پای درس سید شهیدان اهل قلم

تصادف ویروس منحوس کرونا با سالروز شهادت شهید سید مرتضی آوینی همان کسی که ولی امر زمانمان وی را سید شهیدان اهل قلم دانست و در قرآن اهدایی به خانواده اش فرمودند: "یادش غالبا با من است"، بهانه ای شد تا دیدگاه های آن شهیدبزرگوار را در این دوره کرونایی بازنگری کوتاهی داشته باشیم؛ شاید بیش از پیش نویدبخش دوران پساکرونایی برای ما باشد.

شهید آوینی اندیشمندی برجسته و زمان شناس بود که اسیر حاشیه ها و مشهورات رسانه ای ساخته و پرداخته نظریه سازان حافظ منافع نظام سلطه جهانی نگردید و حتی پس از یک ترم تدریس در دانشگاه هنر، از ادامه تدریس صرف نظر کرد،به واقع او کسی بود که درک درستی از فرهنگ غرب داشت.

کرونا اثباتی شد بر این دیدگاه آوینی عزیز" که غرب و شرق هردو مظاهر تاریخی اومانیسم بوده اند و اکنون که دوران اومانیسم به سر رسیده است، ایمان منجی جهان فرداست".او به جد مخالف نگاه توسعه غربی بود که اخبار کرونایی امروز غرب گواه این مدعاست.

او مخالف نظریه سیر خطی پیشرفت تاریخ که اصلی مفروض و موضوع عام و خاص قرار گرفته،بود می باشد. به عبارتی او وجود اعصار تاریخی، حجر و مفرغ و آهن و اکنون که به دوران ماشین و اتوماسیون رسیده و این سیر ادامه دار توسعه ساز بوده ومی باشد ، و غربی ها چون آغازگر عصرجدید (مدرنیته) بوده اند پس توسعه یافته و به کمال رسیده می باشند را واهی می داند-او انبیا را تمدن ساز می داند و معتقد است تمدن با اولین انسان یعنی حضرت آدم آغاز می شود و در فاصله ای نه چندان دور به کمال خود می رسد.

او اعتقاد دارد که انقلاب اسلامی نسخه شفابخش این دوران است. انقلاب اسلامی با رجوع تمدن یونان و روم ظهور نیافته است و با دنیایی پس از رنسانس نسبتی ایجابی ندارد، این انقلاب از تفکری سرچشمه گرفته که بر وحی مبتنی است.

او بر این باور بود که با وقوع انقلاب اسلامی و ظهور انسان کاملی چون امام خمینی (ره) بشر وارد عرصه تاریخی جدیدی شده است و آن را عصر "توبه بشریت" می نامید که به انقلاب جهانی امام عصر (عج) و ظهور "دولت پایدار حق" منتهی خواهد شد.

آری در جهان فردا دیگر از آن غرب نیست-اتفاقات اخیر حکایت همین حقیقت است- تقدیر تاریخی بشر در این عصر جدید همان است که گفته شد. ایمان "منجی" جهان فرداست.

و در این راه آخرین مقاتله ما – به مثابه سپاه عدالت- نه با دموکراسی غرب که با اسلام آمریکایی است، که اسلام امریکایی از خود امریکا دیرپاتر است. اگرچه این نیز ولو "هزار ماه" باشد به "یک شب قدر" فرو خواهد ریخت و حق پرستان و مستضعفان وارث زمین خواهند شد- "الیس الصبح به قریب"

بهار یادآور "و یحیی الارض بعد موتها"است.
به امید دوران جدید پساکرونایی...

1010/پ30/ب