مردم بحرین خواستار برپایی یک دولت دموکراتیک برآمده از آرای ملت و آزادی تمامی زندانیان سیاسی شدند؛ آنها خواستار توقف شکنجه زندانیان سیاسی و رعایت اصول حقوق بشری از سوی مقامات رژیم خلیفه شدند؛ آنها خواستار عدم تبعیض رژیم آل خلیفه در حق شیعیان و همچنین توقف سیاست این رژیم در تغییر بافت جمعیتی کشور شدند.
اکنون پنج سال تمام سال از آغاز نهضت مردمی در بحرین می گذرد. در طی این سال ها مردم بحرین بارها با برگزاری تظاهرات مسالمت آمیز در نقاط مختلف این کشور، توقف اقدامات تبعیض آمیز علیه خود توسط مقامات رژیم آل خلیفه را خواستار شده اند. از زمان آغاز تظاهرات مردمی مسالمت آمیز علیه رژیم آل خلیفه در بحرین، این رژیم تدابیر بسیاری را برای مقابله با مخالفان خود اتخاذ کرده است. هدف قرار دادن منازل مخالفان، تهدید آنها به بازداشت و در مواردی تجاوز جنسی و ... از جمله سیاست هایی است که آل خلیفه از ۵ سال گذشته تاکنون برای به بن بست کشاندن خیزش مردمی در بحرین به آنها متوسل شده است.
اما به راستی چه چیزی موجب شد تا کاسه صبر مردم بحرین لبریز شود و روز ۱۴ فوریه ۲۰۱۱ علیه رژیم آل خلیفه قیام کنند؟ به طور کلی می توان مجموعه مطالبات مردم بحرین به ویژه شیعیان این کشور از رژیم آل خلیفه را در موارد ذیل خلاصه کرد؛
۱ـ تدوین قانون اساسی جدید که به موجب آن تمامی مذاهب در بحرین از حقوق یکسان برخوردار باشند.
۲ـ برگزاری انتخابات پارلمانی به صورت کاملا دموکراتیک.
۳ـ آزادی تمامی زندانیان سیاسی که تنها به دنبال اعلام مخالفت خود با رژیم حاکم بازداشت شده اند.
۴ـ برگزاری انتخابات دموکراتیک در کشور به طوری که قدرت در کشور به یک خاندان خاص (رژیم آل خلیفه) محدود نباشد.
نکته قابل تأمل در خیزش مردمی بحرینی ها علیه رژیم آل خلیفه طی ۵ ساله گذشته، «مسالمت آمیز» بودن آن است. مردم بحرین با وجود اینکه طی سالهای گذشته مورد ظلم و ستم بسیاری از سوی رژیم آل خلیفه قرار گرفتند اما هیچگاه تصمیم به خروج از چارچوب صلح طبی در مسیر تحقق خواسته ها و مطالبات مشروع خود نشدند. حتی اعزام نیروهای امنیتی رژیم سعودی به بحرین برای سرکوب و قتل عام مخالفان رژیم آل خلیفه هم موجب نشد تا مردم این کشور از رویکرد خود در دستیابی به خواسته‌هایشان از طریق راهکارهای مسالمت آمیز دست بکشند.
اما در اینجا سؤالی که به ذهن متبادر می شود این است که چرا مقامات رژیم آل خلیفه به جای تحقق خواسته های مشروع مردم بحرین، راهکار نظامی را برای مقابله با آنها برگزیده و بی وقفه بر آنها می تازد؟ واقعیت این است که پس از آغاز انقلاب های مردمی در بسیاری از کشورهای عربی از جمله تونس، یمن، مصر و لیبی مقامات آل خلیفه هیچگاه تصور نمی کردند که این موج خروشان دامان آنها را نیز بگیرد. از همین روی پس از خیزش مردمی گسترده در کشور و شنیدن شعار معروف «الشعب یرید إسقاط النظام» غافلگیر شدند. از همان روزهای ابتدایی آغاز انقلاب مردمی در بحرین، رژیم آل خلیفه تلاش کرد تا شعارهای مردم را در نطفه خفه کند. اقدامات سرکوبگرانه این رژیم علیه مردم موجب شد تا تنها پس از گذشت ۲۴ ساعت از خیزش مردمی یعنی در روز ۲۵ فوریه ۲۰۱۱ دو شهروند بحرینی به شهادت برسند.
