ما زنده به آنیم که آرام نگیریم...

به گزارش خبرگزاری بسیج از ملایر، محمد فتحی می آبادی به یاد عملیات کربلای 4 یادداشتی با عنوان «ما زنده به آنیم که آرام نگیریم» نوشت.

در این یادداشت آمده است:

31 سال پیش در چنین شبی یاران امام (ره) بعداز 6 ماه تلاش شبانه‌روزی به نتیجه رسیدند که وقت عملیات در منطقه جنوب (اروندرود) رسیده که فرماندهان با مشورت با مسئولین جنگ روز سوم دی ماه را برای آغازعملیاتی با نام کربلای 4 و رمز مبارک «یا محمد رسول الله (ص)» انتخاب کردند.

این عملیات با خیانت افراد داخلی لو رفت و دشمن با اطلاع قبلی از زمان و مکان عملیات نیروهای پیشرو ایران که اکثراً از عزیزان غواص بودند به شهادت رساند و تعدادی هم به اسارت خود درآورند و آمار آنها را نیز به سازمان ملل اعلام نکرد؛ تا در سال 94 وقتی گروه تفحص ما به یک گور دسته جمعی در منطقه فلوس می‌رسند پیکر 175 شهید غواص که دست‌های تعدادی از آنها بسته است را پیدا می‌کنند و اما قصه پرغصه 175 شهید عزیز غواص...

175 خط شکن عاشق در شامگاه سوم دی ماه 1365 با رمز «یا محمد رسول الله(ص)» از امواج خروشان اروند گذشتند و خط های آتش را با سوز آه جگرها شکستند؛ بنا به تقدیر الهى 31 سال پیش دستان آن 175 پرنده عاشق بسته شد تا ما امروز باور کنیم که اگر دستانمان هم بسته شود، بال هایمان قدرت پرواز بیشترى پیدا مى کنند... درست همانند حضرت عباس(ع)...

 بیش از سه دهه پیش 175 رزمنده غواص مخلص و عاشق ولایت و دین، اروند را شکافتند و در صیانت از مرزهای این سرزمین پاک در تاریخ جاودانه شدند و مدتی جاویدالااثر بودند؛ وقتی بازگشتند با پلاک‌هایی از جنس نور و آویخته بر سینه‌هایی مملو از ایمان و اعتقاد با دستانی بسته و آغوشی گشوده به سوی آسمان، تا این سرزمین الهی در ادامه تاریخ بلند و پر آوازه اش، پابرجا بماند و ازنعمت های الهی و اخلاقی خالی نماند.

دست‌های بسته، آن روز مردانه‌تر و استوارتر از هر دست دیگر، بیانگر روح بلند و تسلیم ناپذیر رزمندگان ایرانی بود که در برابر همه سختی‌ها و تلخی‌ها، با همت و غیرت و با عشق به ولایت همواره گفته است و می‌گوید «ما زنده به آنیم که آرام نگیریم، موجیم که آسودگی ما عدم ماست».

سلام بر شهیدان مظلوم به ویژه 175 شهید غواصی که چهره خود را بر ما نمایاندند تا آنان را که فریاد حقوق بشرشان گوش فلک را کر کرده است رسوا کنند.

سلام بر آنان که صادقانه و مخلصانه دعوت حق را لبیک گفتند و به ملکوت اعلی پر کشیدند.

به راستی این سنت دست بستن چیست که صفحات تاریخ را اینگونه شعله ور می سازد؛ دست‌های بسته‌ای که اگر در آن روزگار بسته نبود، تاریخ به انحراف نمی‌رفت و همسری مقابل چشم شوهر، بازویش کبود نمی‌شد و اگر از پیکرها جدا نمی‌افتادند، عمود آهنی به فرق علمدار نمی‌خورد و عرش خداوند را در صحرای بلا به لرزه وا نمی داشت؛ اما این سوی تاریخ نیز خواندنی است، آنجا که فرزندان علی(ع) و فاطمه(س)، در راه دفاع از ارزش‌های ولایی، جان‌های تشنه شهادت را به شط ایثار زده و در موج‌های تولی و تبری، امتحان وفا و عشق به ولایت را گذرانیدند، با دست‌های بسته، مشقی را به تحریر درآوردند که قلم‌ها از توصیفشان درمانده‌اند... آری شهدای غواص را می گویم، دستان بسته‌ای که تاریخ را به لرزه در آوردند و با چشمانی باز و دست‌هایی در بند، راه سعادت را تنها و تنها با خط سرخ ایثار و شهادت رقم زدند.

یاد همه شهدای عزیز کربلای 4 به خصوص شهیدان غواص شهرستان ملایر رضا ساکی، اسماعیل فرهادی، علی ایمن و ایرج شیرزادفر با 175 همرزمشان که با دستان بسته به شهادت رسیدند، گرامی باد.
محمد فتحی می آبادی

انتهای پیام/