هم صلح و هم قیام امام حسن (ع) و امام حسین(ع)، با اهمیت و شایسته مقام والای ایشان است.

به مناسبت 26ربیع: صلح امام حسن(علیه السلام) با معاوية بن ابي سفيان (41 ق)
حجت الاسلام محمدی در شرح این مناسبت گفت:
پس از شهادت امام علي(علیه السلام) شيعيان كوفه با امام حسن مجتبي(علیه السلام) پسر ارشد آن حضرت بيعت كرده و او را به خلافت برگزيدند. امام، لشگري دوازده هزار نفري به رهبري قيس بن سعد به جنگ معاويه فرستاد و خود روانه ي مداين شد. هنوز بين سپاه امام و معاويه جنگي روي نداده بود كه شايعه ي كشته شدن قيس بن سعد، شيرازه ي سپاه حضرت را از هم گسيخت. در اين ميان، جمعي حتي سراپرده ي امام را نيز غارت كرده و يكي از آنان خنجري بر ران حضرت وارد نمود. با اين وضع، مسلّم شد كه با چنين مردمي به جنگ معاويه و لشكر منظم او رفتن صلاح نيست. بدين ترتيب، امام حسن با معاويه وارد مكاتبه و مذاكره گرديد و قرار بر اين شد كه امام از خلافت كناره گيري كند به شرط اين كه معاويه پس از خود، فرزندانش را به خلافت معين نكند، از امام علي(علیه السلام) به زشتي ياد ننمايد و ‌ امام حسن(علیه السلام) علي رغم ميل باطني، اين صلح را پذيرفت و پس از پنج ماه و نيم، از خلافت كناره گرفت و با اهل بيت خود عازم مدينه گرديد.
طیق سخن پيامبرصلي الله عليه وآله که فرمود: الحَسَنُ و الحُسَينُ إمامانِ قاما أو قَعَدا
یعنی «حسن و حسين علیهما السلام دو امامند؛ چه قيام كنند، و چه قيام نكنند» هر دو امام عزیز یک مأموریت الهی داشته اند که اگر بر فرض، امام حسن (ع) در سال 61 هجری و امام حسین (ع) در زمان برادر بزرگوارشان امامت را بر عهده داشتند عینا همان مأموریت انجام شده در زمان واقعی حضور مبارکشان را انجام می دادند.پس هر دو امام به خوبی و زیبایی، دین جدشان رسول الله (ص) را یاری کردند.لذا هم صلح و هم قیام این دو امام همام، با اهمیت و شایسته مقام والای ایشان است.