شاه محمدی می گوید: سال ۵۸ یا ۵۹ بود ؛ با شهید حسین بهرامی مجاور کوه چشمه علی ؛ در مدرسه راهنمایی شهید صادقی در فعالیت های فرهنگی مشارکت داشتیم ؛ خاطره خوبی از ایشان در ذهنم هست و تا امروز نتوانستم آن را فراموش کنم و آن اجرای دعای يَا دَائِمَ الْفَضْلِ عَلَى الْبَرِيَّةِ يَا بَاسِطَ الْيَدَيْنِ بِالْعَطِيَّةِ يَا صَاحِبَ الْمَوَاهِبِ السَّنِيَّةِ
«اى خدايى كه فضل و كرمت بر خلق دايم است و دو دست عطا و بخششت به جانب بندگان دراز است اى صاحب بخشش هاى بزرگ»
صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ خَيْرِ الْوَرَى سَجِيَّةً وَ اغْفِرْ لَنَا يَا ذَا الْعُلَى فِي هَذِهِ الْعَشِيَّةِ
«درود فرست بر محمد و آلش كه در اصل خلقت و فطرت بهترين خلقند اى خداى بلند مرتبه در همين شب گناه ما را ببخش »
چقدر زیبا می خواند ؛ لحن حسین بهرامی لحن مناجات بود و آکنده از عاطفه ؛ احساس وبیانش حالت فروتنی ؛ خاکساری و تواضع داشت و چه صوت جذابی داشت و جالب بعد از چند بار خواندن ؛ همه دانش آموزان با ایشان همخوانی می کردندوآنقدر این دعا زیبا ودلنشین است که بعضی اوقات در تنهایی آن را زمزمه می کنم .
