خبرگزاری بسیج قزوین: فیلم تنگه ابوقریب را به تماشا بنشیدنید، با شوخی ها صاف و صادقش بخندید و با صحنه های غم انگیزش اشک بریزید و اشک بریزید و به مردان این سرزمین و به گذشته خود و به آنچه 8 سال دفاع مقدس می خوانیمش افتخار کنید.
فیلم تنگه ابوقریب شعار دارد ولی شعارزده نیست، یک فیلم جنگی است اما جنگ زده نیست، این فیلم همه مشقت ها را در کمتر از دو ساعت نشانتان می دهد تا ذهنتان برای روزها در حال و هوای همان کمتر از دو ساعتی که در سینما گذرانده اید بماند.
همه ما می دانیم فیلم خوب فیلمی است که با استفاده از همه جنبه های هنری بتواند یک پیام را در ذهن مخاطب بارگذاری کند، خیالتان راحت باشد در پایان راهی که با تنگه ابوقریب به آن می رسید روی دیگری از خودتان را می بینید.
در این فیلم در کنار گردان عمار می ایستیم، با آنها از خود گذشتگی می کنیم، از هجمه دشمن حیرت می کنیم زیر آتش دشمن قرار می گیریم و وقایع را به راستی با گوش و پوست خود درک می کنیم.
از طرفی با این فیلم به آینده سینمای جنگ کشور امیدوار می شویم چرا که صحنه های حملات چنان واقعی بازسازی شده که من مخاطب را به یاد 10 دقیقه ابتدایی فیلم نجات سرباز رایان می اندازد، با این تفاوت که در نجات سرباز رایان 10 دقیقه شکه می شویم ولی در تنگه ابوقریب توکلی گویا شوکه شدن مخاطب پایانی ندارد.
نکته دیگری که باید در این فیلم دیده شود گفت و گوهای ناب و خالصی است که سراسر بوی شعار می دهد! ولی آنقدر در لحظه بیانشان دقت شده که بالاخره من، مخاطبی که هرگز جنگ را ندیده ام می فهمم آنچه امروز از آن به عنوان آرمان های ایران اسلامی در 8 سال دفاع یاد می شود، نه یک شعار که دیدگاه و سیره عملی رزمندگانمان بوده است.
"کاش می شد آدم هیچی یادش نمونه!"
فراموش نکنیم که فیلم های بهرام توکلی همواره رویکردی روشنفکرانه داشته است، جمله فوق در سنگین ترین و سخت ترین شرایط، زمانی که یکی از ابرقهرمان های فیلم زخمی شده است، بیان می شود.
این یعنی فکر نکنید که جنگ چیز خوبی است، یا ما مشتاق جنگیم و یا هرگز روح رزمندگان از وقایعی که به چشم دیده اند آزاد می شود... تعبیری که امروز باید به آن توجه کرد.
و اما سخن پایانی اینکه تنگه ابوقریب را بارها ببینید...همین امروز که همه ما در مشکلاتمان قرق شده ایم، همین امروز که فکر می کنم هرگز هیچ قومی مانند ما دچار سختی نشده اند..همین امروز!
1004/ت30/ب
