دیواری به بلندای تحقیر نیازمندان و زیر سوال بردن کرامت انسانی یک هم نوع
به‌گزارش خبرگزاری بسیج استان مرکزی، در اولین روزهای سرد زمستان سال 94 بود که یک موجی از بخشش و سخاوت در تمامی کشور شروع شد؛ "دیوار مهربانی" محلی برای قرار دادن انچه را که احساس می‌کردیم خود بی‌نیاز از آن هستیم و دیگری نیازمندتر از ما چشم در انتظارش است.
لباس‌هایی که هر روز بر تعدادش افزوده می‌شد و شاید در سرمای زمستان برای بی‌خانمان‌ها و افراد نیازمندی از این دست مناسب بود تا چهره زمستان برایش گرم به نظر رسد.
کم کم در برخی از شهرهای کشور شاهد این بودیم که به همت خیرین و مسئولین این "دیوارهای مهربانی" کنج آشپزخانه‌ای شود تا شکم نیازمندی را سیر سازد، فقری که از مهم‌ترین و بزرگ‌ترین معضلات اجتماعی است که همواره دامنگیر انسان بوده و امروزه با وجود پیشرفت‌های علمی و صنعتی، آدمیان را بیشتر گرفتار خویش ساخته، مشکل فاصله طبقاتی و شکاف زیاد بین فقیر و غنی و بدیهی است جامعه‌ای که در آن، بخش عظیمی از ثروت در دست عدّه قلیلی باشد و اکثریت از تهیه لوازم اولیه و ضروری زندگی ناتوان باشند، قابل دوام نخواهد بود و هرگز روی سعادت و خوشبختی را نخواهد دید.
اما دین اسلام دین عطوفت و رفعت بوده و انسان‌ها را به بخشش نسبت به تهی دستان سفارش کرده و همین بس که در روایات و احادیث بسیاری در این میان، انفاق را به عنوان یکی از راهکارهای از بین بردن چهره فقر در جامعه و نیز پرورش روح اخوت و برادری، ملکه سخاوت و بخشندگی، تزکیه و تطهیر نفوس سفارش شده است.
با هزینه کردن مال در راه خدا بسیاری از رذایل اخلاقی همچون دنیاپرستی، بخل، خودخواهی، حرص و طمع از صفحه دل آدمی پاک می‌‌گردد؛ چنان‌که خداوند متعال خطاب به پیامبر اکرم(ص)، می‌فرماید: "خذ من اموالهم صدقة تطهرهم و تزکیهم" از اموال آنها صدقه‌ای بگیر تا به وسیله آن، ایشان را پاک‌سازی و پرورش دهی.
و در فضیلت و اهمیت انفاق همین بس که قرآن کریم نه عمل انفاق، بلکه خود انفاق‌کنندگان را به دانه پر برکتی تشبیه می‌کند که در زمین مستعدی افشانده شود و از آن، هفت خوشه و از هر خوشه، یک‌صد دانه بروید. (بقره / 261)
پرورش این نگاه زیبا در جامعه بشری بی‌شک این فاصله طبقاتی را که این سال‌ها بیشتر به خاطر مشکلات اقتصادی به آن دامن زده شده را بی‌رنگ خواهد ساخت.
روزها با گذشت ایام دیوار مهربانی شاید دل خوشی بسیاری از کسانی شد که روزها در سایه دیگران قرار می‌گرفتند و به چشم نمی‌آمدند، کسانی که شاید من و شما بی‌تفاوت از کنارشان می‌گذشتیم و فارغ از دغدغه آنان بودیم در حالی که دین اسلام ما را توصیه کرده تا نسبت به حال همسایه خود مطلع باشیم تا مبادا گرسنه سر بر بالین گذاشته باشد.
در کشاکش طوفان زندگی برخی از افراد به مانند نهال کوچکی خمیده شدند و آنان که تنومندتر بودند گویی هیچ باکشان از این طوفان نیست چراکه سنگینی خود را بر تن نحیف نهال‌های کوچک تحمیل می‌کنند تا شاید دقابق بیشتری را ریشه بر زمین دوانند.
زمانی که زمستان کم کم کوله‌بار خود را از بساط زمین جمع کرد و مهیا شد تا جای خود را با فصل بهار تعویض کند من و شما به رسم دیرین به سراغ خانه تکانی رفتیم و بار دیگر از خانه تکانی دل‌هایمان که زیر باری از غبار فرو رفته غافل شدیم.
