خبرگزاری بسیج: مساله حب معصومین و واصالت آن در نگاه دینی موضوعی است که برآیند آن در تعالیم اوصیایی تا حدی معرفی شده که به معیار ایمان و کفر بدل گشته است. این مساله در کلام از معصومین متجلی است تا جایی که در مصادر اصیل روایی شیعه به مفهومی مانند «حبنا ایمان و بغضنا کفر» اشاره شده و این نشانگر آن است که در عالم حقیقت تکوین، اساس پیروی از حق یا باطل بر حب اولیاء حق و اولیاء باطل نهاده شده است. امام حسین علیه السلام در این فلسفه الهی تاریخی از جایگاهی بلند برخوردار است تاجایی که نمود آن را می توان در گرایش همه اقشار و افکار به بزرگداشت شأن سیدالشهدا در رثای این کشته حق و عدالت به وضوح مشاهده کرد. متن ذیل گفتاری از حجت الاسلام و المسلمین استاد سید محمد مهدی میرباقری درباره درجات والای حب و در نتیجه قرب ولی خدا در اصحاب سیدالشهدا و جایگاه این مقام الهی است.
مسأله اصلی در سبکبالی و عدم تعلق به دنیا، عدم تأمین نیازها و رها گذاشتن آن ها نیست، بلکه مسأله این است که ما به غیر خدا نیاز نداریم ولی شیطان برای انسان توهم نیازهای دیگر را ایجاد می کند. کسانی که از همراهی با سید الشهداء جا مانده اند به این توهم دچار شدند.
قرآن در توضیح بیماری «سنگینی و عدم سبکبالی» می فرماید: «أ رضیتم بالحیاه الدنیا» آیا به حیات دنیا راضی شدید؟ کسی که تعلق به دنیا دارد دیر همراه می شود و وقتی همراه می شود، دنبال بهانه است تا فرار کند.
وقتی امام حسین علیه السلام شب عاشورا به اصحاب فرمودند: «بروید!»؛ زهیر عرض کرد: «اگر همه دنیا، عیش جاودانه هم باشد، ما همراهی با شما را با آن معاوضه نمی کنیم.» یعنی اصحاب سید الشهداء، بزرگ تر از دنیا می شوند و به همین دلیل در اجابت اولیای خدا سریعند . ضحاک که در ظاهر به قافله امام حسین پیوسته بود، ظهر عاشورا که دیگر امید پیروزی را تمام شده می بیند، اجازه می گیرد و می رود، چون او هنوز در این دنیا امیدها و آرزوهای دست نایافته ای دارد. باید دو واقعیت را نسبت به دنیا دریافت. یکی «کم بودن دنیا» و دیگری « مصائب و رنج های دنیا» است. یعنی باید دنیا و لذت های آن را با نگاه جامع، مشاهده کرد.
آن چه اصحاب عاشورا به آن رسیدند، حب امام حسین بود. این محبت، بزرگ ترین نعمت خدای متعال است که اگر کسی از آن برخوردار شد، همه درهای بهشت به روی او باز می شود. با این نعمت نه تنها، انسان راحت از سر سفره دنیا بلند می شود است که با این حقیقت، انسان حتی از بهشت هم بزرگ تر می شود و بهشت او، بهشت قرب ولی خدا خواهد شد. بهشت اصحاب امام حسین علیه السلام نیز، تنها بهشت قرب به ایشان بود، نه چیز دیگر. فلذا است که سید الشهداء به یکی از اصحاب می فرمایند: «انت امامی فی الجنه»؛ که این مقام فوق العاده ای است.
