اشک حسین(ع) درس عدم سلطه‌پذیری را هرشب برای پیروانش مشق می‌کند و دیکته ولایتمداری و لبیک‌گویی برای فریاد کننده هل من ناصر ینصرنی را همچون مرواریدی گرانبها در وجود پیروانش املا می‌کند تا که همگان انسانیت بیاموزند و مرز جغرافیا را بهانه برای مخالفت با تظلم خواهی قرار ندهند.
به گزارش خبرگزاری بسیج از رشت، آغاز ماه قمری ، همراه با اشک و آه حسینی همراه است و هرساله، عالمِ اسلام در عزای سید و سالار شهیدان خون می گرید و به بهانه پیروزی عزت بر ذلت جمع مومنین جمع تر، چشمانشان خیس تر و گلوهایشان پر از بغض و گریه می شود تا حسین (ع) بار دیگر میاندار قلبهای نا امید باشد.
اما آیا این اشکِ محترم و معزز، در عزای سیدالشهدا صرفا برای رقّت قلب و قرار گرفتن در مسیر بندگی و هدایت است یا معنا و مفهومی جهان شمول را با خود به همراه دارد؟
آیا خوانش قیام حسین (ع) یک خوانش فردی و شخصی بود یا یک حرکتی انقلابی برای مقابله با کفر وسلطه گری نا اهلانِ حکومت دار؟آیا فریاد هل من ناصر برای زمانی که می دانست یاری ندارد بود یا برای تاریخ تا مدعیانِ یاری دهنده به یاری مقتدایشان بشتابند؟
حب حسین(ع) خوب و بد نمی شناسد، مهر حسین (ع) شیعه و سنی نمی شناسد و اصلا شرط عشق حسین، مسلمانیِ دین جدش نیست، این یک ادعای ثابت شده در تاریخ برای بستن دهانِ مدعیانِ روزگذرانِ کاذب اندیشی است که حسین را برای زمان خود می پندارند بدون اینکه بدانند حسین متعلق به یک زمان نیست چرا که او فرا زمانی و برای همه تاریخ است، همه تاریخی که درس آزادگی را از او آموخته و درس وفا را از برادرش عباس که دستانِ آب دیده اش گواه لبان ترک خورده از فرط حب برادر بود.
اینکه مولا گفت «اگر دین ندارید آزاده باشید » به چه معناست ؟ به معنای عُزلت وذِلت است یا عزت و حرمت؟ به معنای همت و بصیرت است یا به معنای جهل و غفلت؟ اصلا حسین(ع) به ما چه می گوید ؟ میگوید برای من گریه کنید اما در دنیا آزاده نباشید و آزادگی را فقط برای تاریخی محدود بخواهید؟ او می گوید هرساله در عزای من گریه کنید اما اگر زیر سلطه و زور قرار گرفتید سکوت اختیار کرده و از ترس مردن در کنج تنهایی همچون ضعیفان سر تعظیم به بزرگان پوشالی خم کنید و در همین حین از عزت من روضه بخوانید تا منبرتان سیاسی نشود یا مدحتان از حالت فردی به خواست مدنی تبدیل نشود؟ آیا این انفعال معنای آزادی و آزادگی است؟
اینکه تنها بگوییم حسین(ع) را دوست داریم ولی فلسطین و یمن ربطی به ما ندارد برای صَرفِ معنای آزادگی کافیست؟ خیر حسین (ع) گریه کن منفعل نمی خواهد اصلا اشک تنها بدون درس گرفتن از آزادگی او به درد ارباب نمی خورد؟ حسین عزت را در مقابل ذلت، مشق شب تاریخ نمود تا دنیا بداند که زیر سلطه قدرتهای پوشالی رفتن همانا عین ذلت است و اشک تنها برای آموزگارِ عزت، معنای آزادگی را محقق نمی کند؟
اینکه ذکر حسین (ع) را ورد هر روز زبان کنیم و ندانیم لشکر 72 نفره او با اینکه می دانستتند جانشان در دنیا دیگر نخواهد بود پی مقابله با لشکر چند هزار نفری دشمن را به تن مالیدند اما هرگز حاضر به ذلت در مقابل قدرت های پوشالی آن زمان نشدند، به چه درد می خورد؟
آیا گفتن این سخنان روی منبر، خواندن روضه سیاسی است ؟ اصلا اگر گفتن از آزادگی سخنی سیاسی است پس دنیا بداند و در سر آهنین خود فروکند که نه تنها حسین(ع) بلکه دین حسین (ع) و اشک برای حسین(ع) سیاسی است و اسلامی که با ماه حسین در تاریخ ماند نیز سیاسی است ولاغیر، هرچند که از قدیم گفته اند «میخ آهنین نرود بر سنگ »
برخی ها اسلام بدون سیاست را می خواهند ، اسلامی که در خانه نماز بخوانی و در سال یک ماه روزه بگیری ، اسلامی که فریاد آزادی خواهی را برای یک برهه از تاریخ آن همه تاریخ عاشورا می داند و تنها عدم سلطه پذیری او را مدح می کند اسلامی که اگر یک قدرت پوشالی از روی بی خردی برای تمام دنیا تصمیم گرفت، بگویند چشم هرچه تو می گویی روی دوچشمانمان.
اما نه تنها، اسلام این چشم گفتن های حقارت آمیز را نمی پسندد بلکه اشک برای تشنگی لبان عطشان طفلان حسین(ع) را نیز نمی خواهد ، حسین درس گرفتن از آزادگی و حق جو بودن او را برای همه تاریخ می خواهد تا شاید همگان رستگار شده ، و رستگاری را همچون تحفه ای گرانبها برای همیشه تاریخ به ارمغان بگذارند.
