خبرگزاری بسیج:امیر کریمی/چند وقت گذشته شاهد بودیم در ادبیات سیاسی آمریکا از جمله آقای «جو بایدن» کاندیدای مطرح مقابل رئیس جمهور فعلی آمریکا «ترامپ» مباحث برجام و بازگشت به آن مورد توجه قرار گرفته و راه برون رفت برای آنان بازگشت به برجام ذکر شد.
نویسنده این سطور قصد ندارد بر صحت و ارزش برجام صحه گذارد و اتفاقاً آن را مستحق نقد جدی می داند. چون از طرفی برای ایران منافع حداقلی و ناچیز در نظر گرفته شده بود و از طرفی هیچ ضمانت اجرای مناسبی برای پیگیری منافع ایران در نظر نگرفته بود. به قول یکی از نمایندگان محترم مجلس که فرموده بودند: «شما اگه این قرار داد را به همین بنگاه¬های روبروی بهارستان بدهید بهتر تنظیم می کنند و حداقل یک ضمانت اجرای مناسب در قرار داد ذکر می کنند!»
گذشته از این مباحث و نقد برجام باید بیان کرد؛ وجود یک قرار داد بد (که برای دو طرف بد باشد نه اینکه فقط برای ایران بد باشد!) بهتر است از هیچ قراردادی. برجام؛ در زمان و موقعیتی منعقد شد که آمریکا و کشورهای همراه او تمام وجوه بندهای آن را با شناخت کامل و محاسبه دقیق طراحی کردند به نحوی که منافع آنها خدشه دار نشود. طرف ایرانی نیز به هر ترتیبی موارد متعددی از برجام را یک طرفه به نفع طرف غربی رعایت نمود از سیمان ریختن در قلب راکتور اتمی تا بسیاری موارد دیگر... .
اما همین قرار داد یک طرفه از سوی رئیس جمهور آمریکا نادیده گرفته شد و به جای آن تحریم¬های سخت و چند لایه پیگیری شد. از طرف دیگر در جمهوری اسلامی راهبرد کاهش تعهدات و بازگشت به موقعیت هایی که به خاطر برجام از آنها عقب نشسته شده بود اتخاذ شد.
در ادامه همگان دیدند با وجود سوء مدیریت داخلی و فشار مضاعفی که مردم متحمل شدند به دلیل پتانسیل¬های بالای جمهوری اسلامی این تحریم ها نتوانستند آمریکایی¬ها را به اهدافشان برساند و ایران را پای مذاکره بیاورد. لذا به نظر می¬رسد برای آمریکایی¬ها تنها راه باقی مانده بازگشت به عقب است. جایی که پلی به نام برجام وجود دارد و آن¬ها را به منافعشان نزدیک می نماید.
حال در داخل کشور راهبرد ما در مقابل این برگشت عقب غربی ها چه می تواند باشد؟
آیا توبه آنها قابل قبول است؟
آیا امتیازاتی که برای طرف ایرانی می توانست در برجام رعایت شود و نشد قابل پیگیری نیست؟!
آیا می¬توان تحریم¬های سخت و چند لایه که زحمت زیادی بر اقتصاد ایران دارند را حذف نمود؟ آیا ...
