معلم هایی که با هم پرکشیدند

همرزم و همراه شهید:

آنها رفتند و من جاماندم

حسن رابعی هم رزم و خواهرزاده شهید که تا لحظه شهادت با شهدا در یک سنگر بود خاطرات زیادی از شهدا دارد و می گوید: «علیرضا وقتی قرار شد از پایگاه ابوذر اعزام شود آمد و شانه های مرا گرفت و گفت: دیگر تمام شد. اعزام شدیم. از خوشحالی تمام پسته هایی را که خانواده در ساکش گذاشته بودند بین بچه ها پخش کرد. وقتی از مرخصی برگشتیم به من گفت بیا قولی به یکدیگر بدهیم. گفتم چه قولی؟ گفت قول بدهیم هر کدام از ما شهید شدیم، دیگری از خانواده شهید مراقبت کند. من سعی کردم حرف او را جدی نگیرم. اما همین جمله را باز در سنگر  پیش شهیدان صادقی و رحمانی  هم گفت. بالاخره به هم قول دادیم. آنها رفت و من ماندم...»

بغض گلویش را می فشرد. با اندوه و ناراحتی ادامه می دهد: «ما 6 نفر با هم روی توپ 23 میلیمتری پدافند هوایی بودیم. پشت پتروشیمی بصره  نزدیک دریاچه ماهی در حال جابجایی توپ به نقطه دیگری بودیم که صدای هواپیمای دشمن که هر لحظه به ما نزدیک می شد را شنیدیم و در یک لحظه همه جا را آتش و دود فرا گرفت. هر کدام به نقطه ای پرتاپ شده بودیم. ماشین و توپ در آتش می سوخت. لحظه ای به خودم آمدم و اطرافم را بررسی کردم ولی متاسفانه همه دوستانم از جمله علیرضا رابعی، سلیمان صادقی و محمد تقی رحمانی به شهادت رسیده بودند و تقدیر این بود که از آن جمع من زنده بمانم.»

معلم شهيد  محمد تقي رحماني

تاریخ و محل تولد: 1335، تهران

تاريخ  و محل شهادت: 30/10/1365شلمچه  عملیات كربلاي  5

سمت و محل خدمت : معاون دبستان شهید هيدخ

چگونگي شهادت : برخورد ترکش راکت هواپیمای دشمن

مسئوليت در جبهه : مسئول توپ پدافند ضد هوائي

مزار: گلزار شهداي بهشت زهرا(س)- قطعه 29-رديف0 4-شماره 3

 شهید محمد تقی رحمانی در یکی از روستاهای آوج از توابع همدان به دنیا آمد. پس از چند سال با خانواده به تهران آمد و مدارج تحصیلی  را تا دیپلم در رشته ادبیات فارسی ادامه داد و پس از آن عازم خدمت سربازی شد. این ایام مصادف با پایان حکومت پهلوی و آغاز تظاهرات مردمی بود و او همواره در نهضت اسلامی و انقلابی حتی در دوران سربازی حضور داشت تا انقلاب به پیروزی رسید. همان موقع اعلام شد که مناطق محروم به معلم نیاز دارند و لذا به شغل معلمی روی آورد و به روستایی دور افتاده در شهرستان همدان رفت و پس از مدتی به تهران و منطقه ما منتقل شد و آخرین سمتش معاون و آموزگار مدرسه شهید هیدخ بود که در سرنوشت و 3 نوبت حدود هزار دانش آموز را تربیت می کرد.

