برگزاری کرسی های آزاد اندیشی مهم ترین راه برای ایجاد فرهنگ آزاد اندیشی
به گزارش خبرگزاری بسیج از خراسان جنوبی، یادداشت شایان ولی پور مطلق دبیر شورای تبیین مواضع بسیج دانشجویی خراسان جنوبی پیرامون آسیب شناسی کرسی های آزاد اندیشی از منظر دانشجویان به شرح زیر است:
فَبَشِّرْ عِبَادِ الَّذینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ (زمر 17 و 18)
پس بشارت ده به بندگان من، آنان که براى دستیابى به حقیقت، به سخن گوش مى سپارند و بهترینِ آن را پیروى مى کنند.
فکر کنید، بگویید، بنویسید و کرسی های آزاد اندیشی را که من صد بار تأکید کردم را راه بیاندازید. (امام خامنه ای (مدظله العالی) 13/07/1390)
در اهمیت کرسی های آزاد اندیشی همین سخن رهبری کافی است؛ چرا که ایشان در کمتر جایی از لفظ تأکید صد باره استفاده کرده اند.
و اما آسیب ها:
- در کشور ما آزاد اندیشی مظلوم است؛ دلیل آن هم دو گروه هستند:
نخست کسانی که خیال می کنند، بناست با آزاد اندیشی همه ی بنیان های اصیل در هم شکسته بشوند و چون دل در گرو این بنیان ها دارند، از آن می ترسند.
ثانیا افرادی که فکر می کنند با آزاد اندیشی باید این بنیان ها را در هم شکست.
اما باید گفت برگزاری کرسی های آزاد اندیشی مهم ترین راه برای ایجاد فرهنگ آزاد اندیشی است.
- عدم ارائه راهکار برای حل مشکلات از سوی کرسی های آزاد اندیشی و تبدیل شدن آن ها به محفلی صرف بیان نظرات، عمده ترین آسیب کرسی های فعلی است. اساسا تفاوت جامعه دانشگاهی با سایر جوامع باید در همین ارائه راهکار علمی و عملی (تخصصی) باشد.
- متاسفانه ممکن است کرسی های آزاد اندیشی، باعث شوند تا دانشجو دچار ژست روشنفکری (فارغ از تحلیل واژه روشنفکر) شود و این ژست توأم با ژست دیگری است که از آن به عنوان اپوزیسیون یاد می کنم (یعنی مخالفت دانشجو با هر موضوعی). نکته اینجاست که باید دانشجو توسط اساتید دانشگاه اقناع شود تا تمامی تئوری ها و نظریاتش را متناسب با شرایط و مقتضیات زمان و مکان کشورش اعلام کند و همچنین همه این ها را نیز در درجه اول ذیل اسلام تعریف نماید (اگر آن دانشجو واقعا به فکر حل مشکل در جامعه است) اما متاسفانه این اقناع سازی توسط اساتید صورت نمی گیرد.
- گاهی دیده می شود که اختلاف فکری اندک بر سر یک موضوع در یک مجموعه (مثلا یک تشکل) باعث می شود تا پیرامون آن موضوع آزاد اندیشی در کف دانشگاه صورت نگیرد و آنان را از اصل آزاد اندیشی حول آن موضوع بیاندازد.
- عدم آسیب شناسی کرسی های آزاد اندیشی پس از برگزاری که حقیقتا حلقه ی مفقوده ی کرسی های آزاد اندیشی دانشجویی فعلی است.
- تبدیل فرآیند برگزاری کرسی های آزاد اندیشی به یک فرآیند کاملا بروکراتیک و سرشار از کاغذبازی و همچنین نفس گیر برای دانشجویان که خودشان همزمان با مشکلات صنفی، رفاهی و آموزشی دست و پنجه نرم می کنند و درگیر شدن بیش از حد با این مشکلات آن ها را نسبت به برگزاری کرسی های آزاد اندیشی ناامید می نماید.
