به گزارش خبرگزاری بسیج مازندران، هادی ابراهیم در یاد داشتی نوشت؛ بازدید مداح اهل بیت میثم مطیعی عضو هیأت علمی دانشگاه امام صادق(ع) از معدن و هم‌کلامی با معدن‌کاران در 600 متری اعماق زمین در معدن کوهبنان، یک تکان مدیریتی و تلنگر اجتماعی برای همه مدعیان مدیریت جامعه است که مقدمه قرار گرفتن در رأس امور، عبور از معرکه‌های قصور نیست.
«صدای بی‌صداها باش میثم! چو مرهم در مبادا باش میثم! بزن بوسه به دست پینه‌بسته حبیب‌ستان دل‌ها باش میثم!»
بازدید مداح اهل بیت میثم مطیعی عضو هیأت علمی دانشگاه امام صادق(ع) از معدن و هم‌کلامی با معدن‌کاران در 600 متری اعماق زمین در معدن کوهبنان، یک تکان مدیریتی و تلنگر اجتماعی برای همه مدعیان مدیریت جامعه است که مقدمه قرار گرفتن در رأس امور، عبور از معرکه‌های قصور نیست، بلکه حضور در میان صبورترین نان‌آورانی است که با دست‌های پینه‌بسته و نفس‌های آسم گرفته و خسته، به دریافت دستمزد ماهانه حداکثر 800 هزارتومان قانع‌اند که اقتصاددانان آن را نه تنها زیر خط فقر، بلکه زیرخط فلاکت معنا کرده‌اند!
میثم جان! خیلی‌ها کوشیده‌اند تا تریبون‌های انقلابی را خفه و یا محافظه‌کار و نان به نرخ‌روزخور کنند اما تو در حنجره مؤمن خود، چنین لقمه‌های چربی را بر خود حرام کرده‌ای و حاضر شدی تا با کارگران معدن، همان قرص نان خشک را به جان بپذیری اما مثل مداح‌السلاطین‌های تاریخ، صدایت را پیش‌فروش آنانی نکنی که صدای‌شان کلفت، جیب‌شان پر، دست‌شان قوی، شکم‌شان گنده و نفوذشان وسیع است!
تو با حضور در اعماق معدن و هم‌نوایی با معدن‌کاران بینوا به مدیران بالادست یاد دادی که به‌جای پیام و اظهار تأسف بعد از حوادث، می‌توانند با آنها هم‌سفره شده و درد دل‌شان را شنوای صادق باشند!
تو به مدیران یاد دادی که به‌جای ستادنشینی، باید میدانی و عملیاتی عمل کرد، پای در رکاب اراده‌های ایمانی نهاد و با تفکری بسیجی، مدیریتی جهادی را رقم زد و عمل را جایگزین حرف و مصاحبه و وعده و وعیدهای توخالی کرد.
باید بین مردم رفت، مردم پایین دست، مردم حاشیه‌نشین، مردم تهیدست، مردم زحمت‌کش، مردم چشم‌انتظار، مردم آسیب‌پذیر، مردم نیازمند و مردم کوخ‌نشین، همان‌هایی که جان‌شان در زحمت، اما نان‌شان حلال است!
آفرین میثم عزیز! نه تنها مداح‌ها، بلکه همه تریبون‌دارها و هم کرسی‌نشین‌ها باید از تو بیاموزند که این‌گونه می‌توان صدای مردم شد، بوی مردم را داد و حرف مردم را زد! در این شرایط است که می‌توان برای دردنامه‌های تو این‌گونه گفت: سخن کز دل برآید، لاجرم بر دل نشیند!
هادی ابراهیمی عضو هیأت علمی دانشکده فلسفه رسانه ملی
