شیوه هوشمندانه مستند «سلام بر علی پسر موسی» سرآغاز خلق آثار متعدد در حوزه‌های مختلف شود

سلام بر علی پسر موسی(ع)، این مستند به نظر من طراحی خوبی دارد و تدوین آن نیز كم نقص و دقیق است. روایت فیلم بیش از آن كه مبتنی بر حرف زدن باشد، بر اساس تصاویر و حركت‌های دوربین است. اما از این‌ها مهم‌تر آن است كه بیانِ تصویری در این مستند، به واقعیت نزدیك‌تر است تا به ذهنیاتِ مؤلف، اگر چه نوع نگاه به موضوع به هر حال حاصل اندیشه و ذهن خلاق مؤلف است. نزدیك شدن به مصادیق به جای بیان مفاهیم كلی و انتزاعی، به ویژه پرهیز از بیان شعار گونه‌ای كه در روایت‌خوانی(نریشن) مستندهایی از این دست مرسوم است از امتیازات این فیلم است.

كاروان زائران امام رضا علیه السلام، با پای پیاده به زیارت می‌رود و فیلم می‌خواهد، از این حركتِ آفاقی راهی بجوید به چشم‌اندازهای انفسیِ محبت اهل بیت علیهم السلام. یعنی انگیزه‌های درونی مشتاقانِ زیارت حرم را به تصویر بكشد، اما طبعاً هیچ دوربینی نیست كه راهی به دنیای درون انسان داشته باشد، پس همین نشانه‌ها و حركت‌ها و حرف‌ها و مشهودات و ملموسات را دست‌مایه قرار می‌دهد تا آن جهان نادیده را بیان كند و این همان بیان هنری است.

بیان شوق چه حاجت كه حال آتش دل 
توان شناخت ز سوزی كه در سخن باشد

اما آن كه سخن گوی این شوق است، از كسانی نیست كه به سخنوری شهره‌اند و به سحرِ سخن، جلب نظر می‌كنند. چوپانی ساده و بی‌پیرایه است كه بخشی از زمان و توان خود را وقف خدمت به كاروان زائران كرده است. هر كاری كه از دستش بر‌می‌آید، دریغ ندارد و با این همه، نه ادعایی می‌كند و نه خسته می‌شود. انگار در همان روستای مسیر كاروان‌ زائران، در حال زیارت است و مقیم كوی دوست شده است. 
این پیوستگی میان واقعیت و حقیقت، میان عینیت و ذهنیت، میان عالم مادی و عالم معنا، رهاوردِ خجستۀ بیان هنری در این مستند است. حرم امام رضا علیه‌السلام الهام بخش بزرگ این شیوۀ نگاه به پیوند میان آسمان و زمین و غیب و شهود است.

«سلام بر علی پسر موسی (ع)» لحظه‌های نابی دارد برای تماشا و تأمل، به ویژه بیان نمادین اما بدون شعارزدگی فیلم از دلدادگی مردم به امام رضا علیه السلام كه بسیار هنرمندانه است و تأثیرگذار و جای آن دارد كه این شیوۀ هوشمندانه و بی پیرایه، سرآغاز خلق آثاری متعدد در حوزه‌های مختلف موضوعی شود.