اول مهر یادش بخیر
یادش بخیر اواخر شهریور و اول مهر دوران دانش آموزی مان حال و هوای خاصی داشت، حال و هوایی که هنوز پس از گذشت سال ها از آن، اول مهر دلتنگی مان را صدچندان می کند.
روزی که برای رسیدنش به خصوص هفته پایانی شهریور لحظه شماری می کردیم تا بار دیگر معلمانمان را ببینیم، سرصف بایستیم و با صدای زنگ شوق کودکی مان را به حیاط مدرسه بسپاریم.
مهر که می شد خورشید گویی گرم تر می تاپید و پاهای کودکانه مان را کسی یارای رسیدن نداشت، کوله های کودکی مان پر از عشق می شد تا همراه نان و پنیر و گردو، لذت پای تخته کشیدنمان را حلاوت دیگری بخشد.
چه شیرین بود وقتی همراه صبوری معلمان، همه بودنمان را پای تخته سیاه هجی کرده و با شور و شوق، بار دیگر از اول سرمشق هایمان را تمرین می کردیم تا وقتی زمان مشق نوشتنمان شد روانتر آواهای خوش کودکی را بر دل سفید کاغذ بکشیم.
یادش بخیر آن روزها صداقت و یکرنگی همکلاسی مان بود و امید سرخط حرکتمان، آن روزها دروغ و تملق در جملات مان جایی نداشت و همه واژه های سرمشق مان، آب و نان و باران بود تا زلالی و برکت و پاکی را در زندگی مان معنا کنیم.
مهر که می شد دلتنگ همکلاسی مان بودیم تا دست در دستش، عشق را برق نگاهمان کرده و آینده ای روشن فراروی خود ترسیم کنیم.
آن روزها مهر مزه دلچسبی داشت که هنوز هم با گذشت سال ها، سراغش را می گیریم تا مبادا کوره راه های فریبنده دنیای امروز، کودکی و داشته های گذشته ام را از یاد ببرد، داشته هایی که هنوز دوستش می داریم و ....
