چهل روزه که بین ما نیستی...

توی یه جای دور هستیم، اونقدر دور که خیلی از تهران نشین ها حتی تا آخر عمر هم گذارشون به همچین جایی نمی رسه، یه جا پر از پسر و دخترای کوچیک و بزرگ، جایی که بچه هاش از فرط دور بودن از مظاهر رفاه، حتی نمی دونن سینما چه شکلیه.

من و سیمین می رسیم، تعدادی از اتوبوسها قبل از ما رسیدن و شما مثل همیشه داری بچه ها رو از ماشین ها پیاده می کنی، یکی یکی و با حوصله، اگر یکیشون شیطونی کنه و از صف خارج بشه، می ری دنبالش، دستای مهربونت رو روی شونه هاش می ذاری و با لبخند هدایتش می کنی توی صف. من و سیمین هم از وسط هیاهو و شیطنت بچه هایی که در حال گرفتن سهمیۀ کیک و آبمیوه شون هستن، رد می شیم و وارد سالنی می شیم که دقیقاً نمی شه بهش گفت سالن، در واقع یه سولۀ ورزشی که با پارچه های رنگی و پرچم های ایران و یه عالمه صندلی های پلاستیکی پر شده، اون جلو هم یه پردۀ سفید روی دیوار نشسته که برای بچه هایی که میان و روی صندلی ها می شینن، بد جوری کنجکاوی برانگیزه، بچه هایی که منتظرن که اون – به قول خودشون – تلویزیون بزرگ روشن بشه تا اولین سینمای زندگی شون رو تجربه کنن.

ما می ریم روی سکوی بزرگی که پای همون پردۀ سفید برای اجرای ساخته شده و من به اون دو سه هزار صندلی پلاستیکی نگاه می کنم که هر کدوم میزبان یه بچۀ هیچان زده می شن، بچه هایی که همراه کیک و آبمیوه، یه پرچم کوچیک ایران هم تحویل گرفتن و پرچم رو بالای سرشون تکون می دن.

بالاخره همه سر جاهاشون مستقر می شن و برنامه شروع می شه.

سرود ملی

سر زد از افق . . .

. . . پاینده مانی و جاودان

جمهوری اسلامی ایییییییییییییییییییییراااااااااااااااااااان­­­­­­­­­­­­­­­........

دست و جیغ و هورااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااای بچه ها بلند می شه و بعدش نوای روح بخش قران مجید.

و حالا ما، من و سیمین می خوایم صدای جیغ و داد بچه ها رو در بیاریم، من می گم: "طرفدارای استقلال"

نصف سالن می ره رو هوا،

سیمین می گه: "طرفدارای پرسپولیس"

نصف دیگه سالن می ره رو هوا

و شما از بین جمعیت می دوی و آروم تو گوش من می گی: "خانم احدی اینقدر نگو استقلال و پرسپولیس، تفرقه می افته تو بچه ها، بگو تیم ملی، منم می گم چشم آقای طاهری، بعد هم با صدای بلند به بچه ها می گم: "به افتخار تیم ملی"

و اینجاست که همۀ سالن می ره رو هوا،

نگاهتون می کنم، مثل همیشه یه لبخند مهربون و آشنا روی لبهاتون نقش می بنده، به بچه ها می گم: "بچه ها! پرچماتون رو بالا بگیرید، هیچوقت اون رو روی زمین نذارید، پرچم ناموس ماست، می خوایم با همدیگه سرود  ای ایران ای مرز پرگهر رو بخونیم."

بچه ها تا جایی که می تونن دستهاشون رو بالا می کشن و پرچم ها رو تکون می دن، نگاهتون می کنم و به شوخی می گم: "آقای طاهری! پرچمت کو؟ پرچمت رو بالا بگیر"

مثل همیشه می خندی و یه پرچم دستت می گیری و همراه بچه ها اونو توی هوا تکون می دی، صدای "ای ایران" از حنجرۀ سه چهار هزار دانش آموز بیرون می زنه و دیوارهای سالن یا همون سوله رو می لرزونه، فقط باید اونجا بود تا فهمید من چی می گم، یه سوله پر از عشق، سراسر شور، غرور، شادی، گاهی نم اشکی روی گونه های حضار و بیشتر از همه، امید.

