اگر بخواهم درباره نحوه شکل گیری مجموعه راهیان نور صحبت کنم باید از تاریخ کمک بگیرم.در واقع سابقه راهیان نور به همان سالهای ابتدایی جنگ بازمی‌گردد. پس از آزادسازی اولین سرزمین‌های اشغالی در شمال خوزستان، از سال 1361 ، عده‌ای به بازدید از جبهه‌های جنگ شتافتند. بیشتر این مسافران ، خانواده‌های شهدا به شمار می‌رفتند. آنها دوست داشتند با حضور در این مناطق، یاد و خاطره شهیدشان را گرامی دارند. سیاست‌مردان و مدیران ارشد نظام و نمایندگان مجلس نیز از دیگر مسافران راهیان نور در سالهای دفاع مقدس بودند. آنها در قالب کاروان‌های کوچک،از جبهه‌ها بازدید کرده و از نزدیک با رزمندگان دیدار می‌کردند.نویسندگان ، هنرمندان و بازاریانی که در پشت جبهه همواره یار و یاور رزمندگان بودند نیز در سالهای دفاع مقدس به جبهه‌ها سفر می‌کردند و مدت کوتاهی را در سنگرها و سوله‌ها، در کنار رزمندگان می‌گذراندند. این سفرها هیچگاه در زمان جنگ دامنه گسترده‌ای نیافت چرا که مراقبت از جان بازدیدکنندگان در بیشتر جبهه‌های جنگ، کاری دشوار و شاید محال بود. تنها رزمندگان و فرماندهان دوران جنگ بودند که هر ازگاهی با سماجت،محدودیت‌های تردد در این مناطق را نادیده گرفته و به بازدید جبهه‌های جنگ می‌رفتند اما پس از مدت اندکی، سازمان‌های فرهنگی سپاه پاسداران، ارتش و نیروهای مسلح نیز وارد میدان شدند و با روی باز به رونق یافتن سفرهای راهیان نور کمک بسیاری کرداند.
