به گزارش خبرگزاری بسیج از مازندران، علی ابراهیمی گتابی-گم شده بودم در هیاهوی این شهر، دنبال خودم می‌گشتم و پیدایش نمی‌کردم. خسته‌تر از آن بودم که ببینم جانم زیر آوار این شهر دنیا زده بماند و من هم بشوم تماشاچی. دنبال کُنجی بودم، گوشه که بتوانم یک دل سیر از تمام نگفته‌های این دنیا و مافیهایش که هر روز مثل آوار بر سرم خراب می‌شود، بگویم و به دنبال مرهمی باشم بر این زخم ناسور جاماندگی.
من درون کوچه‌های نمور این شهر و این دیوار‌هایی که رخت عزا به تن کردند، و درختانی که سر در آسمان سوگ حضرت عشق فرو بردند، به دنبال نشانه‌ای، به دنبال شرح غم عاشقی برای حضرت ارباب بودم و شبانه وقتی که هلال نازک ماه غبار عزای خون خدا به خود گرفته بود، سر بر پنچره فاصله، به تقدیر چشم انتظاری ،باران می شدم که آرام و بی صدا بر شیشه تنهایی ام می بارید.
اما دلم گواهی میداد که این پنجره باز می شود و خبری از کبوتران خونین بال حرم می‌رسد و من در هیئتی که یاران باوفای حضرت سیدالشهدا (ع) شهر به شهر، محله به محله و کوچه به کوچه به پا خواهند کردند سینه میزنم به شرط لیاقت به شرط آنکه ته مانده دلم گوشه چشمی به کرامت ابالاحرار داشته باشد،که نشانی از مظلومیت حضرت مادر پهلو شکسته دارد.
روز مبادا رسید. چشم انتظاری ها تمام شد.گواهی دل تصدیق شد و زمانی که کاروان آل الله پا در سرزمین بلا گذاشتند، کبوتران خونین بال حرم هم خود را رساندند و با قافله سالار شهدا همراه شدند. و من هجران زده، پیشانی بر بال‌های شکسته مدافعانی که پرستووار از این شهر و از این دیار هجرت کردند تا خود را فدایی عمه سادات کنند، جز اشک جز آنکه باران دلتنگی برروی پیکرهای خسته شان بریزم چیزی نداشتم.
آسمان چشمانم می‌بارید تا خودم را یک بار دیگر در بین این قطرات پیدا کنم، تا این دل را از هرچه تعلق بشویم،تا فاصله‌ها را کم کنم، تا شاید نرسیده به عاشورا دعوت نامه‌ای از غریب به این جامانده برسد. در کنار پیکرهای بی سر شهدا تنها یک شش گوشه برای دلم خودم می سازم و گرم عزاداری می شوم . برای این گمشده در هیاهوی شهر آرام گرفتن در کنار پیکرهای مطهر همان کُنجی است که به دنبالش بودم.پیکرهایی که در سرزمین تب دار کربلای شام ماندند و جز تیغ تیز آفتاب ،سایه بانی نداشتند.
قرار بود میزبان شان باشم،اما انگار مهمان بودم و آنها میزبان.در اولین نگاه در اولین دیدار در اولین مهمانی،همه آنچه که باید میگفتم،از یادم رفت ،حتی گمشدگی ام و آواری که از دنیا بر سرم مانده! آنگار که آمده بودند بار سنگین مافیهای دنیا را از روی دوش خسته ام بردارند،آمده بودند تا چشم های تارم را به روی پنجره های دنیا زده ببندند و دری به سمت نور برایم باز کنند. انگار آمده بودند تا مرا دوباره مهمان کنند و گرد و غبار فاصله را از روی دلم پاک کنند، انگار آمده بودند تا دستم را بگیرند و یک بار دیگر پاهای زمین خورده از غم دنیا را از زمین بلند کنند.
قرار بود با دیدنشان شرح فاصله را ،روایت دلتنگی را ، غم و گلایه های زمانه را به زبان بیاورم اما مگر جز اشک می شد حرفی زد.اینجا حرف دل را فقط اشک می زند .مثل کبوتری که با بال های خیس در آسمان بارانی پرواز میکند، دور تابوت های شهدا دور ضریحی که به رنگ پرچم سه رنگ است و روی آن الله نقش بسته، طواف می کردم و جانم را با چشمه جوشان اشکی که از عمق جانم فوران کرده بود، می شستم.
هئیتی که شهدای مدافع حرم بپا کردند ،و من سرگشته را به مهمانی آن بردند، جز غبطه بر این جاماندگی،جز گریه بر غربت و مظلومیت آل الله نصیبم نشد. جز آنکه بنشینم به پای مرام و مروت شان،به پای معرفت و محبت شان ، به پای عشق و دلدادگی شان به ارباب بی کفن،که دست مردانه به سیدالشهدا (ع) دادند و پای حرف شان ماندند تا برای خدا و به خاطر خدا و در راه خدا خود را فدا کنند، جز آه حرفی نبود که بزنم.آهی که اسم خداست و هر بار با موج اشک، بر دلم جاری می شد.
سر روی پیکرهای مطهر گذاشتم و دستم را به تابوت ها گرده زدم وچشمانم را بستم ، تا یک باردیگر رسم عاشقی را مشق کنم. اینجا دیگر سکوت بود و گوش دل مشتاق شنیدن یک صدا از شهدا که بگویند از سفرنامه شام، بگویند از صحرای بلا، بگویند چه دیدند که عاشقانه دل از هرچه که رنگ تعلق به خود بگیرد، آزاد کردند، پریدند ، رفتند و در کرب و بلای حسین(ع) تا ابد ماندگار شدند.
در هیاهوی سکوت اشک،در شور و حال این مهمانی،در میان باران های بی امانی که یک ریز و بی صدا از آسمان چشمانم می بارید،صدای الله اکبر اذان ظهر زیر شانه هایم را گرفت و بلندم کرد.از اشک وضوساختم و ایستادم به نماز. اقتدا کردم به استخوان هایی که عطر ناب بهشت میدهند،به پیکرهای مطهر بی سر که به تو می گویند اگر اول وقت در نماز عاشقی به خدای حسین(ع) لبیک بگویی،خود را پیدا میکنی که راز پیدا شدن و رهایی از گمشدگی در هیاهوی این زمانه،اول وقت سرقرار حاضر شدن است.
انتهای پیام/
