهمن سال ۹۲ به درجه رفیع شهادت نائل آمد. مصادف شدن با سالروز ۹ دی ما را بر آن داشت تا گفتگویی با مادر شهید ستاری داشته باشیم..

 لطفاً در ابتدای مصاحبه مقداری پیرامون زندگی و فعالیت فرزندتان بگویید.

سیدعلیرضا ستاری متولد ۲۵ شهریور ۱۳۶۰ است. سال ۸۲ ازدواج کرد و دارای دو فرزند، (یک دختر ۱۰ ساله و یک پسر ۶ و نیم ساله) است. پسرم دانشجوی کارشناسی مهندسی عمران بود و فعالیت های ورزشی هم داشت و چندین رتبه و هوگوی قهرمانی در جودو و بوکس و کشتی و اسب سواری دارد. باید بگویم تقریبا همه ورزش های رزمی را کاملا بلد بود. از آنجا که مسئولیت اطلاعات و عملیات سپاه پایگاه های مختلف را بر عهده داشت، به همین خاطر سعی می کرد نیروهای زیردستش را از نظر رزمی آماده کند و بچه ها را با فن روز برای مقابله با بحران های مختلف، آشنا کند.

کمی از خصوصیات اخلاقی شهید برایمان بگویید.

بسیار مهربان و مردم دوست بود چنانچه اگر کاری پیش می آمد برایش مهم نبود چه کسی باشد و کجا باشد مثلا گر ماشینی در جاده خراب می شد یا حتی درگیری بین راننده ها بوجود می آمد، به منزل نمی آمد تا به درگیری آن دو پایان دهد.

محبوبیت فوق العاده ای داشت که این مساله در تشییع جنازه علیرضا کاملا مشهود است.حتی از شهرستان ها هم برای شرکت در تشییع شهید آمده بودند.در روز سوم این شهید جمعیتی بالغ بر ۹۰۰ نفر شرکت کرده بودند.

علیرضا در کودکی بسیار شیطنت داشت اما حجب و حیای خاصی در رفتارش دیده می شد. با خواهر ها و برادرهایش بسیار صمیمی بود طوری که اگر مشکلی برایشان پیش می آمد اول با او در میان می گذاشتند.

به من بسیار علاقه داشت و نمی دانم چه حسابی داشت که این اواخر خیلی ابراز می کرد حداقل هفته ای دوسه بار می آمد حتی دولا می شد دستانم یا پاهایم را ببوسد، می گفتم مادر تو ساداتی این گونه من شرمنده مادرت حضرت زهرا (س) می شوم.

به کدام یک از ائمه ارادت ویژه ای داشت؟

پسرم ارادت خاصی به خانم حضرت زهرا داشتند و همه ساله در ایام فاطمیه کل  ۷۵ روز این ایام یعنی بین دو روایت را لباس مشکی می پوشید و چون خودش را در عزاداری ها می زد همیشه صورتش زخمی بود حتی وقتی فهیمد فرزندش دختر است نزد من آمد و گفت مادر شما اسمت فاطمه است اما اگر اجازه بدهی نام دخترم را هم فاطمه بگذارم.

پسرم فوق العاده با حیا بود و سادگی و ولایت مداری اش یکی از نکته های مثبت و بارزی بود که در وجود علیرضا نمایان بود. از زمانی که محرم شروع می شد همه جا را سیاهپوش می کرد. حتی چند روز قبل از نیمه شعبان هم به مسجد آشتیانی ها می رفت و خیابان "درخشان" را با دوستانش چراغانی میکردند. در شادی اهل بیت سنگ تمام می گذاشت و در عزاداری ها هم حقیقتا عزادار بود.

شده بود حرفی از شهادت بزند؟

از بچگی برای شهادتش دعا می کردم و پسرم را به علمدار سید الشهدا سپرده بودم. شهادت آرزوی علی بود و خیلی خوشحالم که به آرزوی نهایی خودش رسید. همیشه می گفت این دنیا بدون عشق حسین هیچ ارزشی ندارد.

از ظهر عاشورای ۸۸ و اتفاقاتی که در آن روز رخ داد بگویید.