اشک حسین(ع) درس عدم سلطه پذیری را هر شب برای پیروانش مشق می کند و دیکته ولایت مداری و لبیک گویی برای فریاد کننده هل من ناصر ینصرنی را همچون مرواریدی گرانبها در وجود پیروانش املا می کند تا باشد که همگان انسانیت بیاموزند و مرز جغرافیا را بهانه برای مخالفت با تظلم خواهی قرار ندهند.
انتهای پیام/
اما آیا این اشکِ محترم و معزز، در عزای سیدالشهدا صرفا برای رقّت قلب و قرار گرفتن در مسیر بندگی و هدایت است یا معنا و مفهومی جهان شمول را با خود به همراه دارد؟
آیا خوانش قیام حسین (ع) یک خوانش فردی و شخصی بود یا یک حرکتی انقلابی برای مقابله با کفر وسلطه گری نا اهلانِ حکومت دار؟آیا فریاد هل من ناصر برای زمانی که می دانست یاری ندارد بود یا برای تاریخ تا مدعیانِ یاری دهنده به یاری مقتدایشان بشتابند؟
حب حسین(ع) خوب و بد نمی شناسد، مهر حسین (ع) شیعه و سنی نمی شناسد و اصلا شرط عشق حسین، مسلمانیِ دین جدش نیست، این یک ادعای ثابت شده در تاریخ برای بستن دهانِ مدعیانِ روزگذرانِ کاذب اندیشی است که حسین را برای زمان خود می پندارند بدون اینکه بدانند حسین متعلق به یک زمان نیست چرا که او فرا زمانی و برای همه تاریخ است، همه تاریخی که درس آزادگی را از او آموخته و درس وفا را از برادرش عباس که دستانِ آب دیده اش گواه لبان ترک خورده از فرط حب برادر بود.
اینکه مولا گفت «اگر دین ندارید آزاده باشید » به چه معناست ؟ به معنای عُزلت وذِلت است یا عزت و حرمت؟ به معنای همت و بصیرت است یا به معنای جهل و غفلت؟ اصلا حسین(ع) به ما چه می گوید ؟ میگوید برای من گریه کنید اما در دنیا آزاده نباشید و آزادگی را فقط برای تاریخی محدود بخواهید؟ او می گوید هرساله در عزای من گریه کنید اما اگر زیر سلطه و زور قرار گرفتید سکوت اختیار کرده و از ترس مردن در کنج تنهایی همچون ضعیفان سر تعظیم به بزرگان پوشالی خم کنید و در همین حین از عزت من روضه بخوانید تا منبرتان سیاسی نشود یا مدحتان از حالت فردی به خواست مدنی تبدیل نشود؟ آیا این انفعال معنای آزادی و آزادگی است؟
اینکه تنها بگوییم حسین(ع) را دوست داریم ولی فلسطین و یمن ربطی به ما ندارد برای صَرفِ معنای آزادگی کافیست؟ خیر حسین (ع) گریه کن منفعل نمی خواهد اصلا اشک تنها بدون درس گرفتن از آزادگی او به درد ارباب نمی خورد؟ حسین عزت را در مقابل ذلت، مشق شب تاریخ نمود تا دنیا بداند که زیر سلطه قدرتهای پوشالی رفتن همانا عین ذلت است و اشک تنها برای آموزگارِ عزت، معنای آزادگی را محقق نمی کند؟
اینکه ذکر حسین (ع) را ورد هر روز زبان کنیم و ندانیم لشکر 72 نفره او با اینکه می دانستتند جانشان در دنیا دیگر نخواهد بود پی مقابله با لشکر چند هزار نفری دشمن را به تن مالیدند اما هرگز حاضر به ذلت در مقابل قدرت های پوشالی آن زمان نشدند، به چه درد می خورد؟
آیا گفتن این سخنان روی منبر، خواندن روضه سیاسی است ؟ اصلا اگر گفتن از آزادگی سخنی سیاسی است پس دنیا بداند و در سر آهنین خود فروکند که نه تنها حسین(ع) بلکه دین حسین (ع) و اشک برای حسین(ع) سیاسی است و اسلامی که با ماه حسین در تاریخ ماند نیز سیاسی است ولاغیر، هرچند که از قدیم گفته اند «میخ آهنین نرود بر سنگ »
برخی ها اسلام بدون سیاست را می خواهند ، اسلامی که در خانه نماز بخوانی و در سال یک ماه روزه بگیری ، اسلامی که فریاد آزادی خواهی را برای یک برهه از تاریخ آن همه تاریخ عاشورا می داند و تنها عدم سلطه پذیری او را مدح می کند اسلامی که اگر یک قدرت پوشالی از روی بی خردی برای تمام دنیا تصمیم گرفت، بگویند چشم هرچه تو می گویی روی دوچشمانمان.
اما نه تنها، اسلام این چشم گفتن های حقارت آمیز را نمی پسندد بلکه اشک برای تشنگی لبان عطشان طفلان حسین(ع) را نیز نمی خواهد ، حسین درس گرفتن از آزادگی و حق جو بودن او را برای همه تاریخ می خواهد تا شاید همگان رستگار شده ، و رستگاری را همچون تحفه ای گرانبها برای همیشه تاریخ به ارمغان بگذارند.
اشک حسین(ع) درس عدم سلطه پذیری را هر شب برای پیروانش مشق می کند و دیکته ولایت مداری و لبیک گویی برای فریاد کننده هل من ناصر ینصرنی را همچون مرواریدی گرانبها در وجود پیروانش املا می کند تا باشد که همگان انسانیت بیاموزند و مرز جغرافیا را بهانه برای مخالفت با تظلم خواهی قرار ندهند.
انتهای پیام/
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۰
آخرین اخبار