به دنبال آراسته شدن خانه‌هایمان بودیم و هر روز به سراغ وسایل زینتی می‌رفتیم که به برکت مصرف من و شما سالانه با صرف هزینه‌های بسیار به کشور وارد شده و هزینه‌های ملی را به غارت می‌برد.
آنچه را که به اصطلاح خودمان نامش را ضایعات گذاشتیم از خانه بیرون ریختیم تا فضای خانه‌مان زیباتر و دلنشین‌تر به نظر رسد ولی از تحمیل زحمت بر دوش کارگران شهرداری بی‌خبر بودیم، از این که بگذریم لباس‌هایی را بر دیوار مهربانی آویزان کردیم تعداد زیادی پوشاک و لباس‌های کهنه و مندرس و بعضاَ پاره را با نا مهربانی بر دیوار آویزان کردیم.
هر روز بر وسعت این بخشندگی از سوی افراد افزوده شد و زحمت این را به خود ندادیم که چرا هنوز که چندین روز از ایام سال نو گذشته هنوز دیوار مهربانی لباس‌هایی را که بر آن آویزان کرده بودیم در سینه خود نگه داشته است.
شاید تصورمان این بود که این اجناسی را که به دیوار مهربانی سپرده‌ایم بتواند نیازمندی را تسکین دهد، اما یادمان رفته روایتی از بخشش حضرت فاطمه(س) را که در سال‌های نخست مدرسه آموخته بودیم و مرتب به سوالات معلم پاسخ می‌دادیم درباره روایات و احادیثی که از بخشش نقل شده است؛ پیامبر اکرم(ص) در عروسی فاطمه زهرا(س) یک دست پیراهن نو به دخترش داده بود تا در شب عروسی بپوشد هنگامی که حضرت فاطمه(س) به خانه زفاف رفته و بر سجاده عبادت، در حال مناجات با پروردگار بود، زن فقیر و مستمندی به در خانه آمد و اظهار نیاز کرد و لباسی طلبید.
فاطمه(س) که در آن وقت دو پیراهن داشت: یکی کهنه و دیگری نو، به مصداق آیه 92 سوره آل‌عمران "لن تنالوا البر حتی تنفقوا مما تحبون" هرگز به نیکی دست نمی‌یابید و از نیکان نمی‌شوید، مگر اینکه از آنچه دوست می‌دارید، انفاق کنید." پیراهن نو را به فقیر بخشید.
فردای آن شب، چون رسول خدا(ص) پیراهن کهنه را در تن او دید و از علت آن پرسید، حضرت زهرا(س) عرض کرد: "آن را به فقیر دادم و این روش را از شما آموخته‌ام." چه شد که این روزها فراموش کردیم که بخشندگی نقطه مقابل بخل و وابستگی و نماد بهره‌مندی از صفات پسندیده انسانی است.
صاحبان احسان و سخاوت، مجموعه دارایی‌های ظاهری و باطنی؛ مادی ومعنوی خویش را "ملک" خود نمی‌دانند و خود را "مالک" آنها نمی‌شمرند، بلکه" امانت دار" می‌دانند که باید به خوبی از داده‌های مالک اصلی مواظبت کنند و آنها را به نیازمندان و مستحقان واقعی بسپارند.
"اگر نیاز نداری بذار و اگر نیاز داری بردار"، جمله ساده‌ای که بر بسیاری از دیوارهای این مرز و بوم نقش بسته و دل‌هایمان را به اینکه هنوز هم کورسوی امیدی به زنده بودن انسانیت و توجه به نیازمندان به دور از هرگونه ریا، تبلیغات و فرمایشی بودن وجود دارد، روشن کرده کمک به همنوع ضمن حفظ آبروی آنها و به دور از ریا و منت، یکی از توصیه‌های دینی است که از دیرباز در فرهنگ ایرانیان جای خود را باز کرده و چنین حرکات مردمی در جامعه امروزی نیز نشان از زنده و پویا بودن این فرهنگ در میان مردم ایران دارد.
اما کدامین بخشش؛ بخششی که براساس اسلام تاکید شده یا بخششی که در این روزها تنها به منظور تمیز کردن خانه‌هایمان صورت گرفته تا در کنارش نیز این احساس را داشته باشیم که اجر و مزدمان را پروردگار عالم خواهد داد؟
انتهای پیام/