مادر شهید:

فرزندانش را به خدا سپرد و رفت

زرین تاج ملک محمدی مادر شهید درباره فرزندش می گوید: «محمد قصد رفتن داشت و با همه خداحافظی کرده بود. دلشوره عجیبی داشتم و به مزاح گفتم خدا کنه بلیط گیرتون نیاد و به خونه برگردید. محمد که از دعای من دلگیر شده بود گفت: "مادر، چرا این حرف رو میزنی؟" من گفتم : "تو4 تا بچه قد و نیم قد داری. اگر بلایی سرت بیاد چه کار کنم؟" در جوابم گفت: "تنها من نیستم که این شرایط رو دارم. خیلی از رزمنده ها زن و بچه دارند. تو هم نگران نباش و به خدا توکل کن. من هم اونها رو به خدا می سپارم." مادر شهید نفسی تازه می کند و می گوید: «روزهای آخر حالت خاصی داشت. چهره اش نورانی بود. به او گفتم چقدر زیبا شده ای. به شوخی گفت: مگر زشت بودم مادر؟»

خواهر شهید:

تدریس در مدارس روستایی

برادرم در روستا که درس می داد، هر روز حدود 4 ساعت راه خاکی را برای رسیدن به روستا طی می کرد و عاشق خدمت به بچه های محروم بود. خدیجه رحمانی خواهر شهید به این موضوع اشاره کرده و می گوید: «پس از شهادتش دفتر خاطراتش را خواندم. در بخشی از آن به گرفتار شدن خودش در بارش برف سنگین و در محاصره گرگ ها قرار گرفتنش اشاره کرده بود که به لطف خدا و کمک اهالی نجات یافته بود. در مدرسه شهید هیدخ 3 نوبته فعالیت می کرد و به جز نقش معلمی، کارهای تاسیساتی، برق کاری، بنایی و... را هم بدون هیچ گونه چشمداشتی انجام می داد. هنوز لحظه آخرین وداع و صدای پوتین های  او را که از پیچ کوچه مان گذشت خوب به یاد دارم.»

همسر شهید هم خاطره از شهید در ذهنش دارد و می گوید: «همسرم وقتی به مرخصی می آمد، پسرش محمدعلی را که یکساله بود در آغوش می گرفت و زیر لب با او حرف می زد. نگاه های عجیبی به بچه ها می کرد و انگار در دلش با آنها و آغوش گرفتن های بچه هاش خداحافظی می کرد. زمانی که برای همیشه قصد رفتن کرد، سمیه بزرگترین دخترمان 6 سال بیشتر نداشت. سمیه،ثریاو سولماز و محمدعلی یادگارهای او هستند.  وقتی همراه دوستانش، شهید سلیمان صادقی و شهید علیرضا رابعی به جبهه رفت، هر سه آنها خواب عجیبی دیده بودند که تعبیر یکسانی داشت. به همین خاطر، یک هفته به مرخصی آمدند و با همه وداع کردند. وداعی که همیشه در یادمان زنده است.»

وصیت نامه شهید محمد تقی رحمانی

با سلام به امام امت جهان اسلام ، امام زمان(عج) و نايب بر حقش

با سلام بر شهيدان راه خدا كه صادقانه جان خويش را جهت حفظ اسلام، دين ، قرآن و ميهن خويش از دست داده‌اند نه براي هميشه بلكه فقط از اين دنيا، زيرا كه در آن دنيا خودشان و در اين دنيا يادشان زنده است. باري پدر عزيزم و مادر مهربانم، خواهران و برادر من، اولا اميدوارم كه انشااللّه همه شما در پناه خداوند و امام زمان(عج) صحيح و سالم بوده و هيچ گونه ناراحتي نداشته باشيد و حتي از دوري اين حقير هم ناراحت نباشيد. زيرا راه من راه خداست و دوري در راه خدا نگراني و ناراحتي ندارد. از قول بنده به همه اهل هيئت سلام برسانيد و بگوئيد كه دعاي توسل فراموش نشود و كليه رزمندگان اسلام و امام امت را دعا كنند . پدر و مادرم نگذاريد بچه ها دلشان تنگ شود، خود شما هم بي تابي نكنيد. از اطرافيان طلب حلاليت كنيد، من همه را حلال كردم. از پدر عزيزم مي‌خواهم مراقب تربيت بچه ها و نگهدار همسرم و مادرم باشد . مخصوصا مادر جان از تو خواهش مي‌كنم گريه نكن و دشمن را شاد نكنيد و مقاوم باشيد.

