به گزارش خبرگزاري بسيج به نقل از پایگاه اطلاع رسانی سازمان ورزش بسیج، جبهه در دوران دفاع مقدس فقط نظامی گری نبود و به تمام معنی یک زندگی بود.با همه خنده ها، ناراحتی ها، درس خواندن ها، کار کردن ها، عبادت ها، ورزش ها و …قشنگی جبهه در این بود که همه چیز جای خودش بود و چیز خوبی بین رزمنده ها مغفول نمی ماند. از جمله کارهای روزانه و مداوم بین بچه ها – علی الخصوص در زمانهای غیر از عملیات – ورزش بود. از نرمشهای صبحگاهی تو میدون صبحگاه دوکوهه تا ورزشهای حرفه ای تر مثل باستانی، فوتبال و….ورزش باستانی بخاطر خصلت و خوی پهلوانی که در اون موج می زد در بین رزمنده ها خیلی طرفدار داشت ولی بقیه ورزشها هم با توجه به موقعیت ها و امکانات بکار گرفته می شد.در گزارش زیر به مناسبت فرا رسیدن هفته دفاع مقدس، 3 روایت از ورزش باستانی در جبهه ها می خوانید.
روایت اول:«در تیپ زرهی20 رمضان قبل از عملیات والفجر در «جفیر» رزمنده‌های ایرانی برای اولین‌بار با پوکه توپ به شماره‌ها و اندازه‌های مختلف، میل ورزش باستانی درست کردند. نکته جالب این‌که این ورزش تا حد لشکر و قرارگاه توسعه یافت.»
روایت دوم :« در اوضاع و احوالی که سخت نیاز به تحرک بود کاستی‌های لوازم جنگی نمود نداشت. بعضی باستانی کار می‌کردند در حالی که قابلمه غذا ضربشان بود و تفنگ، میل و تخته شنای‌شان و قبضه آر.پی.جی، کباده‌شان. از پوکه توپ 106میل درست می‌کردیم، دسته‌ای به آن جوش می‌دادیم و اگر قابلمه غذا نبود، منبع آبی را که با ترکش ضدهوایی آبکش شده و بلااستفاده بود طبل می‌کردیم.به هر ترتیب، خودمان را حرکت می‌دادیم.»
روایت سوم: اصغر وصالی یکی از ساختمانهای پادگان ابوذر را برای نیروهای داوطلب و رزمنده آماده کرده بود و با ثبت نام و مشخصات افراد و تقسیم آنها نظم خاصی در شهر ایجاد کرد.وقتی شهر کمی آرامش پیدا کرد، ابراهیم به همراه دیگر رزمنده ها ورزش باستانی را بر پا کرد. هر روز صبح با یک قابلمه ضرب می گرفت و با صدای گرم خودش می خواند.اصغر هم میاندار ورزش شده بود. اسلحه ژ3 هم شده بود میل! با پوکه توپ و تعدادی دیگر از سلاح ها، وسایل ورزشی را درست کرده بودند.
