این روزها زمزمه های من ایرانم و تو عراقی، چه فراقی چه فراقی... به گوش می رسد و دلها را حسابی هوایی کرب و بلا می کند.
به گزارش خبرگزاری بسیج از قم، پیاده روی اربعین حسینی، با شکوه‌ترین حرکت عاشقانه محبان اهل بیت (ع) است.
عاشقان سیدالشهداء (ع) همه ساله در ایام اربعین شهادت جانسوزانه این امام همام و یاران باوفایش، برای ابراز عشق و علاقه و عرض ارادت، زیارت و بیاد قافله اهل بیت این حضرت و عمه سادات حضرت زینب کبری (س) از تمام نقاط جهان راهیِ کشور عراق و نقطه مرکزی عشق کربلای معلی می‌شوند.
عشق به اباعبدالله الحسین (ع) بی نظیر‌ترین عشق در وجود انسان‌ها است. محبت به این امام و همراهان شهیدش زیباترین و مطهرترین محبت موجود عالم بشریت است.
این عشق مرد و زن، پیر و جوان نمی‌شناسد. روستا و شهر و کشور نمی‌شناسد. حد و مرز ندارد. این عشق بین المللی است. این محبت و علاقه به بهترین بندگان خدای متعال، آغاز راه بندگی و نجات و سریع‌ترین مسیر رسیدن به رضایت الهی است.
برخی از عاشقان امسال نیز با همه‌ی شرایط و مسائل موجود همانند سال‌های گذشته در کاروان «کربلایی ها» جای گرفته اند؛ گوییا اسم آن‌ها را جزو زائران حرم عشق نوشته اند.
اما...
اما گروهی دیگر که تعداد شمارگان آن‌ها کم هم نیست، «جاماندگان قافله اربعین حسینی» نام گرفته اند.
آن‌هایی که شعله‌ی عشق به سید و سالار شهیدان و زیارت کربلای معلی در وجودشان پرنور‌تر از قبل شده است.
آن‌هایی که دانه‌های اشک چنان مروارید بر روی گونه هایشان می‌بارد.
آن‌هایی که دیده هایشان خیره به این حرکت عظیم و تصاویر ضریح و بارگاه ملکوتی امام غریبشان مانده است.
جاماندگانی که جای خالی خود را میان موکب ها، مشایه، کنار جاده‌ها و بین الحرمین به خوبی درک می‌کنند.
این دلدادگان حسینی از جهتی غبطه و حسرت می‌خورند و از جهتی دیگر حس مسئول‌تر شدن در وجودشان قوی‌تر می‌شود؛ مسئول‌تر شدن نسبت به اعمال خود که کدام افعال و رفتار و کردارشان باعث سلب این توفیق عظیم گشته است.
اما زمانی که این حسرت و افسوس جاماندن و آرزوی زیارت در اعماق وجود خویش تبدیل به حرکت می‌شود، مقدس می‌شود.
حرکت در راه حسین بن علی (ع)؛ حرکت به سمت هدف و آرمان مولای خویش.
این روزها زمزمه‌هایی که دلها را حسابی هوایی می‌کند، بسیار به گوش می‌رسد. همان جایی که ما دلباختگان و جاماندگان باخود می‌گوییم:
من ایرانم و تو عراقی، چه فراقی چه فراقی...
آری ما
نشسته ایم به سمت قبله، با دلی غرق در خون، رؤیای زیارت بهشت حسینی، آهی پر از حسرت، دیده‌ای مملوّ از اشک، دستی بروی سینه و لب به دعا گشوده ایم و آهسته می‌خوانیم:
اللهم ارزقنا زیارت الحسین (ع) فی الدنیا و شفاعة الحسین (ع) فی الآخرة
شاید
بهترین کلام برای پایان این دلنوشته یک «سلام» باشد!
به تو از دور سلام...
یک سلام جانسوزانه و لبریز از دلتنگی به آقا و ارباب خویش:
السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین علیه السلام و رحمة الله و برکاته.
