به عیادت یک بیمار سرطانی رفتم که نزدیک به بیست روز در بیمارستان شهید فقیهی شیراز بستری بود و عمل جراحی سنگین پنج تا شش ساعته انجام داده بود.
پزشک معالج وی گفته بود روحیه، نشاط و طراوت روحی مؤثرترین عامل درمانش است.
با خود فکر کردم چطور فضای بیمارستان را برایش تغییر بدهم. به همین خاطر به یکی از فروشگاه های جلوی بیمارستان مراجعه کرده و هدیه ای برایش خریدم.
بیماری که درباره آن صحبت می کنیم قبل از توّلد، پدرش را از دست داده بود ولی خود اکنون مادر سه پسر بود و همیشه دوست داشت که یک دختر نیز داشته باشد.
وقتی بعد از احوالپرسی، از پلاستیک عروسک دخترک کلاهپوش را بیرون آوردم و به ایشان تقدیم کردم حدود ده دقیقه فقط می خندید و برق چشمان بهت زده ی اطرافیان که آه و ناله مدام او را شنیده بودند خیلی زیبا بود.
و صد البتّه خوشحالی من از تقدیم ده دقیقه نشاط به بیماری که نشاط دارئی درد اوست.
انتهای مطلب/
