محرومیت از اماکن مقدسه خسران است اما در تزاحم ها باید اهم را تشخیص داد/کسی اصل زیارت را ممنوع نکرده، بلکه گفته‌اند این چند روز نروند

 به گزارش خبرگزاری بسیج،آیت الله مصباح یزدی گفت: در اینکه محرومیت از اماکن مقدسه برای ما خسران است تردیدی نیست. اما در این عالم خیلی از نفع و ضررها با هم تزاحم پیدا می کنند و باید اهم آنها را تشخیص داد؛ الآن هم کسی اصل زیارت را ممنوع نکرده، بلکه گفته‌اند این چند روز نروند.

، علامه محمدتقی مصباح یزدی در پاسخ به این سوال که "محدودیت‌هایی که برای حضور در اماکن متبرکه مانند حرم‌های مطهر بوجود آمده موجب محرومیت‌هایی برای مردم شده است. آیا خود اینها نوعی عذاب و دوری از رحمت الهی نیست؟ با توجه به آنچه حضرتعالی از مبانی حضرت آقا سراغ دارید، آیا ایشان با ایجاد این محدودیت‌ها موافق هستند؟ نظر خود حضرتعالی چیست؟، پاسخی به شرح زیر مطرح کرد.

نظر حضرت آقا از اینکه برنامه هر ساله خودشان را در سفر به مشهد و سخنرانی در حرم مطهر تعطیل کردند، مشخص است. در اینکه محرومیت از این اماکن مقدسه برای ما خسران است تردیدی نیست. اما در این عالم خیلی از نفع و ضررها با هم تزاحم پیدا می‌کنند و باید اهم آنها را تشخیص داد و اهم را نمی‌توان با احساسات و عواطف تشخیص داد. حال، آیا ممکن است روزی بیاید که با فرض این ضررها باز هم رفتن به این اماکن اولویت داشته باشد، گرچه فرض بعیدی است، اما مثلا اگر این تعطیلی چندین سال طول بکشد و موجب فراموشی مردم شود، ممکن است با برنامه خاصی لازم باشد عده‌ای به زیارت بروند، مثل اینکه اگر افراد به دلیل فقر نتوانستند به حج بروند و حج در شرف تعطیل بود، واجب است امام افرادی را از بیت المال به حج بفرستد تا اصل حج تعطیل نشود. اما این موارد نادر است.

الآن هم کسی اصل زیارت را ممنوع نکرده، بلکه گفته‌اند این چند روز نروند. از سوی دیگر، خود این وضعیت وسیله‌ای است برای آزمایش کسانی که می‌خواهند از این فرصت برای اغراض شخصی، گروهی یا سیاسی سوء استفاده کنند. گاهی بعضی گناهانی که خواص مرتکب می‌شوند از هزاران گناه کبیره‌ای که عوام مرتکب می‌شوند بدتر است. برای آنکه کسی که دزدی می‌کند یا مرتکب کار خلاف عفتی می‌‌شود صریحا می‌گوید هوای نفس است.

 اما گاه کسی می‌خواهد از فرصتی استفاده کند و کاری کند که ظاهرش عبادت است و باطنش هوای نفس و مریدبازی است و نتیجه بالفعل آن ایجاد اختلاف میان مردم است. اینکه گفته شود خود این محرومیتی است که افراد نتوانند به حرم مشرف شوند، آیا اینکه فرد بیمار شود و در خانه بیافتد و نه تنها نتواند حرم برود، بلکه نتواند نمازش را هم ایستاده بخواند، محرومیت نیست؟ حال اگر کار ما موجب شود ده‌‌ها نفر به این وضع مبتلا شوند چه؟ بالاخره خود این یک امتحان الهی بزرگی است برای متخصصین که باید هم خطرها و ضررها را بسنجند و هم تکلیف و فتوای فقهی را با پرهیز از هواهای نفسانی بفهمند و از زنده باد و مرده بادها هم نترسند.