روحیه سوداگرانه و شبح سراب زندگی بهتر، افراد را از دل خانواده و قبیله خود جدا کرد و به اعماق جغرافیای عالم کشاند.
به گزارش خبرگزاری بسیج از کرج، کاملا عقلانی و منطقی است که افراد برای ورود به جامعه و ایفای نقش های مؤثر، باید اصولی را بپذیرند و رفتار هایی را بیاموزند، این اصول و مؤلفه ها قاعدتا نسبتی وثیق با بنیان های ارزشی و اعتقادی آن جامعه دارد و این فرآیند پیچیده از درک، آموختن و درونی کردن اعتقادات، ارزش ها و هنجار های پایه جامعه را «جامعه پذیری » می نامیم.
در دوران های گذشته وجود نظام هایی مانندخانواده های گسترده، قبیله، ایل و مانند آن؛ فضای آماده ای را ایجاد میکرد تا در آن یک کودک قدم به قدم در مواجهه با پدر، مادر، اعضای خانواده، فامیل و... ارز شها و نظم حاکم را بیاموزد و درونی کند.
تمام بازی های کودک با همسالان، تنبیه و تشویق به دست والدین، رفت و آمد های خانوادگی، مراسمات آیینی و... همه و همه فضا های ارتباطی و موقعیت هایی را ایجاد می کرد که حداقل های مورد نیاز برای جامعه پذیری افراد را فراهم مي آورد.
روحیه سوداگرانه و شبح سراب زندگی بهتر، افراد را از دل خانواده و قبیله خود جدا کرد و به اعماق جغرافیای عالم کشاند.
با صنعتی شدن دنیا برمبنای طبقه بندی افراد، نه بر اساس عقبه های خانوادگی که مبتنی بر نظام تقسیم کار مدرن قرار گرفت، در همین فرآیند زندگی با فامیل تحقیر شد، ازدواج های فامیلی به لحاظ علمی خطا شمرده شد و افرادی که معنی زندگی را فقط لذت بردن میدیدند، حاضر نبودند در خانواده های خود مسئولیت مراقبت از پدران و مادران پیر خود را بپذیرند و یا حتی حاضر شوند تعداد بیشتری فرزند داشته باشند، چراکه «فرزند کمتر، زندگی بهتر » و در حقیقت منظور، لذت بردن بیشتر از زندگی بود.
در این فرآیند، زندگی در کنار فامیل و قبیله بی معنا شد و خانواده های گسترده به سمت خانواده های هسته ای حرکت کردند و جمعیت و بعد خانوار رو به کاهش نهاد.
روزی اگر کودکی برای یاد گرفتن حقایق جامعه، در اطراف خود ده ها کودک هم سن و سال می دید که به کمک آنها و در یک «محیط طبیعی » می توانست مطالب را بیاموزد و قدم به قدم برای حضور در جامعه، «جامعه پذیر » شود، در دوره جدید کودکان در خانواده هایی زندگی می کنند که نه خواهری را می بینند و نه برادری و نه هم سن و سالی.
در دوره جدید نهادهایی تأسیس شدند تا جامعه پذیری را به کودکان بیاموزند و حتی به جای پدران و مادران، کودکان را تربیت کرده و آن ها را آماده ورود به اجتماع کنند،که در رأس این نها دها دو نهاد بسیار مهم قرار دارد: اول، نظام آموزشی از مهدکودک تا انتهای دبیرستان و دوم، نظام رسانه ای که ظرف 60 سال بعد از جنگ جهاني دوم، از یک تمرکز ملی به سمت گروه گرایی حرکت کرده است.
در کشور ما که هنوز نظام رسان های رسمی، قدرت بسیاری دارد، نمی توان از نقش صدا و سیما در جامعه پذیر کردن کودکان، نوجوانان، جوانان و حتی افراد جا افتاده به راحتی گذشت، و از باب همین اهمیت است که باید درباره صدا و سیما حرف زد و سخن گفت.
نویسنده: عطیه قمی
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۰
پر بیننده ها
آخرین اخبار
