لحظه استجابت دعا در شلمچه است

خبرگزاری بسیج، همین که پایم را بر زمین شلمچه گذاشتم، انگار که قلبم در کربلا می تپد و هر لحظه تپشش بیشتر و بیشتر می شود. اشتباهی در کار نبود واقعا کربلای ایران بود، کربلایی که باید بر هر جای جای آن سجده کرد.

جناب راوی (آقای رضا پور) فرمودند: در اینجا همه موقع ورود به خاک شلمچه عجله می کنند ولی هنگام خروج آرام آرام پای از خاک برمی دارند.
با خودم نجوا کردم: چگونه می شود!!
این سرزمین هم مثل سرزمین های دیگر!
چه فرقی است بین این ها؟
چرا واقعا این قدر از حالات معنوی اینجا تعریف می کنند؟؟
فقط در این محل جنگ نشده است که!!!!
آرام آرام داشتم با پای برهنه بر سرزمین مقدسی پای می نهادم و گوش جان سپرده بودم به سخنان راوی راهیان نور، با هر قدمی که بر روی خاک ها می نهادم سخنان راوی را با عمق وجودم حس می کردم.
مگر می شد درک کرد در هر وجب به وجب اینجا چه خاطره هایی نهفته است ؟
بعد از برپایی نماز شام بر روی زمین نشستیم و به سخنان دلنشین راویان گوش دادیم.
وقتی که راویان از لحظه های شهادت همرزمانشان سخن می گفتند واقعا حس می کردم که لحظه استجابت دعا در اینجا است و هر کس حاجتی داشته باشد قطعا برآورده می شود.
من هم مثل بقیه دوستانم دعا کردم که من هم پاک از دنیا بروم .
می شود من هم به اجر شهید از دنیا بروم؟؟؟
می شود همچون شهدا زندگی کنم؟؟؟
برایم غیر ممکن هست چنین آرزو های دور دستی ...
نا خوداگاه قطره های شبنم بر صورتم جاری می شوند.
تپه های خاکی مرا به سوی خود می خوانند.
همین که بر روی آن خاک ها می نشیم و مشتی خاک را به قلب بی قرارم نزدیک می کنم، قلب بی قرارم آرام می گیرد، دوست دارم تا ابد بر روی آن خاک ها و با همان حس و حال باشم، حسی که نه می شود توصیف کرد و نه تکرار.
وقت رفتن فرا رسیده و با چشمان اشک آلود و با سبکبالی همراه دوستانم راهی می شوم، پاهایم در راه رفتن همراهی نمی کنند، دلم را بر روی تپه ها جای می گذارم و مطمئنم که شهیدان نظاره گر این صحنه اند.
یاد سخن راوی هنگام ورود افتادم ....
کاش می شد می ماندم
کاش می شد هیچ وقت نمی رفتیم
کاش من هم شهید می شدم و ...

فاطمه بدلی از مدرسه صدرای ولایت