ای خدای شهیدان، می دانم که حرف هایم، مرا انسان نا امیدی معرفی می کند که برای فرار از بودن، مرگ را انتخاب کرده و می دانم که اشتباه است.
به گزارش ستاد خبری و اطلاع رسانی راهیان نور مستقر در اهوار:
به نام خدای لاله های زخمی
نامه ای به یک شهید :
چقدر گستاخانه قلم به دست گرفته ام و می نویسم ، آری می نویسم اما به همان پیراهن هایی که تکه پاره هایشان از خون آلودگیشان بیشتر است قسم می خورم که انتظار ندارم نامه ام را بخوانی، نامه ام را نخوان ای شهیدی که حتی اسم و نشانت، تنها دارایی که همه دارند را هم بخشیده ای.
آری نخوان ، مگر من کیستم، چه کرده ام؟ شما ها رفتید با پاهای برهنه و تاول زده بر سیم های خار دار، با لبان خشکیده اما خندان به دنبال جرعه های آتش، اما من چه کرده ام، آیا جزء این است که فراموشتان کرده ام؟ جزء این نیست که به لذت های خودم چسبیده ام؟ آری من این هستم و خودم را گم کرده ام، نمی دانم حیران و سرگردان به کجا می روم.
چقدر فرق است بین انسان تا انسان، مگر نه اینکه من هم از همان خاکی هستم که شما هستید؟ مگر نه اینکه من وشما به هنگام تولد از مادر به اندازه هم پاک بودیم؟ پس چه شد که تا این حد بین ما فاصله افتاد؟ کاش بودید تا سر بر شانه تان می گذاشتم و فقط گریه می کردم.
ای خدای شهیدان، می دانم که حرف هایم، مرا انسان نا امیدی معرفی می کند که برای فرار از بودن، مرگ را انتخاب کرده و می دانم که اشتباه است همه گفته هایم. اما به یک چیز ایمان دارم که حتی از همین الان هم می شود برگشت، می شود رفت به طرف اندیشه های روشنی که شهیدان با خونشان آنها را نوشتند اگر تاکنون نرفته ام از اختیار خودم بوده ولی این را می دانم که می شود رفت و این رفتن آسانتر از ماندن است و حال که می بینی مانده ام تنها دلیل آن جهل و نادانیم بوده است و به خاطر این جهالت مستحق مجازاتم اما می دانم که خدایم مجازاتم نخواهد کرد چرا که او کریمانه تر از ان است که به دنبال بهانه برای مجازات بندگانش باشد، آری ما با چنین خدایی مواجهیم واین را همه و هر کس در زمانی خاص می فهمد.
نامه من سلام نداشت به این دلیل که انتظار نداشتم شهیدان و حتی خدا نامه ام را بخواند اما دلیل من به اندازه عقل من بود و دلیلی بر جوانیم، اما هم شهیدان و هم خدا هر لحظه لحظه نفس های ما را می شمارند، صدا ها را می شنوند، نگاه های ما می خوانند و با زندگی ما، زندگی می کنند پس سلام بر همه شهیدان که نقطه آخر معرفتند، شهیدانی که بزرگوارند اما به چشم بزرگی خود در کوچکی ما نمی نگرند و خود را به اندازه نگاه ما کوچک نمی کنند.
و اما هیچ گاه نخواهم گفت خداحافظ، چرا که بعد از عمری تازه سلام کرده ام.
2001/ت30/ب/216
نامه ای به یک شهید :
چقدر گستاخانه قلم به دست گرفته ام و می نویسم ، آری می نویسم اما به همان پیراهن هایی که تکه پاره هایشان از خون آلودگیشان بیشتر است قسم می خورم که انتظار ندارم نامه ام را بخوانی، نامه ام را نخوان ای شهیدی که حتی اسم و نشانت، تنها دارایی که همه دارند را هم بخشیده ای.
آری نخوان ، مگر من کیستم، چه کرده ام؟ شما ها رفتید با پاهای برهنه و تاول زده بر سیم های خار دار، با لبان خشکیده اما خندان به دنبال جرعه های آتش، اما من چه کرده ام، آیا جزء این است که فراموشتان کرده ام؟ جزء این نیست که به لذت های خودم چسبیده ام؟ آری من این هستم و خودم را گم کرده ام، نمی دانم حیران و سرگردان به کجا می روم.
چقدر فرق است بین انسان تا انسان، مگر نه اینکه من هم از همان خاکی هستم که شما هستید؟ مگر نه اینکه من وشما به هنگام تولد از مادر به اندازه هم پاک بودیم؟ پس چه شد که تا این حد بین ما فاصله افتاد؟ کاش بودید تا سر بر شانه تان می گذاشتم و فقط گریه می کردم.
ای خدای شهیدان، می دانم که حرف هایم، مرا انسان نا امیدی معرفی می کند که برای فرار از بودن، مرگ را انتخاب کرده و می دانم که اشتباه است همه گفته هایم. اما به یک چیز ایمان دارم که حتی از همین الان هم می شود برگشت، می شود رفت به طرف اندیشه های روشنی که شهیدان با خونشان آنها را نوشتند اگر تاکنون نرفته ام از اختیار خودم بوده ولی این را می دانم که می شود رفت و این رفتن آسانتر از ماندن است و حال که می بینی مانده ام تنها دلیل آن جهل و نادانیم بوده است و به خاطر این جهالت مستحق مجازاتم اما می دانم که خدایم مجازاتم نخواهد کرد چرا که او کریمانه تر از ان است که به دنبال بهانه برای مجازات بندگانش باشد، آری ما با چنین خدایی مواجهیم واین را همه و هر کس در زمانی خاص می فهمد.
نامه من سلام نداشت به این دلیل که انتظار نداشتم شهیدان و حتی خدا نامه ام را بخواند اما دلیل من به اندازه عقل من بود و دلیلی بر جوانیم، اما هم شهیدان و هم خدا هر لحظه لحظه نفس های ما را می شمارند، صدا ها را می شنوند، نگاه های ما می خوانند و با زندگی ما، زندگی می کنند پس سلام بر همه شهیدان که نقطه آخر معرفتند، شهیدانی که بزرگوارند اما به چشم بزرگی خود در کوچکی ما نمی نگرند و خود را به اندازه نگاه ما کوچک نمی کنند.
و اما هیچ گاه نخواهم گفت خداحافظ، چرا که بعد از عمری تازه سلام کرده ام.
2001/ت30/ب/216
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۰
پر بیننده ها
آخرین اخبار
