به گزارش خبرگزاری بسیج از کرج ، اولین فرزند خانواده در سال 1334 در تهران متولد شد و به نیت شهید دشت کربلا، حسین و دومین پسر نیز به نام یکی دیگر از شهدای فاخر سرزمین نینوا، عباس نامیده شد.
شهید حسین کامیابی دوران ابتدایی خود را در تهران مشغول به تحصیل بود و سال‌های آخر دوران تحصیل خود را در خوزستان سپری کرد و پس از پایان تحصیلات، به خدمت مقدس سربازی اعزام شد.
فعالیت‌های انقلابی وی به همراه دیگر انقلابیون و شرکت در راهپیمایی‌ها از افتخارات او به شمار می‌رود.
با آغاز جنگ تحمیلی در جبهه‌های جنگ، ابتدا عباس کامیابی در تاریخ 21 فروردین‌ماه 1362 به شهادت رسید و زمان رسیدن پیکر پاکش به میهن اسلامی، خانواده او ساکن کرج بودند و اکنون نیز از شهروندان کرجی هستند.
به گفته فرمانده عملیاتی که عباس در آن شرکت داشت قبل از حمله در هر چادر، 16 نفر رزمنده وجود داشت و زمان بازگشتن، از هر چادر فقط دو تا سه نفر بازمانده داشتیم.
وی بیان کرد: عباس بیسیم چی بود و 5 دقیقه مانده به عملیات، دستور عقب‌نشینی صادر شد اما به‌وسیله تک‌تیرانداز دشمن، تیری به پیشانی او اصابت کرد و شهید شد.
فرمانده عملیات افزود: جنازه را کنار تپه‌ای گذاشتیم و با یک پتو روی آن را پوشاندیم زیرا آوردن جنازه شهید موجب به شهادت رسیدن ده‌ها رزمنده دیگر می‌شد.
خانواده شهید 11 سال چشم‌انتظار فرزند دلبندشان بودند تا روز موعود فرارسید و از بنیاد شهید با آن‌ها تماس گرفتند و اطلاع دادند که استخوان‌های فرزندشان آماده تحویل است.
برادرش حسین کامیابی، پس از شنیدن خبر شهادت برادر، به نیت ادامه دادن راه او، از طریق بسیج به مناطق جنگی اعزام شد.
پس از اعزام به مناطق جنگی و نبرد با دشمن بعثی، 12 مردادماه 1362 در منطقه حاجی عمران به درجه رفیع شهادت نائل شد و میهن عزیزمان در تاریخ 20 مردادماه 1362 آماده پذیرفتن پیکر پاک این شهید عزیز شد.
با توجه به نام‌گذاری شهیدان کامیابی بر اساس نام شهدای دشت کربلا، شهادت آن‌ها نیز مانند شهیدان نینوا بود به‌گونه‌ای که ابتدا عباس و سپس حسین به شهادت رسید اما به دلیل مفقود بودن عباس، ابتدا حسین و پس از 11 سال عباس در جوار برادر در بهشت‌زهرا آرام گرفت.
شهید عباس کامیابی در قسمتی از وصیت‌نامه خود نوشت: پدر و مادر عزیزم که برای اسلام و بدون کوچک‌ترین مخالفتی مرا به جبهه‌های جنگ حق علیه باطل روانه کردید، امیدوارم این توفیق را پیدا کنم که با خلوص نیت، خدمتی را که از دستم برمی‌آید انجام دهم و مانند شما ثوابی برده باشم.
