حجت الاسلام دعایی که شش دوره نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی بود، از هیچ دوره ای حقوق نمایندگی از مجلس دریافت نکرد و زندگی طلبه ای را می گذراند او از سال ۵۹ تا خرداد 1401 که از دنیا رفت، مدیر مسئولی روزنامه اطلاعات را بر عهده داشت.
یکی از بچه های روزنامه اطلاعات خاطره ای از یکی از راننده های حاج آقا دعایی تعریف کرد که بسیار جالب و آموزنده است و می تواند سرمشق و الگوی بسیاری از مدیران و مسئولان باشد.
ماجرا از این قرار بود که یکی از راننده های حاج آقا دعایی تعریف می کرد: یک روز وقتی از جلسه ای برمی گشتیم، وقتی به اداره رسیدیم، حاج آقا به من گفت بیا دفتر . وقتی وارد دفتر حاج آقا شدیم، ایشان به من گفت: برو بنشین پشت میز من! من که از این کار حاج آقا متعجب شده بودم ؛ ابتدا فکر کردم ایشان می خواهد من را امتحان کند و یا می خواهد سر به سر من بگذارد . گفتم: حاج آقا نفرمائید! ما جسارت نمی کنیم . اما وقتی اصرار و جدیت حاج آقا دعایی را دیدم به ناچار رفتم و پشت میز دفتر ایشان نشستم.
سپس حاج اقا به من گفت: تلفن را بردار و زنگ بزن رستوران اداره بگو دو تا فنجان قهوه بیاورند . من مردد مانده بودم که چه در سر حاج آقا میگذرد که اینطوری با من شوخی می کند. به ناچار گوشی تلفن را برداشتم و زنگ زدم به رستوران و گفتم بی زحمت دو تا فنجان قهوه برای دفتر حاج آقا بفرستید. چند دقیقه بعد یکی از بچه های خدماتی رستوران با سینی قهوه وارد دفتر حاج آقا شد.
بعد از اینکه قهوه را صرف کردیم، آقای دعایی رو به من کرد و گفت: قدرت چیز خوبیه نه؟! عرض کردم این چه فرمایشی است حاج آقا؟ همه شما را به ساده زیستن و بی آلایش بودن و خاکی و مردمی بودن می شناسند. سپس حاج آقا گفتند: چه من و چه هر شخص دیگری وقتی پشت این میز بنشیند، مدیر و رئیس است و هر دستوری بدهد پرسنل مجبورند اطاعت کنند. دعا کن حب ریاست و میز و منصب ما را نگیرد. دعا کن خادم مردم باشیم و از مسیر عدالت و انصاف خارج نشویم.
علی اشرف خانلری
