چقدر از هم دور شدیم، دلم برای روزهای شکوفایی رسانه هادر قزوین تنگ شده است. برای تیترهای جنجالی امید مافی، برای روزنامه نوستالژی ولایت، برای نوشته های انتقادی امیرعلی رضایی، برای مطالب آزاد حسین زاده، هیچ کس فکر مرگ نبود و کسی هم قدر با هم بودن را نمی دانست.
برای روزهایی که بوی کاغذ و قلم می داد، برای نوشته های جنجالی خودم، سفرها، بازدیدها، دیدار با مسئولان و مردم فقیر جامعه، استحاله شدیم، خودمان را در قاب شکم سیرهای بی درد سیاست حساب کردیم، کسی فکر مردن نبود، خبرنگاران با داستان های مختلف به خط می شدند، جنگ کاغذ و قلم بود، دیگر طلوع نیست، قلم نیش دار امیرعلی رضایی را بر صفحه خود جای دهد، گویی کهنه شدیم، خودمان حوصله خودمان را نداریم!
دیگر پرسشگری که خانم ها رکسانا رضایی، کشاورز مسعودیان، مهری غیاثوند و... داشتند و مطالبه را با شجاعت بیان می کردند کم رنگ شده اند، گویا در پیچ و خم زندگی خود را به فراموشی سپردیم. حنانه امیری شاید تکرار نشود، وقتی به وی پیام دادم که یادداشت سیاسی را کار کنید، نوشت"سلام برادر خوبم، من در آمبولانس هستم در حال انتقال به بیمارستان برای عمل!
تا رسیدن نیم ساعت زمان می برد خودم کار می کنم!
پیگیری ایشان و کار جهادی رسانه تکرار نشدنیست، شاید روزی جای خالی وی را در میان سکوت رسانه ها بیشتر درک کنیم، حنانه امیری در میان نیروهای انقلابی نقش خواهر بزرگ را به خوبی ایفا می کرد، عامل پیوند و آشتی رسانه های انقلابی بود! هرچه بود تمام شد!
چقدر انسان تنهاست اما بی خبر است، روزهایی که مانند یک پیش دبستانی نشسته بودم و محمدرضا جباری با داد و فریاد نوشتن خبر را به من آموزش می داد. سالها گذشته و ۲۲سال مانند برق و باد. چقدر سکوت و تنهایی حاکم شده است؟ روزهایی که فرامرزی با طنزهای جالبش جلسه را با چالش مواجهه می کرد. نصری، مرادی، جلالی، خلج، نیارکی، بخشی، روزهای بودن را تجربه کردیم.
چالش های احمد خورگامی در جلسات و پشتکار حسن رجبی در بیان اعتقاداتش روزهای پرخاطره ای را برایمان رقم که فقط در قاب ذهنمان نقش بسته است.
صالحی، حنانه امیری، شاه حسینی، نقی افشاری، از بین ما رفتند. شاید فردا دیر باشد.
جز تسلیت گفتن و تلاوت قرآن کاری از دستمان بر نمی آید. خدای متعال خواهر بزرگوارمان را با خوبان عالم محشور بفرماید و برای بازماندن و خصوصا برادر خوبمان مرتضی امیری آرزوی صبر الهی دارم.
نوشته های صادق چگینی