محمد تقی رحمانی والسلام

معلم شهيد علي رضا رابعي 

تاریخ  و محل تولد: 1338تهران

تاريخ و محل شهادت : 30/10/1365، شلمچه كربلاي 5

سمت و محل خدمت : مدير مدارس شهيد سالاری و انقلاب اسلامی(مدرسه شهید رابعی کنونی)

نحوه شهادت: برخورد ترکش راکت هواپیمای دشمن

مسئوليت در جبهه : رزمنده پدافند هوایی

زيارتگاه : گلزار شهداي بهشت زهرا(س)- قطعه 53-رديف0 4-شماره 3

همسر شهید:

در سلام کردن به دانش آموزان پیشی می گرفت

شهید رابعی در سال 1361 ازدواج کرده  و ثمره این ازدواج 2 فرزند به نام های زینب و محمد است. خانم رحیمی همسر  شهید که خود نیز فرهنگی است می گوید: « اخلاق او در خانه بسیار خوب بود و احترام ویژه ای به پدر و مادرش می گذاشت. روحیه ای آرام داشت و زیاد سخن نمی گفت. در روزهای آخر مهربانتر هم شده بود. ما بعد از شهادتش او را بیشتر شناختیم. چون در منزل معمولا گزارشی از کارهایش نمی داد. وقتی بعد از شهادتش از زبان اولیاء دانش آموزان و معلمان در مدرسه فهمیدیم که چه فعالیت هایی انجام می داده به او غبطه می خوردیم. او با وجود حجم کاری زیاد، هیچوقت از خانه و خانواده غافل نبود. همیشه در برنامه های روزانه خود ساعتی را به خانواده اختصاص می داد به گونه ای که در این ساعات تمام خستگی هایمان برطرف می شد. با بچه ها در منزل بازی می کرد.»

او خاطره ای از زبان پدر همسرش که مرحوم شده است تعریف می کند ومی گوید: «علی رضا قصد کرده بود پیش از شروع جنگ به سربازی برود. پدر همسرم به او گفت: "تو تنها پسر مایی. من هم که سن و سالی از من گذشته. بیا و منصرف شو. برایت کفالت گرفته ام." هر چه اصرار کرد قبول نکرد.علی رضا می گفت: "پدر من، سربازی وظیفه شرعی و عبادی منه. باید بعضی از فنون را یاد بگیرم و برای انقلاب آنها را به کار گیرم. بعد از خدمت سربازی به دنبال شغل مناسبی بود. پدر مرحومش چند شغل پر درآمد به او  پیشنهاد داد ولی هیچکدام را نپذیرفت و می گفت: "پدر جان، من باید شغلی داشته باشم که بتوانم بیشتر به مردم خدمت کنم و فکر می کنم بهترین شغل همان شغل معلمی است که شغل انبیاء است. اگر چه درآمدش کم است اما  معنویت اش بیشتر است. آن هم در جهت تربیت فرزندان آینده اسلام. خلاصه 2 سال در روستایی به نام مرادآباد همراه با دوستش مشغول خدمت شد. لذت درس دادن به کودکان محروم روستا تمام سختی های راه طولانی را از یادش برده بود. تا اینکه از سوی آموزش و پرورش او رابه عنوان مدیر دبستان شهید سالاری انتخاب کردند. علی رضا هیچ وقت به عنوان مدیر خود را بالاتر از دیگران نمی دانست. به دانش آموزانش احترام می گذاشت حتی در سلام کردن به آنها پیشی می گرفت و به مشکلاتشان رسیدگی می کرد.»