مجتبی امیرفرزانه آلانق
۱۴۰۰/۰۷/۰۴ - ۱۹ صفر سال ۱۴۴۳ ه. ق.
انتهای پیام/
عاشقان سیدالشهداء (ع) همه ساله در ایام اربعین شهادت جانسوزانه این امام همام و یاران باوفایش، برای ابراز عشق و علاقه و عرض ارادت، زیارت و بیاد قافله اهل بیت این حضرت و عمه سادات حضرت زینب کبری (س) از تمام نقاط جهان راهیِ کشور عراق و نقطه مرکزی عشق کربلای معلی می‌شوند.
عشق به اباعبدالله الحسین (ع) بی نظیر‌ترین عشق در وجود انسان‌ها است. محبت به این امام و همراهان شهیدش زیباترین و مطهرترین محبت موجود عالم بشریت است.
این عشق مرد و زن، پیر و جوان نمی‌شناسد. روستا و شهر و کشور نمی‌شناسد. حد و مرز ندارد. این عشق بین المللی است. این محبت و علاقه به بهترین بندگان خدای متعال، آغاز راه بندگی و نجات و سریع‌ترین مسیر رسیدن به رضایت الهی است.
برخی از عاشقان امسال نیز با همه‌ی شرایط و مسائل موجود همانند سال‌های گذشته در کاروان «کربلایی ها» جای گرفته اند؛ گوییا اسم آن‌ها را جزو زائران حرم عشق نوشته اند.
اما...
اما گروهی دیگر که تعداد شمارگان آن‌ها کم هم نیست، «جاماندگان قافله اربعین حسینی» نام گرفته اند.
آن‌هایی که شعله‌ی عشق به سید و سالار شهیدان و زیارت کربلای معلی در وجودشان پرنور‌تر از قبل شده است.
آن‌هایی که دانه‌های اشک چنان مروارید بر روی گونه هایشان می‌بارد.
آن‌هایی که دیده هایشان خیره به این حرکت عظیم و تصاویر ضریح و بارگاه ملکوتی امام غریبشان مانده است.
جاماندگانی که جای خالی خود را میان موکب ها، مشایه، کنار جاده‌ها و بین الحرمین به خوبی درک می‌کنند.
این دلدادگان حسینی از جهتی غبطه و حسرت می‌خورند و از جهتی دیگر حس مسئول‌تر شدن در وجودشان قوی‌تر می‌شود؛ مسئول‌تر شدن نسبت به اعمال خود که کدام افعال و رفتار و کردارشان باعث سلب این توفیق عظیم گشته است.
اما زمانی که این حسرت و افسوس جاماندن و آرزوی زیارت در اعماق وجود خویش تبدیل به حرکت می‌شود، مقدس می‌شود.
حرکت در راه حسین بن علی (ع)؛ حرکت به سمت هدف و آرمان مولای خویش.
این روزها زمزمه‌هایی که دلها را حسابی هوایی می‌کند، بسیار به گوش می‌رسد. همان جایی که ما دلباختگان و جاماندگان باخود می‌گوییم:
من ایرانم و تو عراقی، چه فراقی چه فراقی...
آری ما
نشسته ایم به سمت قبله، با دلی غرق در خون، رؤیای زیارت بهشت حسینی، آهی پر از حسرت، دیده‌ای مملوّ از اشک، دستی بروی سینه و لب به دعا گشوده ایم و آهسته می‌خوانیم:
اللهم ارزقنا زیارت الحسین (ع) فی الدنیا و شفاعة الحسین (ع) فی الآخرة
شاید
بهترین کلام برای پایان این دلنوشته یک «سلام» باشد!
به تو از دور سلام...
یک سلام جانسوزانه و لبریز از دلتنگی به آقا و ارباب خویش:
السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین علیه السلام و رحمة الله و برکاته.
مجتبی امیرفرزانه آلانق
۱۴۰۰/۰۷/۰۴ - ۱۹ صفر سال ۱۴۴۳ ه. ق.
انتهای پیام/
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۰
پر بیننده ها
آخرین اخبار
