ماندن در خانه بهشت یا زندان؟

به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج از زاهدان، احمد ملاشاهی در یادداشتی نوشت:

یک پای تمام تهاجمات فرهنگی، حمله به نظام خانواده بوده و البته هست. همواره عشق را که هسته تشکیل خانواده است، هدف قرار دادند. از عشق‌های مثلثی یا همان هوس‌های شیطانی فیلم می‌ساختند و مردم را به آن بفرما می‌گفتند.

آزادی را به معنای دربند خانواده نبودن معرفی کردند، دشمن روابط آسمانی زن و مرد را دوست نامیدند و آن را از ملزومات زندگی مدرنیته زن و مرد قلمداد کردند، داشتن سگ را برای جای خالی عضو خانواده پیشنهاد کردند و با اینکار بزرگترین ناسپاسی و دهن کجی را به ساختارخلقت کردند.

حالا ویروس کرونا همه را خانه نشین کرده، جایی که به گریختن از آن سفارش می‌کردند حالا همه فهمیدند آنجا در امان هستند، همه پزشکان جهان می‌گویند سالم‌ترین جای دنیا، خانه است.

جایی که تمام ارکانش مورد حمله صد‌ها شبکه ماهواره‌ای بود اینک جان پناه مردم است.

کسانی که پیش از این متوجه تهاجم فرهنگی شدند حالا در خانه، خوشایند‌ترین لحظات را سپری می‌کنند. قرنطینه بودن برای خانواده چند نفره بیشتر شبیه توفیق اجباریست. بیان خاطرات، قابلیت‌ها و اظهار احساسات و گفتن از نقشه و برنامه آینده مجالی به زمان نمی‌دهد که برایشان ملالی ایجاد کند.

اما آنان که فریب خوردند و یا متوجه تهاجم فرهنگی نشدند، ماندن در خانه برایشان در حکم زندان است. آن‌ها یا قربانی کرونا هستند یا قربانی تنهایی و مشکلات روانی.

براستی با عمل خود ماست که بهشت و جهنم درست می‌شود.

البته برخی هم با عبرت از گذشته آرزو می‌کنند فرصت جبران یابند. امیدواریم برایشان چیزی برای جبران کردن مانده باشد.