فززند شهید رضا چمانی اظهار کرد:دوازدهم تیرماه روزی سیاه در ذهن خانواده های شهدای ایرباس می باشد که با گذشت سه دهه از این حادثه آثار آن بر روح اعضای خانوادمان یادگار مانده است.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج هرمزگان به نقل از شبکه اطلاع رسانی هرمز؛پرواز مسافربری شماره ۶۵۵ شرکت هواپیمایی ایران‌ایر در تاریخ ۱۲ تیر ۱۳۶۷ از بندر عباس به مقصد دبی در حرکت بود که با شلیک موشک از ناو یواس‌اس وینسنس نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا بر فراز خلیج فارس و در حریم هوایی کشور سرنگون شد.در آستانه ۱۲ تیر و حمله به هواپیما ایرانی توسط آمریکا فرصتی برای گفتگو با خانواده یکی از شهدای این حادثه شد تا مروری بر این حادثه دلخراش و جانکاه داشته باشیم.
زهرا و سهیلا فرزندان رضا چمانچی از شهدای هواپیمای ایرباس متولد بندرعباس می باشند که اکنون هر کدام دارای سه فرزند هستند و راوی وداع همیشگی با پدر می شوند.
پدرم مقیم کشور کویت بود که برای دیدار با ما به ایران آمده بود، پدر هر چندماه یکبار به دیدارمان می آمد و با دست پر و سوغات های رنگارنگ دلمان را گرم وجودش می کرد.
آخرین سفر پدر به بندرعباس با غم اندوهی بی بهانه همراه بود چرا که نه ما را دیگر تحمل دوری بود و پدر نیز برخلاف دفعات قبل انگیزه ای برای برگشت به کویت و کار در کشور بیگانه نداشت.
آرزوی شهادت و جانفشانی برای کشور مهمترین کلام پدر در آخرین سفرش بود که به خاطر دوری از میهن و حضور در کشوری که خود مدافع رژیم بعث بود حسرتش را افزون کرده بود لذا این سفر را آخرین دوره اقامت خود در کویت عنوان کرد و با امید حضور در جبهه و دفاع از کشور به همراه ۲۶۰ مسافر دیگر عازم پروازی بدون بازگشت شد.
دوازدهم تیرماه روزی سیاه در ذهن خانواده های شهدای ایرباس است، وقتی خبر حادثه رسید همه خانوادمان سراسیمه شدند که لابد اشتباه شده و یا شایعه ساخته اند مگر می شود یک هواپیمای مسافربری مورد هدف موشک قرار بگیرد اما آشوب درونی و اشک هایی که ناخودآگاه از گونه ها سرازیر می شد گواه بد می داد.
دغدغه همیشگی پدر دفاع از انقلاب و کشور که سرانجام در این حادثه جانش را نثار انقلاب کرد.
اکنون سال ها از شهادت پدر می گذرد و این اندوه اصلا فراموش شدنی نیست و پس از گذشت چندین دهه از حادثه هواپیمایی و شهادت پدرم هنوز غمگین می شویم و اشک در چشمانم جاری می شود.
با وجود شرایط آن دوران و وجود آتش جنگ در گوشه و کنار که هر روز شهدای بسیاری به میهن آورده می شد اما این حادثه آثار جبران ناپذیری بر روح و روان بازماندگان به جای گذاشت چرا که خانواده های بسیار و بیش از ۶۰ کودک در این حمله ناجوانمردانه جان خود را از دست دادند و در سراسر تاریخ جنگ تحمیلی بی سابقه است.
زمانی که پیکر بی جان پدر را آوردند ما ۸ و ۱۰ ساله بودیم با وجود آنکه جنگ و شهادت را از عمق وجود می فهمیدیم اما دلیل این حادثه را درک نمی کردیم و اکنون با گذشت بالغ بر سه دهه آثار این حادثه بر روح اعضای خانوادمان یادگار مانده است.
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۰
آخرین اخبار