- نگاه کاریکاتوری به کرسی های آزاد اندیشی و محدود کردن به یک قالب خاص: متاسفانه دیدگاه به کرسی های آزاد اندیشی بدین گونه شده که یک میز بگذاریم و سه نفر یا بیشتر بیایند و حول یک موضوع نظراتشان را در تالار دانشگاه بگویند و بروند. اما باید دانست که به هر جلسه ی گفت و گو محور که فضای آن آرام و منطقی و به دور از هیجانات باشد و همچنین محوریتش با دانشجو باشد، کرسی آزاد اندیشی دانشجویی گفته می شود؛ بنابراین کرسی یک قالب خاص و مشخص ندارد و مناظرات دانشجویی، گعده های دوستانه در دانشگاه و خوابگاه حول یک موضوع، جلسات گفت و گوی چند نفره، میزگرد دانشجویی و ... می تواند کرسی باشد فقط مهم آن است که با برنامه و هدف دار باشد و دو ویژگی مذکور را داشته باشد. بنابراین برای کرسی آزاد اندیشی جمعیت و قالب در درجه ی اهمیت کم تری نسبت به گفت و گو محوری و عقلانیت محوری است.
- موضوعات کرسی های آزاد اندیشی:
موضوعات کرسی های آزاد اندیشی نباید بیش از حد عمیق یا سطحی باشد، دغدغه و مبتلابه دانشجویان باشد و نیاز های واقعی آنان را پوشش دهد. موضوع می بایست با اهمیت و بااصالت بوده، انفعالی نباشد و ما را در موضع نقد صرف و انفعال کامل قرار ندهد، در درون خودش چند قطبی باشد، جانب دارانه نباشد و در انتخاب آن به تنوع و جامعیت توجه شود؛ یعنی موضوعات علمی و مطالبات صنفی نباید مغفول واقع شود. به عنوان مثال سه موضوع زیر در شرایط کنونی بسیار مغفول مانده:
کرسی های آزاد اندیشی ویژه بانوان و با محوریت مسائل زنان
نقش آفرینی تخصصی (ورود کرسی های آزاد اندیشی و نظریه پردازی به مسائل و مشکلات بومی نظیر کمبود آب، کشاورزی و ...)
کرسی های آزاد اندیشی با محوریت موضوعات اعتقادی: در شرایط فعلی و با گسترش رسانه ها بستر برای شبهه پراکنی زیاد شده و دانشجویان در معرض شبهات فراوانند که لزوم پاسخگویی به این شبهات از وظایف مهم جنبش دانشجویی اصیل است و بهترین قالب هم همین کرسی های آزاد اندیشی است.
- *عدم ایجاد حس امنیت توسط مسئولین دانشگاه و یا مسئولین خارج از دانشگاه برای دانشجو: متاسفانه مسئولین نتوانسته اند فضای اعتماد سازی لازم را برای دانشجو ایجاد کنند و همچنین به او تضمین بدهند که پس از بیان اعلام نظرات خویش دچار مشکل (اعم از ستاره دار و...) نخواهد شد و دانشجو همواره از این ترس واهی رنج می برد (تاکید می کنم که این ترس واهی است و تضمین از سوی مسئولین بسیاری از مشکلات را حل خواهد کرد).
*عدم ایجاد حس امنیت توسط برگزار کنندگان کرسی آزاد اندیشی (تشکل ها و ...): معمولا به هنگام برگزاری یک کرسی آزاد اندیشی توسط تشکل، انواع خبرگزاری ها دعوت می شوند، علاوه بر آن در جلسه عکاسی و فیلم برداری و ضبط صدا توسط مجریان برنامه صورت می گیرد که خود این موضوع باعث می شود دانشجو در بیان نظرات خویش احساس راحتی نکند.
در پایان یادی کنیم از سخن شهید بزرگوار و آزاد اندیش؛ شهید مرتضی مطهری (ره) که فرمود:
"اگر در صدر اسلام در جواب کسی که می آمد و می گفت من خدا را قبول ندارم، می گفتند که بزنید و بکشید، امروز دیگر اسلامی وجود نداشت. اسلام به این دلیل باقی مانده که با شجاعت و با صراحت با افکار مختلف مواجه شده است. از اسلام فقط با یک نیرو می شود پاسداری کرد و آن علم است و آزادی دادن به افکار مخالف و مواجهه صریح و روشن با آنها."
انتهای پیام//