با وجود رنج و سختی‌هایی که مردم بحرین طی سال های گذشته متحمل شده اند، اما باز هم به راه خود در تحقق عدالت و آزادی بیان و اندیشه ادامه می دهند. رژیم آل خلیفه در طول این مدت از هیچ اقدامی در سرکوب تظاهرات مسالمت آمیز مردم دریغ نکرد، با این حال هیچیک از سیاست های سرکوبگرانه این رژیم تاکنون کارگر نیافتاده و همچنان شاهد برگزاری تظاهرات در نقاط مختلف بحرین هستیم. در ذیل به برخی از اقدامات جنایتکارانه رژیم آل خلیفه علیه مردم بی دفاع بحرین اشاره می کنیم؛
ـ درخواست از شورای همکاری خلیج فارس برای اعزام نیروهای موسوم به «درع الجزیره» (سپر جزیره) به منظور سرکوب تظاهرات مردمی؛ رژیم آل خلیفه پس از درک ناتوانی خود در تحقق مطالبات مشروع مردمی و مشاهده گسترده تر شدن هرچه بیشتر دامنه این تظاهرات طی درخواستی رسمی از شورای همکاری خلیج فارس از این شورا درخواست کرد تا نیروهای موسوم به «درع الجزیره» را به بحرین اعزام کنند. کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس خیلی زود با این درخواست موافقت کرده و نیروهای خود را به بحرین اعزام کردند. نکته قابل تأمل در این زمینه این است که فلسفه تشکیل نیروهای «درع الجزیره» به حمایت از کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس در برابر تهدیدات خارجی بازمی گردد، حال آنکه این نیروها برای سرکوب مردمی بکار گرفته شدند که که تنها جزئی از شهروندان عادی محسوب می شوند.
ـ بکارگیری سیاست تغییر بافت جمعیتی؛ مقامات آل خلیفه طی سالهای با اعطای تابعیت بحرینی به اتباع خارجی و در مقابل، سلب تابعیت شیعیان بحرینی تلاش کردند تا ضمن تغییر بافت جمعیتی این کشور، شیعیان را در تمامی زمینه ها در حاشیه قرار داده و همچنان به تضییع حقوق آنها ادامه دهند. به طور کلی مقامات رژیم آل خلیفه با بکارگیری این سیاست به دنبال تحقق دو هدف اساسی ذیل بوده و هستند؛
۱ـ بکارگیری اتباع خارجی در دستگاه‌های مهم دولتی و غیردولتی کشور؛ در
واقع سپردن مسئولیت‌های مهم به اتباع خارجی موجب می شود تا شیعیان در تمامی
امور در حاشیه قرار گیرند.
۲ ـ مشارکت دادن اتباع خارجی در انتخابات های مختلف؛ این اقدام موجب خواهد
شد تا جانبداری اتباع خارجی از رژیم آل خلیفه نتیجه انتخابات را به سود این
رژیم تغییر دهد.
ـ شکنجه‌های وحشیانه زندانیان سیاسی؛ بر اساس آمارها و گزارش های منتشر شده از سوی نهادهای حقوق بشری تاکنون حدود ۳ هزار نفر از زندانیان سیاسی در بحرین تحت شدیدترین شکنجه ها توسط نظامیان رژیم آل خلیفه قرار گرفته اند. بر اساس این گزارشها، شمار زیادی از این افراد به دلیل شدت جراحات ناشی از این شکنجه ها یا به شهادت رسیده و یا دچار معلولیت شده اند. این در حالی است که گزارش های دیگری نیز نشان می دهند که طی سال های گذشته حدود ۹ هزار شهروند بحرینی به دلیل شرکت در تظاهرات های ضد دولتی بازداشت شده اند.
در این میان اما موضع جامعه جهانی در قبال تحولات بحرین نیز بسیار «تأسف بار» به نظر می‌رسد. البته مواضع جامعه جهانی در قبال کشورهای مختلف همواره آمیخته با سیاست های دوگانه بوده است، اما این بار این مردم بحرین بودند که قربانی این سیاست شدند. جامعه جهانی از یک سو «بشار اسد» رئیس جمهوری سوریه را دیکتاتور می‌نامد و از گروه های مسلح مخالف آن حمایت مالی و تسلیحاتی به عمل می آورد و از سوی دیگر، شهروندان بحرینی را تروریست می خواند و حمایت های مالی و تسلیحاتی خود را برای حاکمان مستبد آن ارسال می کند.
با این حال، آنچه که بیش از اقدامات سرکوبگرانه رژیم آل خلیفه و حمایت های جامعه جهانی از این رژیم، مردم بحرین را می آزارد و مظلومیت آنها بیش از پیش نمایان می کند، سانسور رسانه‌ای اقدامات گسترده ای است که توسط آل خلیفه علیه آنها صورت می گیرد. رژیم آل خلیفه با قلع و قمع گسترده خبرنگاران اجازه انتشار حجم ظلم و ستمی که بر مردم بحرین می رود را به آنها نمی دهد.
با تمام این تفاسیر، انقلاب مردمی بحرین نه تنها با رویکرد «نظامی گری مطلق» رژیم آل خلیفه سرکوب نشد، بلکه با همان شعارهایی که بر اساس آنها شکل گرفت، همچنان ادامه دارد. در طول این سالها حتی بازداشت «شیخ علی سلمان» دبیرکل جمیت الوفاق (بزگترین حزب مخالف دولت) هم باعث ناامیدی انقلابیون نشد. اکنون انقلاب مردم بحرین وارد ششمین سال خود شده است؛ انقلابی که طی سالهای گذشته خواب را از چشمان مقامات آل خلیفه ربوده است و در آینده هم اینچنین خواهد بود.