انسیه شاه حسینی از بچه ها احوال آرزوهاشون رو می پرسه و بهشون می گه: "اگه حال آرزوهاتون خوب باشه، حال خودتون هم خوب می شه."

پرویز پرستویی به بچه ها می گه که باید یه روزی منطقۀ محرومشون رو با دست خودشون آباد کنن.

مالک سراج باهاشون آواز می خونه و کوروش سلیمانی و علی صالحی براشون مسابقه برگزار می کنن، اون سکوی مقابل پرده پر می شه از آدم های بزرگی که بچه ها دوستشون دارن، پرویز پرستویی، فاطمه معتمد آریا، کیومرث پوراحمد ،مهتاب نصیرپور ، محمدرحمانیان ، باران کوثری ،حسین ترابی،رضا کیانیان،احمد نجفی، خسرو سینایی، رخشان بنی اعتماد، مهتاب کرامتی، انسیه شاه حسینی، مالک سراج،کوروش سلیمانی، علی صالحی، مهرداد صدیقیان، پریوش نظریه، سعید داخ، مهرانه مهین ترابی، لیلا برخورداری، سپیده خداوردی، محمد رضا شرف الدین، سیده زهرا و سیده اعظم حسینی، ماهرخ باستان ، نورالدین عافی و خیلی های دیگه ای که بچه ها چه اونها رو بشناسن و چه نشناسن، از دیدنشون به طرز غریبی  ذوق می کنن.

فیلم دفاع مقدس واسۀ بچه ها پخش می کنیم ، یه فیلم شاد و کاملا موزیکال  به اسم "تخم مرغ جنگی"کار سید رضا صافی  که بچه ها بعد از این که کلی همراه دیدنش قهقهه می زنن، عاشق دو شخصیت اصلیش یعنی "لیلو" و "عبدو" می شن و وقتی بعد از فیلم می فهمن که بازیگرهای نقش لیلو و عبدو هم داخل سالن هستن، اونقدر از فرط هیجان جیغ می زنن که خود اون بازیگرها هم انتظارش رو ندارن.

من و سیمین به همراه همۀ بزرگانی که مهمونمون هستن، همه کار می کنیم تا بچه ها شاد بشن، براشون مسابقه می ذاریم، کتاب معرفی می کنیم و سرودهای شاد حماسی می ذاریم و مدام تشویقشون می کنیم که خودشون رو رها کنن و روحشون رو به فضای پر انرژی اونجا بسپرن و بچه ها هم همین کارو می کنن، یه روزِ استثنایی و تکرار نشدنی رو تجربه می کنن و وقتی دارن سالن رو ترک می کنن، میان و توی گوش ما می گن: "خانم! ما این روز رو تا آخر عمرمون فراموش نمی کنیم". روزی رو که شما، آقای طاهری با تلاش بی وقفه ات برای اونا رقم زدی، بدون این که جلوی چشم باشی و خودنمایی کنی.

و حالا که ظهر شده، شما مثل چند ساعت قبل تک تک بچه ها رو بدرقه می کنی و تا از رسیدن همۀ اونا به مدرسه هاشون مطمئن نمی شی، احساس آسودگی نمی کنی و تازه اینجاست که برمی گردی به سالنی که انگار بمب درونش منفجر شده، و فارغ از هرگونه جایگاه مدیریتی، با اون محاسن سپیدت همراه جوان هایی که برای همین کار اینجا هستن، خم می شی و صندلی های واژگون شده رو دوباره سر پا می کنی و زباله های پخش و پلا شده رو از روی زمین جمع می کنی تا سالن رو برای چند هزار نفر بعدی که قراره تا یکی دو ساعت دیگه به اون سوله برگردن، آماده کنی.

***

و حالا اینجا هستم، توی سالن فرودگاه آبادان، از هواپیما پیاده می شم و از در شیشه ای سالن انتظار می گذرم،  ناخودآگاه دنبال شما می گردم که همیشه با شاخه های گل توی دستت و یه لبخند مهربون روی لب هات به استقبالمون می اومدی، اما نگاه مشتاقم بین اون همه آدم که برای بدرقه و استقبال اومدن، پیداتون نمی کنه، امروز توی این فرودگاه جای خالی شما بد جوری احساس می شه، خیلی بد جور.

