فریاد مقاومت صدآفرین ها همچنان از عمق تاریخ به گوش می رسد
به گزارش خبرگزاری بسیج از اردبیل، در یکی از سالهای قبل از 1290 شمسی از پدر مادری بنام «پاشا» و «آغابگیم» کودکی در نیر بدنیا آمد در زمان ورود متفقین به خاک ایران در شهریور 1320 ه.ش در پاسگاه «کلوَز» که مابین روستاهای خواجه‌بلاغی و خوش‌آباد پیله‌رود نمین قرار دارد، به تنهایی چندین ساعت در مقابل قشون بیگانه ایستادگی کرده و در نهایت جان خود را مانند پدران حماسه‌ساز خویش فدای وطن مادری نمود و آوازه و حماسۀ بلند خود را با عنوان نماد مقاومت در مقابل بیگانگان اشغالگر بر اوراق زرّین تاریخ این خاک قهرمان‌پرور ماندگار ساخت.
به گفته تاریخ حسین‌‌خان یا حسینعلی در زمان ورود لشگر متفقین(روس) به خاک ایران معاون پاسگاه «کلوَز» در منطقۀ نمین بوده است.
ایشان پس از شنیدن خبر تسلیم دولت ایران و ورود عن قریب قشون بیگانه به ایران از مرزهای شمالغرب کشور، موضوع مقاومت در مقابل بیگانگان را با فرماندهی پاسگاه مطرح می‌نماید ولی ایشان از درگیری امتناع کرده و بقصد حفظ جان خویش پاسگاه را بهمراه سایر درجه‌داران و سربازان ترک می‌کنند.
حسینعلی بنا به روایتی تمامی گلوله‌های آنها را گرفته و یا پس از خروج آنها از پاسگاه قفل درب اسلحه‌خانه را شکسته و تمامی اسلحه‌ها را در مواضع مختلف بر روی حصار پاسگاه نصب می‌کند و با گشودن آتش از تک‌تک تفنگها بر روی دشمن از نیمه شب تا طلوع آفتاب چندین نفر از نظامیان بیگانه را به قتل می‌رساند در این درگیری که چندین ساعت ادامه داشته است مهمات مرحوم حسینعلی به اتمام می‌رسد.
وی پس از تمام شدن مهمات تمامی سلاحها را با نیّت اینکه سالم به دست دشمن نرسد، می‌شکند و در نهایت در نتیجۀ جنگ تن به تن به دست بیگانگان اسیر می‌شود و متخاصمان سر از تن این قهرمان جدا کرده و به فرماندهی می‌برند.
فرمانده قشون روسها با شنیدن ماوقع از کشته شدن حسینعلی بسیار ناراحت می‌شود و اسم شهید را جویا می‌شوند و در مقام تحسین بجای صدآفرین به زبان روسی بر ایشان «هزارآفرین» می‌گوید.
خانم سولماز پورنعمت در تحقیقات خویش با استناد به اینکه ایشان همسری داشته‌اند که از اهالی شهر زنجان بوده است حسینعلی را نیز اهل زنجان معرفی کرده بودند که با تماس و دعوت نگارندگان در شهر نیر حضور یافته و با کسب گزارش میدانی از چندین نفر در شهر نیر و روستای جوراب و شنود اظهارات بازماندگان و تطبیق اظهارات آنها با تحقیقات خویش نیری بودن مرحوم حسینعلی تا حدود زیاد بر ایشان نیز روشن گردید و تنها نکتۀ کور زن و فرزندانی بودند که ایشان در تحقیقاتشان بدان ها اشاره داشته‌اند امّا بدلیل گذشت بیش از هفت دهۀ از آن حادثه دسترسی به زن و فرزندان احتمالی آن مرحوم مقدور نشد و کسان آن مرحوم نیز از وجود آنها بی‌اطلاع بودند و شاید هم فرزندان آن مرحوم تا به حال دنیا فانی را وداع کرده باشند.
بر خلاف نظر خانم پورنعمت آقای عمار احمدی نویسندۀ کتاب «ساوالان ایگیدلری» در معرفی این قهرمان نوشته‌اند محل تولد ایشان نامشخص است و همچنین پورنعمت اظهارات می‌دارند آقای «مرتضی سیدحسینی پیله‌رود» بر پیکر مطهر این قهرمان نماز میت خوانده است و شخص خیری بنام «طومار جعفری» به پاس قدردانی از رشادتهای این بزرگمرد آرامگاه ایشان را در پاسگاه «کلوَز» که امروزه به احترام آن شهید به «صدآفرین» تغییرنام یافته، بازسازی نموده است.
بنا به اظهارات برخی از مطلعین این قهرمان شهید قبل از جنگ جهانی دوّم مدّتی نیز مدیریت پاسگاه قصبۀ نیر را به عهده داشته و در برقراری نظم و امنیت در این منطقه زبانزد بوده است.
امروزه با توجه به گذشت زمان و قرار گرفتن چهرۀ واقعی این شهید در هالۀ‌ای از ابهامات، داستانهای مختلفی با رنگ و لعاب اساطیری به ایشان منسوب شده و هر محققی با استناد به گزارشات میدانی، محل ولادت ایشان را به مناطق مختلفی نسبت می‌دهند، در صورتیکه با وجود خویشاوندان آن مرحوم در شهرستان نیر، نیری بودن ایشان قویاً به اثبات می‌رسد.
آرامگاه شهید صدآفرین نیری - مرز ایران و آذربایجان - شهرستان نمین
منبع:نیریمیز
