جنگ را درست بنویسید نه درشت
به گزارش خبرگزاری بسیج از آذربایجان شرقی، قرارنبود بالٌنی سرکش، خوشی خانواده ای را به جهنمی جانکاه در دوردست ها تبدیل کند، قرار بود جمعیتی سوار بر مرکب جهل و تزویر، تکلیف دمشق و بغداد را در چند صباحی مشخص و عزم سرزمین ما را کنند، مردان و جوانانش را سر ببٌرند و معاذالله از بیان الباقی قصه.
در آن لحظه های دلهره آور که خوف خطر بر خانواده علی آبادی ها(که گویی ناموس جمعی ما بود) می رفت، فرزند کوچکم با سماجت کودکانه اش مرتب می پرسید: پس مدافعان حرم کجایند؟ پس چرا ... پس سپاه ... دست کثیف نامردی برصورت سارا و نیکای سرزمینم چه سنگین بود!! نگاه خبیثانه و اهریمنانه اش !!! بماند بقیه اش.
آن یکی فرزندم داد می زد بر سر نقی و افلاطون و آن دیگری: «بروید سمت نفر بر ... وای ...زود باشید ... اسلحه ها را بردارید وای که چقدر دست پا چلفتی اند ... یه کاری بکنید ...».
دیگر جان نقی، شوخ طبعی افلاطون و آرزوهای رحمت و بهتاش برای کسی مهم نبود ... نگرانی، دلهره، ترس، تاسف، غیرت و هیجان و اضطراب ... حال و هوای همه خانواده ها در آن صحنه های دلهره آور شبیه هم بوده است لابٌد!!
پس مدافعان حرم کجایند؟! آن خرابه شام مثلاً گویی حرم بود برای ناموس هرایرانی و آزاده مسلکی، آری حرم فقط بهانه بود و نشانه، گویی هر کجا ناموسی در معرض سیلی پست فطرتی باشد آن جا حرم و حریم ماست و مدافعان اش را فی المثل «مدافعان حرم» نامند.
شهیدان حریم عزت و شرف و مدافعان حریم وحرم! ما را بخاطر قضاوت هایمان ببخشید.
حسین حاتمی