و بالاخره گلزار شهدای آبادان، جایی که قطعه قطعه ش جای یکی از دوستان و آشنایان و عزیزانت بوده و حالا آغوشش رو برای پذیرفتن خودت باز کرده.

امروز خیلی از اون بچه هایی که دلشون رو شاد کرده بودی، برای بدرقه ت اومده ن. باز هم پرچم به دست، اما این بار، نه با لبِ خندون، که با چشم گریون.

شما شاد، راضی و آروم به خاک گلزار شهدای آبادان سپرده می شی، اما بیرون از اون گودالی که قراره مزار شما باشه، آشوبی برپاست، ولولۀ بدرقه کننده ها، یه طرف صدای سنج و دمام، یه طرف مداحی، یه طرف پرچم های عشیره ها رو می بینم که توی باد به اهتزاز در اومدن و من رو یاد ظهر عاشورا میندازن.

و قشنگ تر از همه، سرودیه که یه سری دانش آموز کوچولو برای شما می خونن و ما رو یاد جشنواره های دانش آموزی میندازن، و نتیجه ش فقط و فقط گریه ست و در نهایت، افسوس جشنواره های آینده – اگر جشنواره ای باشه – از نبودن شما.

***

آقای طاهری! بابای مهربون جشنواره دانش آموزی!

بیشتر از ده سال بود که تیم جشنواره این سعادت رو داشتن که در رکاب شما باشن، البته به جز دوستای قدیمی تون که کودکی و نوجوانی و جوانی و میانسالی شون رو در کنار شما گذرونده بودن، مثل حبیب احمدزاده، که به قول خودش با رفتنتون کمرش شکست و یا مکی یازع.

عجیب این که من حتی نمی دونستم شما به سوریه رفتید تا نگذارید دوباره واقعه شوم جنگ با همه آوارگی ها و سختی هاش سر مرزهای ایران عزیز دوباره تکرار بشه  ، بیست روز قبل از شهادتتون  بود که باهاتون صحبت کردم و آمار برندگان مسابقات کتابخوانی( من زنده ام ) و ( نوشتم تا بماند ) رو با هم چک کردیم. تا برید آبادان و جوایز یک سال بر زمین مانده را به برندگانشان بسپارید و بگید از عذاب وجدان ندادن جوایز راحت شدم . عذاب وجدانی که هیچ وقت مسببینش را دچاردرد و اندوه نمی کند.

ای خدا ! اون روز نمی دونستم که این آخرین باره که صداتون رو می شنوم، اگر می دونستم دارید به یه جای خیلی خوب می رید، شاید خیلی حرفها برای گفتن داشتم، ولی حیف که نمی دونستم و نگفتم.

اما امیدوارم همون دعای همیشگی رو در حقم بکنی «ایشالا شهید شی»

راستی سردار! چقدر لباس نظامی را که هرگز به تنتان ندیدیم در عکس ها بر شما برازنده بوده ! واقعا یه هیبت حیدری پیدا می کردید.

رفتین و مارو تنها گذاشتین و این، سؤال اصلی همۀ ماست که چطور باید جای خالی شما رو پر کنیم؟ به قول زینب احمدزاده "اگرهرکدوم به جای ده نفر  هم کار کنیم، بازم نمی شه،"

شما فقط یک دونه بودی، تکرار نشدنی.

شما که جاتون عالیه ما توی زندان این دنیا موندیم و سرشاریم از دلتنگی شما، ولی منتظریم که دعای خیرت رو بدرقه راه همه ما بکنی و منتظریم تا بازم صِدامون بزنی برای جشنوارۀ بعدی...

راستی همه بچه ها بهتون سلام می رسونن، عادل معمارنیا، مجید شتی، محمد یاراحمدی، سیمین آزادی، ناصر درخشان، نادر آلبوعلی، فرشید تربیت، سارا ریشهری، خانم شکاری و خودم مریم احدی