وصیت نامه شهید علیرضا رابعی:

سلام بر امام امت خميني بت شكن و امت شهيد پرور و ايثارگرمان و سلام بر شهداي راه حق كه دين خود را به اسلام و انقلاب اسلامي ادا كردند و به عهدي كه با خداي خويش بسته بودند وفا كردند و به لقايش شتافتند. امروز روز امتحان است امتحان گيرنده خداست و امتحان دهنده بندگان خدايند و موضوع امتحان ايثار و از خود گذشتگي است .

صحبتی با پدر و مادر عزیزم دارم باید بگویم آنطور که باید و شاید من فرزند خوبی برای شما نبودم و نتوانستم رضایت کامل شما را بدست بیاورم. خواهشی که از شما دارم این است که در شهادتم طاقت را از دست ندهید و بدانید که این جان مال خدا بوده و فقط چند روزی به امانت نزد شما قرار گرفته بود. و حالا خداوند امانت را از شما باز ستانده است. خوشحال باشید امانت دار خوبی بودید. آنوقت که خدا او را طلب کرد به صاحب اصلیش باز گرداندید. به خاطر همه چیز مرا ببخشید و حلال کنید و از من راضی باشید.

صحبتی با خانواده ام دارم شما نیز باید حضرت فاطمه را به عنوان الگو و رهبر خود انتخاب کنید. متقی و پارسا باش و بدان که مسئولیت خطیری به عهده شماست و آن تربیت اسلامی فرزندانت می باشد. که باید خیلی در این رابطه تشویش داشته باشید. پسرم محمد تو نیز باید در آینده با شرافت و صداقت زندگی کنی و هر جا که صدای مظلومی را شنیدی به آن ندا لبیک گو و به یاریش بشتاب که مرگ سرخ به از ننگ سیاه می باشد. امام زمان خود را کامل بشناس و از او پیروی کن و مطمئن باش که پیروزی.

دخترم زینب، عفت و پاکدامنی را سرلوحه تمام امور خود قرار ده و هیچ گاه از یاد خدا غافل مشو که فقط یاد اوست که به دل ها طراوت می بخشد. و در پایان ای خدای بزرگ از این که مرگ مرا انشاءالله شهادت در راه خود قرار دادی و عنایت و لطف را بر من تمام کردی و این بنده عاصی را به درگاهت راه دادی تو را شکر می کنم.

شکرلله شکرلله شکرلله و السلام

معلم شهيد سليمان صادقي

تاریخ  و محل تولد: 1336 شهرستان ميانه

تاريخ و محل شهادت: 30/10/1365 شلمچه عملیات کربلای 5

سمت و محل خدمت : مربي امور تربيتي دبستان  شهيد هيدخ

نحوه شهادت: برخورد ترکش راکت هواپیمای دشمن

مسئوليت در جبهه: رزمنده پدافند هوایی

زيارتگاه: گلزار شهداي بهشت زهرا(س)، قطعه 29

شهید سلیمان صادقی در یکی از روستاهای میانه در خانواده ای فرهنگی متولد شد. پدرش شهباز و مادرش نجمه نسبت به تربیت او و برادر و 3 خواهرش حساس بودند. پدر و برادرش هم در روستاهای میانه معلم بودند. او پس از تحصیلات دوره راهنمایی به تهران آمد و بعد از اخذ مدرک دیپلم به خدمت در آموزش و پرورش منطقه  ما مشغول به کار شد. سال های اول پیروزی انقلاب بود و با توجه به وضعیت فرهنگی مدارس، نهاد امور تربیتی توسط شهیدان رجایی و باهنر تازه تاسیس شده بود. او هم یکی از کسانی بود که با پذیرش سمت مربی امور تربیتی وارد سنگر مدرسه شد. دبستان پر جمعیت و 3 نوبته شهید هیدخ در محله نعمت آباد در هر نوبت حدود یک هزار دانش آموز در آن تربیت می شدند محل خدمت او بود. در همان سال ها بود که ازدواج کرد که ثمره آن یک فرزند پسر و یک دختر بود.

