برجام؛ نمادی از ناکارآمدی گفتمان سازش/ دستاورد «تقریبا هیچ» برجام بعد از ۲ سال!
به گزارش خبرگزاری بسیج آذربایجان غربی، در عرصه های بین الملل، با رها کردن امر اجتماعی از چارچوب و حوزه استحفاظی دولت ملت، عامل تغییر و تعدیل ساختارهای اصلی دولت مدرن است و به بیان روشن تر فرآیند مورد نظر با رقیق تر و نفوذ پذیرتر کردن مرزهای ملی، توان قابلیت نهاد دولت را کاهش داده و شکل و ساختار آن را دگرگون و استقلال آن را مخدوش می کند.
به نظر دستگاه دیپلماسی ما در دولت یازدهم واقع گراست، اما حقیقت راه طی شده در ماه های اخیر و رخوت در برابر دسیسه های آمریکا و برخی دولت های زیاده خواه اروپایی حکایت از بی توجهی به واقعیت ها و عدول از شعار واقع گرایی دولت دارد، چراکه تاکنون چشم سیاستمداران ما بر توانمندی های گوناگون انقلاب اسلامی در داخل کشور، منطقه و جهان بسته بوده و در مقابل نقشه های دشمن مان نیز منفعلانه عمل کرده است.
دولتی ها با شعار اعتدال، تکیه بر ارکان قدرت و دولت زدند و در مقام عمل راه برون رفتند و از مشکلات اقتصادی نیز تغییر جدی و سیاست خارجی را بیان کردند و به واسطه آن حرکت های خویش را آغاز کردند، سوال جدی اینجاست که شعار اعتدال این دولت چه نسبتی با آرمان گرایی یا واقع گری دارد؟!
این دولت برجامی با بحران های متعددی مواجه شده است اما ۲ بحران کارآمدی و اعتماد بیش از بحران های دیگر برای مردم عینیت یافته است. با برجامیزه کردن جامعه، حل همه مشکلات کشور، حتی آب نخوردن مردم را به برجام گره زد، برجام تقریبا هیچ از آب درآمد و به تجربه تاریخی مبدل شد.
در مقابل این خسارت محض و بحران کارآمدی دولتی ها، به دلیل اخذ نکردن تضمین های لازم در اجرای برجام، تنها تدبیرشان ایمیل درمانی های ظریف مانده است و فایده دیگری نداشته است.
واقعیت اما روشن است، ننگ با رنگ یا انگ پاک نمی شود؛ به مرور زمان ملت درک خواهند کرد آن هایی را که برای اعتماد به شیطان بزرگ واسطه شدند و اگر دیروز ساده اندیش بودند، امروز با اصرار بر اشتباه میخواهند خطا را تبدیل به خط کنند. شاید همان کاسبان جزئی هستند که برای یک دستمال، به نابودی یک راسته بازار تن می دهند.
ظاهراً خود دولتی ها نیز دیگر تمایلی به استفاده از برجام ندارند، درک کنیم دولتی ها را که تحت فشار هستند، هر آنچه برای پروژه سازش رشته بودند، یک به یک پنبه می شوند نه از آن مرد مودب خبری است، نه از حل شدن آب خوردن مردم، بدتر تحریم های جامع تر در راه است، آن ها مجبور هستند از حربه های نخ نمای تجدید نظر طلبانه برای هنجار شکنی و جلب توجه افکار عمومی استفاده کنند.
اشتباه نکنیم، مشکل دولتی ها نه مشروعیت حکومتی است که در مسند ریاست جمهوری آن قرار دارند و نه اقتصادی های تفنگ به دست که سر بزنگاه و فرار خارجی ها به داد مملکت می رسند؛ موضوع چیز دیگری است، موضوع پوشاندن ناکارآمدی گفتمان سازش است، از این دولتی ها بیشتر از این هم خواهیم شنید.
تحریم های جدید سنا دقیقا در حکم جنایت بر جنازه است، ما خیلی وقت است حلوای برجام را پخش کرده ایم.
آیا دولتی ها به واقعیت های موجود عرصه بین الملل پی برده اند؟!
اکنون با گذشت ۲ سال از این تیترها و وعده ها، اقتصاد همچنان قفل و بازار تحریم داغ است، دکتر روحانی در همایش سراسری قوه قضائیه گفته که سال ها طول می کشد تا آثار تحریم ها تمام شود، ماهم با نظر شیخ موافقیم، اما بهتر است برای یکبار هم که شده از خود بپرسید که ماهیت برجام چه بود؟!
دولتمردان باید در نظر داشته باشند که پس از گذشت ۲ سال از برجام هیچ کدام از شعارهای آن ها حتی به مرز واقعیت نیز نزدیک نشد، آن ها با ۲ هدف قطعی الوقع برجام یعنی در مرحله نخست برداشته شدن کامل و جامع همه ی تحریم ها و دوم نیز گشایش فوری معیشتی و اقتصادی در کشور را وادار به پذیرش برجام پرهزینه کردند و نباید مشابه این اشتباه راهبردی حداقل تا ۱۴۰۰ تکرار شود.
سومین سال پسابرجامی در حالی آغاز شده که به نظر نمی رسید حتی خوش بین ترین سیاستمداران و تحلیل گران نسبت به این توافق از امضا و اجرای آن چندان راضی باشند.
۲ سال پس از امضای توافق هسته ای به نظر می رسد که استراتژی لبخند در سیاست خارجی ناکامی خود را به نمایش گذاشته و دولت دوازدهم باید فکری تازه به حال توهین های یانکی ها کند.
بهتر ایت دولتی های عزز بازی را تمام کنند و و از بازی با سرنوشت انقلاب و کشور و مردم دست بردارند، تاریخ فراموش نخواهند کرد که همکلاسی های شهید احمدی روشن و شهید شهریاری قلب راکتور اراک را به تپش واداشتند و همکلاسی های ارنست مونیز درون آن را با بتن پر کردند، برای همین است که در ادبیات دولتمردان از عنوان روز «تعامل با دنیا» استفاده نمی شود؛ چون حرفی برای گفتن ندارند.
