به گزارش خبرگزاری بسیج از بوشهر، چقدر تلخ است که ببینی و نتوانی کاری بکنی چقدر تلخ است که ظلم را ببینی و نتوانی گردن ظالم را خرد کنی شاید همین هم که هنوز همچون سیب زمینی نشده ایم و هنوز هس داریم و می فهمیم خودش خیلی است.
انسان ها زیر گلوله باران وحشیانه جان می دهند اما ایمان هرگز، جان می دهند و به فکر نان نیستند زیرا آزادی و آزادگی ارزش اش را دارد وطن و آرمان ارزش اش را دارد تا کی باید خورد و خوابید و سوار ماشین شد و به تفریحات خود رسید آخرش که چه، آیا قرار نیس این عمر کوتا به پایان برسد اگر قرار است همه بمیریم پس آیا بهتر نیس چون پرنده ای آزاد بر قله های کوهستان به دانه ای قناعت کنیم اما آسمان آبی و پرواز را تجربه کنیم و از قفسه ساخته ذهن خود خارج شویم و به دنبال غذای بیشتر در قفس نقره ی رنگ نباشیم.
چقدر صدای بوق های رسانه های مدعی حقوق بشر ضعیف شده چقدر برخی ها که از کاه کوه می سازند حالا خفه شده اند آیا بشر با بشر فرق دارد شاید هم فرق داشته باشد بشر چشم آبی مو بور فرانسوی و انگلیسی کجا و پسر بچه مو وزوزی چشم و ابرو سیاه فلسطینی کجا! لهجه فرانسوی کجا و گویش عربی مدیترانه ی کجا، از این ور مدیترانه تا آن ور مدیترانه چقدر با هم فرق می کند!
چقدر این شعار این روزها قلبم را چنگ می زند هم غزه هم لبنان جانم فدای اسلام جانم فدای اسلامی که اول مسلم اش هزار و چهارصد سال پیش فریاد زد "دشمن ظالم و یاور مظلوم باش" فریادی که هنوز هم از دل تاریخ به گوش می رسد تو به اندازه خودت حتی به اندازه یک توئیت به اندازه یک کامنت و تصویری که در بازیهای روزانه مجازی خود رایگان خرج می کنی یاور مظلوم باش زیرا این قصه روزی به پایان خوش می رسد وکلاغ قصه به خانه خود باز می گردد و رو سیاهی برای ذغال می ماند
شاید صدای تفنگ ها بلند باشد و صفیر گلوله ها مهیب اما « عاقبت/ خسته می‌شوند/ لوله تفنگ‌ها / در مصاف با/ انقلاب سنگ‌ها» و دنیا به چشم های سیاه کودک فلسطینی نگاه خواهد کرد به آن عمق عجیب مقاومت و تصویری که هیچگاه از خاطره ها محو نمی شود آخر فریاد صدای چشمان او از تمام بوق های رسانه ای روشنفکر و تعداد فالوئر های سلبریتی ها قوی تر است.
عالم که نه!هست و نیست در چشمانت
عالم بخدا گریست در چشمانت
ای کودک مظلوم به آهت سوگند
نابودی صهیونیست در چشمانت...
مهراب کیانی
انتهای پیام /
منبع: پایگاه خبری تحلیلی گام نیوز
