به گزارش خبرگزاري بسيج، تبعيض
بين ورزشكاران المپيكي و پارالمپيكي همواره وجود داشته است، اگرچه در سال‌هاي اخير
با يكسان شدن پاداش‌ها بخشي از اين تبعيض‌ها برطرف شده اما هنوز همه مشكلات برطرف نشده
است.
هنوز
خاطرم هست كه در مسابقات پارالمپيك آتن من مدال برنز را به دست آوردم و فقط 5 ميليون
تومان جايزه گرفتم ولي جايزه برنز المپيك نزديك به 10 برابر پاداش من بود. در همان
دوره براي قهرمان المپيك 100 ميليون تومان در نظر گرفته شده بود، در صورتي كه طلاي
پارالمپيك تنها 15 ميليون ارزش گذاشته شد. همانطور كه اشاره كرد بحث يكسان‌سازي جوايز
در المپيك و پاراالمپيك لندن كاملا رعايت شد اما موضوع رفتارهاي متناقض صندوق حمايت
از قهرمانان كماكان ادامه دارد.
به عينه
مي‌بينيم كه اين صندوق ورزشكاران غيرمعلولي را كه در بازي‌هاي آسيايي و جهاني مدال
آورده‌اند، حمايت كرده اما در مواجهه با جانبازان و معلولان قانون ديگري را اعمال مي‌كند.
مسئولان صندوق تنها ورزشكاراني را كه در پارالمپيك مدال‌آوري كنند مورد حميات قرار
مي‌دهند در حالي كه ساير ورزشكاران ما نيز براي كسب مدال زحمت كشيده و مي‌كشند. هرگز
دليل قانع‌كننده‌اي را در مورد اين برخوردها بيان نكرده‌اند و تنها بهانه‌اش اين است
كه تعداد ورزشكاران مدال‌آور جانباز و معلول زياد است. اصلاً نمي‌توان اسم پولي را
كه ما از صندوق دريافت مي‌كنيم، حقوق گذاشت، چراكه بيشتر شبيه كمك هزينه است. در صورتي
كه ساير ورزشكاران حداقل دو برابر يك پارالمپيكي حقوق مي‌گيرند.
از طرفي
براي من و ساير جانبازان و معلول ورزشكار اصلاً بحثي به نام بازنشستگي معنا ندارد،
چراكه اگر ورزش را كنار بگذاريم ديگر كسي سراغمان را نمي‌گيرد. در صورتي كه بسياري
از ورزشكاران اين قشر توانايي مالي آنچناني ندارند و با زحمت‌هاي شبانه‌روزي مدال آسيايي
و جهاني مي‌گيرند. اما شايد فرصت مدال گرفتن در پارالمپيك را به دست نياورند. فراموش
نكنيم كه همه ما براي مملكت‌مان رحمت مي‌كشيم. انتظار داريم لااقل به اندازه ورزشكاري
كه در بازي‌هاي آسيايي مدال گرفته از جانبازان و معلولان نيز حمايت و بخشي از مشكلات
و دغدغه‌هاي زندگي‌مان با توجه مسئولان برطرف شود.
*عبدالرضا جوكار، دارنده مدال نقره پارالمپيك
لندن