علیرضا از ۱۲ سالگی بسیجی بود و در سال ۸۸ بسیجی ویژه بود و کارت ویژه داشت. ظهر عاشورای ۸۸ با برگه ماموریت به عنوان امدادگر برای کمک رفته بود تا اگر مشکلی پیش آمد کمک کنند که می بیند در خیابان خوش(سمت آزادی) بر روی موتورسواری بنزین ریخته اند ودارند او را آتش می زنند که لباسش را در می آورد و دور او میپیچد. کمی آن طرف تر هم ضد انقلاب( همان هایی که این غائله را بپا کردند با سنگ بلوک هایی که اطراف خیابان چیده شده بود شخصی را می زدند که علی طاقت نیاورده و برای نجات فرد به سمتش می رودکه با میله گرد آهنی به سرش می زنند.

بعدتر برایمان تعریف کرد که زمانی که برای نجات او رفته بودم همه کنار خیابان ایستاده بودند و کف می زدند و هلهله می کردند.آنجا بود که صدای کف زدن و هلهله یزیدیان عاشورای سال ۶۰ برایم تداعی شد و این که حضرت سید الشهدا بین نامردمان گیر کرده بودند و کسی به یاریش نشتافت.

در اثر آن ضربه استخوان صورتش شکست و بینایی و شنوایی اش را ازدست داد، باید بگویم بعد از ۸۸ بیماری اش شروع شد.جمجمه اش شکسته بود.مهره های کمرش شکسته بود که راه رفتن را برایش مشکل می کرد. دچار چاقی مفرط شده بود و به مرور زمان به خاطر مصرف داروهای زیاد بیماری اعصاب و روان گرفته بود.وضعیتش خیلی وخیم بود تا جایی که گاهی اوقات راه خانه را گم می کرد.

آیا واکنش و تهدیدی از سوی ضد انقلاب صورت نگرفت؟

 بعد از آن ماجرا شبکه های آمریکایی از او خواسته بودند که برود آمریکا و علیه جمهوری اسلامی صحبت کند که علیرضا قبول نکرد و همین مساله هم باعث شد که نامه های تهدید آمیز برایش بفرستند حتی موتورش را جلوی خانه اش آتش زدند و شیشه منزلش را شکستند که به همین دلیل برای حفظ امنیت خانواده و اینکه مزاحمتی برای صاحبخانه پیش نیاید مجبور می شد هر شش ماه جابجا شود و منزلش را عوض کند.

چند سال بعد از آن حادثه تا شهادت ایشان طول کشید؟

بیماری اش حدودا ۴ سال طول کشید که آذر ۹۲ بخاطر معده اش در بیمارستان بستری شد که بعد از عملش به اغما رفت. ۴ روز بعد از عملش شکمش متورم شده بود که مجددا به بیمارستان رفت و ۷۰ روز در ICU بستری بود که سرانجام در ۱۵ بهمن سال ۹۲ به شهادت رسید و در قطعه ۵۰ بهشت زهرا ردیف ۱ شماره ۱۰۷ مدفون است.

تنها یک ماه قبل از شهادتش کارت جانبازی گرفت که مشخص شد سپاه او را جانباز ۷۰ درصد حساب کرده اما بنیاد شهید تنها ۴۰ درصد برایش حساب کرده بود، در حال حاضر هم بر اساس همین ۴۰ درصد ماهیانه مبلغی به خوانواده اش داده می شود.

مطلب یا خاطره ای هست که بخواهید اضافه کنید؟

علیرضا MDF کار هم بود..یادم می آید علیرضا به حسینه ای رفته بود که منبر نداشت...و سخنران مجلس روی صندلی می نشست..وقتی ماجرا را فهمید به کارگاهش رفت و دو روز تمام به خانه نیامد تا منبر را ساخت..و در تمام این مدت روضه حضرت رقیه و حضرت اباعبدالله خوانده بود و اشک ریخته بود..طوری که هیئتی های حسینیه می گفتند وقتی علیرضا به آنجا آمد از شدت گریه پلک هایش بهم چسبیده بود. می توانم بگویم این منبر باقیات و صالحات کوچکی برایش شده که علی سه چهار ماه قبل از شهادتش از خود به یادگار گذاشت و هر زمان روضه ای در آنجا برپا می شود برای پسرم دعا می کنند.

انتهای پیام/ج