همسر شهید:

فکر و ذکرش بچه های مدرسه بود

پدر و مادر شهید در سال های اخیر به دیار باقی شتافتند.  مریم صادقی همسر شهید درباره او می گوید: «در هنگام شهادت او پسرمان 5 سال و دخترمان 2 ماه بیشتر نداشتند. با اینکه عاشق بچه هایش بود اما احساس  تکلیف شرعی او را از محیط آرام شهر و خانواده به کربلای ایران،شلمچه آورد. او به همراه چند نفر از دوستان و همکاران صمیمی اش از جمله شهید محمدتقی رحمانی و شهید علیرضا رابعی در یک گروه چند نفری به جبهه اعزام شدند و مسولیت هدایت و عملیات یک توپ ضد هوایی را بر عهده داشتند تا اینکه در یکی از عملیات های جابجایی، در نبرد با هواپیماه های دشمن که به صورت گروهی منطقه را بمباران می کردند مورد هدف راکت یکی از هواپیماه های عراقی قرار گرفتند و غریبانه به شهادت رسیدند. »

 او ادامه می دهد: «سلیمان صادقی خیلی آرام و کم حرف بود. در محل زندگی و میان همکاران فرهنگی اش هم به صبور و آرام بودنش معروف شده بود. فکر و ذکرش بچه های مدرسه بود.دغدغه اش تربیت نوجوانان پسری بود که در محله های حاشیه ای شهر زندگی می کردند و دوست داشت هر کاری که از دستش بر می آید برای آنها انجام بدهد.»

گزیده ای از وصیت نامه شهید سلیمان صادقی:

با درود و سلام به يگانه منجي عالم بشریت و نايب بر حقش، حضرت امام خميني(ره)  و شهيدان به خون خفته انقلاب و جنگ و رزمندگان سلحشور اسلام ، كه با خون خود و فداكاريشان اين انقلاب را بيمه كردند. شهادت فوز عظيمي است كه هر انساني به فرعون درون خودش غلبه كند و ارزش هاي معنوي‌اش بر مادي‌اش غلبه كرده و تمام زرق و برق دنيوي را از خود دور كند ، آن موقع است كه به سوي ملكوت اعلي مي‌پيوندد . من تنها آرزويم اين بود يك روز به نداي امام كه ياوران مستضعفان و قلب تپنده امت اسلام است لبيك گويم تا كوچكترين سهمي در اين انقلاب داشته باشيم و تنها آرزويم اين بود كه خداوند مرا در راه اسلام و جهاد با نفس و جهاد با كفر از دنيا ببرد.

پدر و مادر گرامی ام، من بنا به دستور اسلام و قرآن این راه خوشبختی و اخروی را انتخاب کردم و قدم به این دیار عاشقان گذاشته ام. پدر و مادر عزیزم و خواهران و برادر عزیزم! اگر در شهادت نصیب من شد، زیاد بی تابی نکنید و مقاوم و استوار باشید که گریه زیاد شهادت رزمنده، دشمن را خوشحال می کند. انشاالله بعد از من محمد را محمدوار تربیت کنید و بعد از پدرش راه پدرش را انتخاب کنید و دخترم مریم را زینب وار تربیت کنید که همچون زینب قهرمان کربلا باشد. پدر عزیزم که وصی من می باشی، به وصیت های من از لحاظ الهی و شرعی که خودتان آگاه هستید عمل کنید و در ضمن پدر عزیز اگر شهادت نصیب من شد فرزند خودت را حلال کن و همچنین مادرم که در تربیت فرزندانتان خیلی تلاش کردید و من از شما خیلی طلب عذر دارم...

شهيدان رهرو صحراي عشقند                          چو مجنون واله ليلاي عشقند

اگر آرام و مدهوشند و خاموش                         همه مست از مي ميناي عشقند

سلیمان صادقی

نگارش: الناز عباسیان